| |
| | Αντίστροφη μέτρηση |  | | | 3, 2, 1... | | |
Κι όλα εκείνα τα φλεγόμενα όνειρα που σβήσαμε στη θάλασσα
Μην ξεχάσεις να μου φέρεις όταν θα πεθαίνω.
Τις νύχτες που ήθελα να ζωγραφίσουμε στις άδειες σελίδες της ζωής
Μην ξεχάσεις να μου φέρεις.
Τη φοβισμένη αγάπη που δεν σου ‘χα στείλει με φιλί
Αλλα μέσα σε μπουκάλι. Το μπουκάλι που πνίγηκε
Πριν έρθει να σε βρει στην αντίπερα την όχθη.
Τα σ’αγαπώ που συλλαβίσαμε παρά τη βραχνάδα της φωνής μας.
(Εκείνα τα σ’αγαπώ που στήσαμε για εκτέλεση στον τοίχο,
Γιατί ήτανε λέει αναρχικά και καταπλήγωναν το εγώ μας.)
Τις σφαίρες να μου φέρεις.
Ναι τις σφαίρες που βάφτηκαν στο πορφυρό των πόθων μας το χρώμα.
Όλα τα θέλω που αυτοκτόνησαν μπροστά στα μάτια μας,
Το σκίρτημα του έρωτα που δυστυχώς καταποντίστηκε
Γιατί έτρεχαν ξωπίσω του της ματαιότητας τα κανόνια.
Την κουρελιασμένη αλήθεια να μου φέρεις.
Ναι, την αλήθεια που παζαρέψαμε –οι άμυαλοι-
για μια χούφτα τσουκνήθες και μια χούφτα αυταπάτες.
Τους λωτούς που δεν γευτήκαμε, και τους χάρτες που δεν διάβασε η καρδιά μας,
Τα ποτάμια που δεν κύλησαν στις φλέβες μας,
Και τις λύρες που ξεκουρδίσαμε για να μην μας συνεπάρει το τραγούδι.
Τους διάττοντες που δεν φωτογραφίσαμε με τα μάτια μας
Και τα τριαντάφυλλα που βιαστήκαμε να χώσουμε στο βάζο.
Τα γρασίδια που μας περίμεναν να τα περπατήσουμε
Και τις βόλτες που προτιμήσαμε στο συρτάρι να κρατήσουμε
Παρέα με ναφθαλίνες.
Τις λέξεις που τέλειωναν το ταξίδι τους στο στόμα μας
Κι όλα τα αντίο που δεν μεταφράσαμε
Για να μην μας χαιδέψει το πρόσωπο ο πόνος.
Το άπειρο που δεν μετρήσαμε ποτέ, εκείνο να μου φέρεις.
Το άπειρο που δεν κυνηγήσαμε γιατί έπρεπε μου λες το χώμα να κοιτάμε.
Τα δάκρυα που δεν κλάψαμε και το χαμόγελο που κουκουλώσαμε
Πίσω από μάσκες πλαστικές και προσωπεία.
Όλες εκείνες τις ιδέες που κυοφορούσαμε για χρόνια
και δεν γεννήσαμε ποτέ θέλω να μου φέρεις.
Τη ζωή που δεν έζησα
Μην ξεχάσεις να μου φέρεις
Όταν θα πεθαίνω.
Μη με ρωτάς, Μάτια μου, τι θέλω να μου φέρεις λίγο πριν πεθάνω.
Ό,τι δεν μου φέρες σε τούτη την ζωή θέλω να μου φέρεις.
Τα μελαγχολικά τραγούδια που δεν μου ‘γραψες γιατί
Ντρεπόσουν να με δεις να συγκινούμαι.
Τις ιστορίες που δεν μου αφηγήθηκες για να μην ζηλέψω τα φτερά σου.
Τα γαλάζια φτερά που περίμενα σαν δώρο γενεθλίων.
Τις γκρίζες πόλεις που δεν με ‘χουν χώσει στα σαγόνια τους,
Τα τροπικά νησιά που δεν μ’αγκάλιασαν ποτέ
Με τα ευφάνταστα χρώματά τους.
Την βροχή που δεν μπλέχτηκε με το δάκρυ μου
Μην ξεχάσεις να μου φέρεις.
Όλα τα λάθη που δεν έκανα κι όλα τα πάθη που δεν φούντωσαν
Γιατί ήτανε δήθεν αμαρτία να με κυβερνάει η καρδιά μου.
Το χάδι που στερήθηκα, τους θρήνους που δεν χόρτασα,
Την ανδρεναλίνη που δεν σκόρπισε στο σώμα μου,
Τις σιωπές που δεν με φίμωσαν γλυκά όταν οι λέξεις
Μας περίσσευαν τα βράδια στη βεράντα,
Τα μετάλλια που δεν κουβάλησα στο στήθος μου
Γιατί φοβήθηκα την επιδειξιομανία,
Τα αρώματα που δεν γέμισαν τα ρουθούνια μου
Και το άγγιγμα που δεν συνάντησε ποτέ το χέρι μου
Μην ξεχάσεις να μου φέρεις.
Το εισητήριο για του μυαλού σου τους ναούς,
Και της ψυχής σου τους λαβύρινθους
Μην ξεχάσεις να μου φέρεις.
Τη λήθη, την μετάνοια, της στιγμής το δευτερόλεπτο
Που υποτιμήσαμε κι οι δυο μας
Μην ξεχάσεις να μου φέρεις.
Το ρεφραίν που κουράστηκε να περιμένει
Πότε θα το βροντοφωνάξω,
εκείνο να μου φέρεις.
Τη ζωή που δεν έζησα
Μην ξεχάσεις να μου φέρεις
Όταν θα πεθαίνω.
Τι με κοιτάζεις, Μάτια μου, αναρωτιέσαι γιατί κλαίω;
Με τρομάζουν οι κλεψύδρες. Το απέραντο του χρόνου
Που χαράμισα περιμένοντας να ζήσω.
Με τρομάζουν οι κύκλοι, Μάτια μου.
Η επιστροφή στο ‘τίποτα’ και στο ‘μηδέν’,
Η ανάμνηση του στιγμιαίου ‘πάντα’,
Που χάθηκε θαρρείς... για πάντα.
Η παθητική αποδοχή της απώλειας με τρομάζει
Πάνω από όλα.
Μην λυπάσαι Μάτια μου που φεύγω,
Πάω να φέρω πίσω την ζωή που ήθελα να ζήσω.
Την ζωή που δεν έζησα –ε λοιπόν- μαζί σου θα την ζήσω.
Κι αν είναι να πεθάνουμε μαζί,
Να ξέρεις πως η αντίστροφη μέτρηση
Θα ξεχειλίζει από εκπλήξεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
aprobleptos
09-07-2009 @ 14:51 | Τους λωτούς που δεν γευτήκαμε, και τους χάρτες που δεν διάβασε η καρδιά μας,
Τα ποτάμια που δεν κύλησαν στις φλέβες μας,
Και τις λύρες που ξεκουρδίσαμε για να μην μας συνεπάρει το τραγούδι.
Τους διάττοντες που δεν φωτογραφίσαμε με τα μάτια μας
** Εκπληκτικο!! *** ::up.:: ::yes.:: | | idroxoos
09-07-2009 @ 21:58 | ::yes.:: ::yes.:: ::up.:: | | Simos_Vassilis
10-07-2009 @ 00:23 | WOW!!!!!!::778.:: | | Γιάννης Ποταμιάνος
10-07-2009 @ 00:25 | Το άπειρο που δεν μετρήσαμε ποτέ, εκείνο να μου φέρεις.
Το άπειρο που δεν κυνηγήσαμε γιατί έπρεπε μου λες το χώμα να κοιτάμε.
Τα δάκρυα που δεν κλάψαμε και το χαμόγελο που κουκουλώσαμε
Πίσω από μάσκες πλαστικές και προσωπεία.
Όλες εκείνες τις ιδέες που κυοφορούσαμε για χρόνια
και δεν γεννήσαμε ποτέ θέλω να μου φέρεις.
::yes.:: ::theos.:: | | **Ηώς**
10-07-2009 @ 14:54 | Τη ζωή που δεν έζησα
Μην ξεχάσεις να μου φέρεις
Όταν θα πεθαίνω.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
