| |
Aν ο θεός έχει άκρη,
είναι εκεί που γέρνοντας λυγάει
και στάζει διάφανη σταγόνα
και πονάει σα να σπάζει ένας ιστός
και να διαρρηγνύεται η υπεροψία
του Χ χρόνου.
Το συνεχές του χώρου σχεδόν αδιάφορο.
Tόσο μακρινό
αφού παρεμβάλλεται μια βροχή από γυάλινες ακίδες,
θραύσματα μικρά κρυσταλλικά σχημάτων και συνάψεων.
Κι ακόμη ένας καπνός διακρίνεται.
Είναι γνωστός.
Σαν δέντρο λυγάω
και σφυρίζω με τα κλαδιά μου στις πνοές.
Δεν αφήνομαι.
Μόνο αν σπάσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
