| |
| | Πάρτυ μασκέ |  | | |
[I]17 του Δεκέμβρη, βράδυ...[/I]
Εκείνο το βράδυ, μου είχε υποσχεθεί ότι θα τα έκανε όλα τέλεια, τίποτα δεν θα χρειαζόταν να κάνω εγώ. Αρκεί να ηρεμούσα, να έκανα αυτό που έκανα κάθε μέρα, και θα περνούσα για άλλη μια φορά υπέροχα.
Εκείνο το βράδυ, είχε έρθει το τελευταίο κόλλημά μου, η πανέμορφη Ηρώ, που τις τελευταίες μέρες τα μάτια μου δε ξεκολλούσαν από το δικό της θρανίο. Φορούσε ένα υπέροχο καραμελί φόρεμα και τα μαλλιά της όπως πάντα ανακατεμένα.
Εκείνο το βράδυ, ο τύπος με την περίεργη μύτη που έκανε το πρόσωπό του ιδιαίτερα ξεχωριστό, φαινόταν σα χαμένος, ειδικά τα πρώτα λεπτά της εμφάνισής του. Ωστόσο δεν έχανε ποτέ ευκαιρία όταν άκουγε συζητήσεις γύρω του που του άρεσαν, να πει κάτι δικό του. Τι ήταν αυτό; Ό, τι του έβγαινε. Και αν δεν του έβγαινε, "ασ' το, δε με θέλει σήμερα".
Εκείνο το βράδυ, εγώ προσπάθησα να κάνω ό, τι έκανα κάθε μέρα, αφού Αυτή μου είχε υποσχεθεί ότι αν ακολουθούσα κατά λέξη τις οδηγίες Της, όλα θα πήγαιναν καλά.
Εκείνο το βράδυ, η πανέμορφη Ηρώ δεν πολυμιλούσε. Βέβαια πάντα αυτό έκανε, μιλούσε λίγο, αλλά τα έλεγε όλα σε δυο-τρεις λέξεις.
Εκείνο το βράδυ, ο στραβομύτης γνώρισε μια καινούργια παρέα. Καθένας τους απ' αυτή την παρέα πίστευε πως αυτό το βράδυ, αυτό το πάρτυ,δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από το πάρτυ της ζωής που ζούμε κάθε μέρα.
[I]17 του Δεκέμβρη, δέκα χρόνια μετά...[/I]
εγώ γυρίζω στο εργαστήριο, παίρνω τα χαρτιά που θέλω για το σαββατοκύριακο και πάω στην ταβέρνα του Θωμά. Δουλειές μωρέ, δουλειές, όλοι ίδιοι είναι, λες και πιστεύουμε ακόμα στις κομμουνιστικές φούσκες που μας πουλούσαν. Αυτά έλεγα και χθες, και πριν μια εβδομάδα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, και πέρυσι τα ίδια έλεγα.
η Ηρώ ακουμπάει το ώριμο πια σώμα της στον καναπέ. Έχει καθίσει με τέτοιον προκλητικό τρόπο, που ακόμη και η ίδια σηκώνει ανεπαίσθητα τη φούστα της και χαιδεύει το μπούτι της σαν να το θαυμάζει. Ξεκουμπώνει το σουτιέν, αρχίζει να χαιδεύεται. Σκέφτεται ένα πάρτυ πριν από δέκα χρόνια. Είχε πηδηχτεί με έναν τύπο που της άρεσε -το ίδιο βράδυ τον είχε γνωρίσει- παρ' όλο που η φίλη της τον ήθελε εδώ και δυο τρεις μήνες και το ήξερε. Δεν βαριέσαι, νέα ήμουνα όλα συγχωρούνται.
ο τύπος με τη στραβή μύτη περπατούσε στο πεζοδρόμιο και με μία ξαφνική κίνηση πηδάει στο δρόμο για να περάσει απέναντι. Ένας οδηγός που τον βλέπει αρχίσει να βρίζει. Δε γαμιέται, σκέφτεται, μικροαστοί όλοι σας ό, τι βλέπετε αναπαράγετε, μαλάκες ε μαλάκες. Περνάει έξω από ένα παλιό κουτούκι, το Θωμά και βλέπει έναν γνωστό παλιό, σε ένα πάρτυ τον είχε γνωρίσει. Τι να τον χαιρετήσει, ένας μαλάκας που δε κατάφερε να βγάλει ποτέ τη μάσκα που φορούσε είναι. Ποτέ δε τόλμησε, ποτέ δεν άλλαξε επειδή το ήθελε, ποτέ δεν ομολόγησε πως ερωτεύτηκε. Πάω στοίχημα πως τώρα θα φιλοσοφεί περί ζωής. Έπιασε ένα ρυθμό που θυμόταν από παλιά και άρχιζε γι΄ ακόμη μια φορά να σχεδιάζει την υπόλοιπη ζωή του. Το ίδιο θα έκανε και την επόμενη μέρα, αφού πρώτα είχε σκίσει τα προηγούμενα σχέδια που δεν του άρεσαν.
Η μάσκα, Αυτή που φορούσα σε όλη μου τη ζωή, δεν έφυγε ποτέ. Επειδή δεν την τίναξα εγώ. Και έτσι την πήρα μαζί μου, όταν έκλεγα τα τελευταία λεπτά για την ανύπαρκτη ζωή μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
yiannistellidis
28-06-2009 @ 11:47 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: OLA TA EIPES .......OLA!!!!! | | ΚατεριναΘεωνα
28-06-2009 @ 12:11 | ::up.:: ::up.:: ::up.::
ΑΝ ΕΓΡΑΦΕΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΕΣ | | Simos_Vassilis
28-06-2009 @ 14:12 | Η μάσκα, Αυτή που φορούσα σε όλη μου τη ζωή, δεν έφυγε ποτέ. Επειδή δεν την τίναξα εγώ. Και έτσι την πήρα μαζί μου, όταν έκλεγα τα τελευταία λεπτά για την ανύπαρκτη ζωή μου.
ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΠΑΡΑΠΑΝΩ? ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
