| |
| | Κάποτε,σε μια ντίσκο |  | | | προφανώς όχι προσωπικό βίωμα, θα έλεγα μάλλον αποτέλεσμα γονιών που αγαπούν τρελά την δεκαετία του '80. | | |
Αυτό εδώ είναι ένα τρυφερό ποίημα
μιας συνάντησης που χρόνια διαρκεί
γι' αυτό αν δεν είστε λίγο ρομαντικοί
μπορείτε να φύγετε από την σελίδα-αν και είναι κρίμα.
Πριν κάποια χρόνια,σε μια ντίσκο, 1983 αν θυμάμαι καλά
συνάντησα ένα αγόρι που αγαπούσε τα μπλουζ
έτσι λοιπόν, έγινα μέλος της παρέας τους
και χόρεψα μαζί του μες στα σκοτεινά.
Στο τέλος της βραδιάς,μετά από χορό και πολύ ποτό
το αγόρι μου έδωσε βινύλια μπλουζ, πολύ σπάνια
και μου 'πε σαν τα ακούω να θυμάμαι πώς ήμουν εδώ
ακόμη και αν περάσουν -δα πώς το πε!- χίλια χρόνια.
Μετά από χρόνια εγώ μεγάλη καθώς ήμουν
έψαχνα τη σοφίτα μου για κάτι βιβλία της δουλειάς
μα σ'ένα καρδιοχτύπι συγκίνησης και τρόμου
πρόσεξα τα βινύλια, στάχτες μιας εποχής παλιάς.
Θέλησα πώς το αγόρι αυτό θα τα ήθελε πίσω
και βρήκα, μάλλον εύκολα,διεύθυνση και πήγα.
"Πανέμορφος,αν και γέρασε" σκέφτηκα μόλις τον είδα
μα με το χρόνο πώς να τα βάλω, πώς να τον νικήσω;
Μόλις με αναγνώρισε, δεν είπε περιττά λόγια
με κίνηση απλά μου πήρε τα βινύλια απ τα χέρια
και μαζί του, έφτασα ως τ' αστέρια
με έναν απλό χορό που μου θυμισε κεινα τα χρονια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση... Τόση πολύ ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή... | | | |
|
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
06-07-2009 @ 09:29 | Τι κρίμα,στις σοφίτες μας,
μ' αράχνες,τα βινύλια,
αντι να είν',ως έπρεπε,
ευάερα κι ευήλια!
::theos.:: ::hug.:: ::theos.:: | | niotis@yahoo.gr
06-07-2009 @ 12:53 | [παγματικα δεκαετια ογδοντα οι ντισκοτεκ ηταν η μεγαλητερη διασκεδασει για την νεολεα
τι μου θυμησες
ειναι πολυ ομορφο καλο σου βραδυ ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
