daponte
25-06-2009 @ 14:19 | Όμορφο. Μου θύμισε τη " Ρωμιοσύνη" του Ρίτσου. | |
aprobleptos
25-06-2009 @ 14:21 | και πηγαίνει και έρχεται στην ερημιά.
*** Παρα πολυ καλο!! Την Καλημερα μου Δημητρη *** | |
agrafos
25-06-2009 @ 14:33 | πολυ καλο | |
ΚατεριναΘεωνα
25-06-2009 @ 14:36 | σαν αμνησία που προκάλεσε το πέρασμα του χρόνου
στους σταυρούς που τους συγκρατεί μόνο μία ακίδα
στο σβησμένο καντήλι με το σωμένο του λάδι
στη φωτογραφία χωρίς τζάμι του αγαπημένου.
Σκληρός ο τόπος ακόμα και για τους νεκρούς του.
Π.Ο.Ι.Η.Μ.Α!!!!!!!!!!!! | |
χάρης ο κύπριος
25-06-2009 @ 14:40 | Σκληρός ο τόπος ακόμα και για τους νεκρούς του.
Μα κυρίως το νιώθείς με όλη την ψυχή σου
παρατηρώντας τους ελάχιστους κατοίκους
να παραχωρούν τη θέση τους στο φτωχικό τραπέζι
να φέρνουν με τρεμάμενα χέρια προσεκτικά
το δίσκο με το κανάτι και το γλυκό του κουταλιού
κοιτάζοντας στα μάτια περιμένοντας να επιδοκιμάσεις
να λένε «εδώ μου έλαχε να ζήσω, εδώ ζητώ να πεθάνω».
Όλο με συγκλόνισε αλλά αυτοί οι στίχοι είναι πολύ ξεχωριστοί ! !
Φίλε μου καλό σου σ/κ !
| |
Celestia
25-06-2009 @ 14:53 | Οντως ειναι συγκλονιστικο!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Γιάννης Ποταμιάνος
25-06-2009 @ 15:00 | Γνήσια ποίηση
::yes.:: ::theos.:: ::yes.:: | |
Σάκης Καβαλημένος
25-06-2009 @ 15:03 | αυθεντικη ποιηση
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
elpidakwstopoulou
25-06-2009 @ 15:37 | η αλειτούργητη εκκλησία με τα σβησμένα κεράκια
και τους ανάπηρους αγίους στον τοίχο
άλλος χωρίς πόδι, άλλος με μισό φωτοστέφανο
η καμπάνα που έχει ξεχάσει πώς να σημαίνει
η αυλή του σχολείου που νοσταλγεί παιδικά γέλια.
Σκληρός ο τόπος για τον ανθρώπινο βίο
κρίνοντας από την τρυφερότητα της ψυχής των γερόντων.
φοβερή γραφή !! υπέροχη περιγραφή !! καλό ξημέρωμα Δημήτρη!!! ::theos.:: ::theos.:: ::hug.:: | |
Αγνή
25-06-2009 @ 18:37 | αυτά τα τρεμάμενα χέρια με τον δίσκο...
χίλια χρόνια να ζούσαν... | |
rock sugar
25-06-2009 @ 23:08 | σκληρός κόσμος...όμορφος κόσμος....
| |
Ηypocrisy
26-06-2009 @ 00:20 | απεριγραπτη η ομορφια αυτου του τοπου "εδω ζητω να πεθανω"
απεριγραπτος εσυ
| |
Simos_Vassilis
26-06-2009 @ 01:01 | Ανυπέρβλητο!!!!!! ::up.:: | |
Ιχνηλάτης
26-06-2009 @ 01:59 | Έχουν αγιάσει αυτοί που ζούν στους σκληρούς τόπους απο καιρό!
Και οι τόποι, τους δέχθηκαν, ήμερωμένοι στην παρουσία τους.
Άλλοι οι ρυθμοί, άλλος ο τρόπος ζωής, ξένος για τους πολλούς, αλλά αγνός και γνήσιος γι` αυτούς που την βιώνουν καθημερινά! | |
Stixorragwn
26-06-2009 @ 02:02 | Αν επιτρέπεται, θα ήθελα να το αφιερώσω στους Έλληνες του εξωτερικού...παραδόξως...
::cry.::
Καλή σου μέρα Δημήτρη.... | |
poetryf
26-06-2009 @ 02:52 | Είχα καιρό να διαβάσω τόσο όμορφο και ουσιώδες κείμενο !!!
Μπράβο Δημήτρη ! | |
Helene52
26-06-2009 @ 07:34 | Σκληρός ο τόπος ακόμα και για τους νεκρούς του.
Μα κυρίως το νιώθείς με όλη την ψυχή σου
παρατηρώντας τους ελάχιστους κατοίκους
να παραχωρούν τη θέση τους στο φτωχικό τραπέζι
να φέρνουν με τρεμάμενα χέρια προσεκτικά
το δίσκο με το κανάτι και το γλυκό του κουταλιού
κοιτάζοντας στα μάτια περιμένοντας να επιδοκιμάσεις
να λένε «εδώ μου έλαχε να ζήσω, εδώ ζητώ να πεθάνω»
Αξεπέραστο ..... !!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Nikos Krideras
26-06-2009 @ 09:02 | Καλησπέρα Δημήτρη εξαιρετικό ! | |
niotis@yahoo.gr
26-06-2009 @ 10:16 | φιλε Δημητρη σκληρος αλλα γλυκος σαν το γλυκο του κουταλιου και οπιος δεν τον εχει δοκιμασει ηντα ζει και κανει
εισαι σπουδεως φυλε μου η λεπτομερια το κανει να ξεχωριζει
καλο σου απογευμα | |
**Ηώς**
26-06-2009 @ 11:28 | Σκληρός ο τόπος για τον ανθρώπινο βίο
κρίνοντας από την τρυφερότητα της ψυχής των γερόντων.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
καλησπέρα υπέροχε Δημήτρη! | |
iraklisv
26-06-2009 @ 12:27 | Περιέγραψες με μοναδικό τρόπο την εγκατάλειψη και την ανοχή!!! | |
Rannia . k
27-06-2009 @ 01:15 | Υπέροχο Δημήτρη!!!
Την καλημέρα μου και ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!!
::up.:: ::theos.:: ::up.:: | |
Ιππαρχος
27-06-2009 @ 23:08 | Σας ευχαριστώ θερμά! | |
Ελένη Σ.
07-06-2010 @ 04:06 | Δεν ξέρω πως και μου ξέφυγε και δεν το διάβασα τότε. Τώρα όμως που το διαβάζω με συγκλονίζει ο τρόπος που περιέγραψες τη σκληρότητα του τόπου και την τρυφεράδα της ψυχής, αυτήν την αέναη τρυφεράδα τούτων των ανθρώπων, που καθρεφτίζεται μες στα υγρά τους μάτια ή μες στα τρεμάμενα χέρια τους!!! Υπέροχο Δημήτρη! | |
 |
