| |
[color=fuchsia][B]ΤΟ ΛΙΚΝΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΓΕΡΑ[/B][/color]
[B][color=purple]Αόρατος χορευτής της φύσης, καβαλάρης γητευτής, άπιαστος στην αφή, άγευστος στη γεύση, αόρατος στην όραση, ουδέτερος στην όσφρηση, δυνατός στην ευαίσθητη ακοή μου. Από πού έρχεται και προς τα πού πηγαίνει; Πώς δημιουργείται και πώς εξαφανίζεται; Έχει φίλους οδοιπόρους; Έχει εχθρούς που τον καταδιώκουν; Άλλοτε αύρα δροσερή που ακουμπά σαν δυο απαλά χέρια ενός φίλου που χαϊδεύει τρυφερά τα κυματιστά μου μαλλιά. Σύντροφος στη μοναξιά, όταν χάνομαι σε μακρινές και εκτός τόπου και χρόνου αβύσσους και εποχές, όταν το βλέμμα μένει καρφωμένο εστιάζοντας χαμηλά στη γη, και αρχίζει ένα ήρεμο ρυάκι να βρέχει το πρόσωπό μου, ο αγέρας δεν με αρνείται. Στέκει εκεί, και με το φύσημά του, στεγνώνει την υγρή επιδερμίδα των παρειών και δίνει το φίλημα της ελπίδας και του αγώνα.
Πίσω από το λίκνισμα μιας μπαλαρίνας μαργαρίτας, πίσω από έναν ξέφρενο χορό ενός κήπου ματωμένου από κόκκινα τριαντάφυλλα, κρύβεται η πορεία του αγέρα. Είναι και εκείνος επαναστάτης, όπως μια ατίθαση πληγωμένη καρδιά που αντιδρά διεκδικώντας τα αιτήματά της.
- [I]Σταμάτα να είσαι τόσο ευαίσθητη και γίνε επιτέλους σκληρή! Γίνε εκδικητική! Πάτα επί πτωμάτων! Πόσες φορές σε πάτησαν; Πέτα τα λουλούδια και πιάσε τα σπαθιά! Πάρε τα αγκάθια μου και γέλασε και η ίδια με το αίμα των άλλων! ( Της ψιθύρισε ένας κάκτος από τη μακρινή Δύση)
-[I]Όχι δεν θα σου μοιάσω! Δεν θέλω να αναταποδίδω πόνο στο πόνο! Πολεμώ με όπλα που δεν είναι υλικά, που δεν ματώνουν, αλλά συνετίζουν! [/I]
Μα εκείνη δεν έχει τη δύναμη να πετάξει ψηλά. Μόνο επιθυμεί κρυφά να γίνει περιστέρι, ένας γλάρος που θα ταξιδεύει υπερήφανα στους γαλάζιους αιθέρες. Ο αγέρας κάποια στιγμή δυνάμωσε και το άγγιγμά του με φοβέριζε. Γινόταν σταδιακά τυφώνας εκδικητικός, που ξαφνικά τσάκισε τις λιγοστές ανεμώνες που κρατούσα στα λεπτά μου χέρια. Με έριξε σε θάμνους που με τραυμάτισαν. Άρχισε να γελά. Επισκέφτηκε τον κάκτο που με συμβούλευε να σκληρύνω και να πράττω αναλόγως. Τελικά φόρεσε προσωπείο και με ξεγέλασε. Δάκρυσα και δεν ήρθε να μου σκουπίσει κανείς τα δάκρυα. Ο αγέρας έγινε μαύρος σαρωτικός σίφουνας.
Το νερό από τα βλέφαρά μου σχημάτισε λιμνούλα και έμαθα με ένα ξύλινο κουπί να κωπηλατώ στη θάλασσα της ζωής.[/color][/B]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
