| |
| | Ήθελα |  | | |
Ηθελα να σαλπαρουμε,
εγω και εσυ,
μονοι...
Σε ενα καραβι παλιο,
το ειχα βρει...
Ηταν φτιαγμενο απο βραζιλιανικη οξια,
Την εφερε σπανιολος εμπορος, τετρακοσια χρονια πριν,
Δεντρα κομενα απο τους Ινκας,
ανταλαγμα για λιγες χαντρες και ενα καθρεφτακι.
Πανω σε τουτο σκαρι, θα γινομασταν ταξιδι,
Σένα κοσμο αλλο, υπαρκτο,
καπου εκει στον Ινδικο,
στης Ιαβας τα αρχιπελαγη, σ'ενα νησι ερημικο,
Εγω και εσυ...
Κατω απο τον ηλιο τον καυτο,
εγω μεχρι τα γονατα στην θαλασσα βαλμενος,
μ'ενα χοντρο κλαδι στο χερι,
παραμονευω τα ψαρια στο νερο,
να βγουν ψηλα, να τα χτυπω,
το τραπεζι να σου κανω,
πανω σε βραχο απ΄τα χερια μου πελεκημενο,
να σου φερω ψαρι, ψαρεμενο,
μεσα σε πλατυφυλο ψημενο,
και σε μια κουπα απο καρυδα,
καρυδας γαλα για κρασι.
Και το παλευω,
να το πιασω το ψαρι,
κι ολο να χτυπαω το νερο,
κι ολο μουσκεμα εγω,
Κι εσυ εκει στο βραχο καθισμενη,
να γελας...
με εκεινο το γελιο το αληθινο,
εκεινο που με κανει να ζω,
και να γελω...
Και σαν πιανει μεσημερι,
και ακομη το ψαρι να μην βγαινει,
σε ρουφα η θαλασσα απ τον βραχο,
γινεσαι ενα με το νερο,
σαν δελφινι διπλα μου γλιστρας,
με παιρνεις γλυκα απο το χερι,
σαν νεραιδα, στην ακτη με οδηγας.
Κατω απο δεντρο δυο αιωνων,
χουρμαδες στο στομα με ταιζεις,
και γελας...
μ'εκεινο το γελιο... εκεινο του παραδεισου το πτηνο,
και μ'ενα φιλι να με σκουπιζεις
και να γινομαι θεος...
Σε εικοσαμετρα καρυδοδεντρα ανεβαινω,
να σου φερω το ξωτικοτερο το γαλα για να πιεις.
Και σαν αποφαμε, σαν σωθει το γαλα της καρυδας,
σε παιρνω απο το χερι,
στον ωμο μου γερνεις εσυ,
και σαν ενα κορμι, οι δυο μας προχωραμε,
στα μεσα του νησιου,
σ'εκεινη την λιμνουλα,
εκει γυμνοι οι δυο μας κολυμπαμε,
και με δυο απλωτες στην ακρη φτανω,
αγρια βατομουρα σου κοβω,
απο θαμνους που δεν κοπηκανε ποτε,
σου φερνω, στο στομα σε ταιζω,
στα ματια σε κοιτω,
και χανομαι...
Και πιανει ο ηλιος να κρυφτει,
μα οχι απο ντροπη,
μονο να μας αφησει λιγο μονους,
τελειως μονους...
εμενα και εσενα...
Τοτε σε δυο χερια αγαπης, σε παιρνω αγκαλια,
να βγουμε απ΄το νερο,
να παμε...
Εκει που χτισαμε φωλια,
σαν δυο πουλια,
με κλαρακια και λιγες πετρες,
και φυλλα πολλα να σκεπαστει,
Εκει σε οδηγω,
στο στρωμα φτιαγμενο απο του φοινικα τα φυλλα,
σε αποθετω...
διπλα σου και εγω...
κλεινω τα ματια,
σε ακουμπω...
κλεινεις τα ματια,
πανω μου γυρνας...
ενωμενοι κι οι δυο,
για παντα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
maraki2
04-04-2005 | ομορφο...γεματο εικονες | | fevroni
04-04-2005 | Κικ εγώ αν ξέρεις τι ήθελα κιν μου, άστα, πάντως τούτο εδώ πολύ ερωτικό! ΄΄και μ'ενα φιλι να με σκουπιζεις΄΄... | | χρήστος
04-04-2005 | ερωτικότατο!!! | | Εκάτη
05-04-2005 | ...στάζει έρωτα! Καλημέρα .....άνοιξη! | | επισκέπτης
05-04-2005 | Γεύση από παράδεισο... | | ...sou...
06-04-2005 | "Βαθιά Γαλάζια Λίμνη" (ή θάλασσα, δεν θυμάμαι).. :) Ε,αυτά, τι άλλο να πεις.. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
