| |
τα βραδυα σαν τις καταιγιδες τις αποτομες
στεκει και βλεπει τους ισκιους να χορευουν
απλωσαν ολοι και χαθηκαν
σαν τις αγαπες
που σε ενα φυσημα σβηστηκαν
τα βραδυα σαν τις σιωπες τις αποτομες
που ερχονται οταν ολοι εχουν μιλησει
σαν τα κερακια που με ενα φυσημα
τα πηρε ο αερας και κανεις δεν θα τα αναψει
στεκεται στο παραθυρο το απειρο να κοιταζει
σε χιλια δυο τραγουδια επλασε ονειρα
σε χιλιους κοσμους εζησε αγαπες
μα τωρα πεθαινει καθε νυκτια απο ερωτα
καθε βραδυα πεθαινει απο λυπη
δεν εχει να νοιωσει τιποτα
μοναχα τον ισκιο να ζυγωνει
τα βραδυα την καρδια του την κρατα
στα στηθια του χαρακιες εχουν πληθυνει
μα μια βραδυα θα τα πεταξει ολα μακρια
αγαπες δεν αξιζουν τιποτα μοναχα πληγες και πονο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
