| |
Εδώ και χρόνια
ενας χρυσαετός μέσα στην καρδια μου φτερουγίζει ,
πάλλεται να μου δώσει πνοή ψυχανεμίζοντας
λέξεις αμάσιτες, εικόνες αβιώτες, πάθη μωβιά.
Στα σωθικά μου κραυγή από τον ήχο μου
μια καλοπροαίρετη αφαίρεση υλικού αδόκιμου
υποψία συνάντησης δική μας στο κήπο με τα τριαντάφυλλα
μιας χαράς που δεν έρχεται και μιας πίκρας που μας έντυσε.
Φθινόπωρο πάλι
εσύ θα ταξιδέψεις κι αν με κάλεσες ήταν γιατί έπρεπε
κι εγώ που δεν σε βρήκα ήταν που ήθελα να ναρθεις
Αλλόφρονες μέρες
μάτια που ορίζουν την ίδια προσδοκία
άμαχες νύχτες
αντίθετα κινούμαι προς το μερος σου.
Θα αργήσω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
