| |
Πηρα το μονοπατι για το σπιτι μου κι εφτασα στη πορτα
Ανοιξα τον κοσμο μου και βρεθηκα ξανα στο δρομο
Μαζεψα λιγα λουλουδια και τα φυτεψα στο πατωμα
Τους ζωγραφισα ηλιο στο ταβανι μα τα σκοτωσε το ψεμα μου
Εφτιαξα στο τοιχο χαρτη με δικες μου ονομασιες
Πηρα το μολυβι μου και χαραξα τη διαδρομη
Βρηκα ένα συρταρι αδειο και το γεμισα με στιγμες
Υστερα από καιρο το ανοιξα και ειχαν πια πεθανει
Απλωσα την ψυχη μου στο μπαλκονι να στεγνωσει
Περασαν οι μερες και την πηρε ο ανεμος
Αναψα το τζακι να καψω αναμνησεις
Φωναζαν για βοηθεια και εσωσα τη δικια σου
Κοιταξα το προσωπο μου πανω στο καδρο
Του ψελλισα «τι εχεις;» μα δεν με κοιταξε
Κλειδωσα το παραθυρο να μην μπαινει το φεγγαρι
Το ανοιξα μια μερα που χαθηκε για παντα
Εκρυψα στο παταρι οσα ηθελα να γραψω
Δεν αντεχα άλλο την αορατη παρουσια τους
Γεμισε αιμα ο νιπτηρας και εφταιγε ο καθρεφτης
Μια φορα που του μιλουσα μου εκοψε τη ζωη στη μεση
Χαζεψα τη σκια μου που ανεβαινε τις σκαλες
Πεταξε σε μια στιγμη, δραπετευσε με τη ζωη μου
Εσκισα άλλη μια μερα στο ημερολογιο μου
Που εφυγε χωρις να σβησει το «αντιο..»
Εφτιαξα τη βαλιτσα μου για να μετακομισω
Το βραδυ που γυρισα ηταν όλα στη θεση τους
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
