| |
Το πρωί ξημέρωσε,
φως ιλαρόν παιχνίδισε.
Κι εκεί κάπου ανάμεσα ύπνου και ξύπνιου
ανάμεσα σήκω και πού να πας,
τεντώθηκα και ανέπνευσα βαθιά
μήπως και καταπιώ καμμιά ηλιαχτίδα ιλαρότητας.
Στην απόληξη του ποδιού μου
η άκρη, άκρη του κρεβατιού.
Ο γκρεμός των στεναγμών.
Καρφωμένη ταμπέλα δύο κατευθύνσεων.
Τα βέλη έδειξαν:
περασμένα με δυνατότητα διόρθωσης, το ένα
πράσινο λιβάδι, το άλλο.
Δε διορθώνονται τα λιβάδια, η φύση δεν παίρνει βελτιώσεις.
Κοίταξα ολόισια μπροστά.
Περπάτησα. Στο πράσινο λιβάδι του σεντονιού.
Περιφραγμένο το λιβάδι του μέλλοντος.
Προοπτικής κάγκελα και δυνατοτήτων.
Περπατούσα αλλά δεν απομακρυνόμουνα.
Πώς να απομακρυνθείς από το μέλλον;
Έχωσα τα πόδια μου στο χορτάρι
βήματα πρώτα, αναγνώρισης.
Ράθυμα σέρνοντας βήματα, ταμπέλες είδα
καρφωμένες στο χορτάρι, υποκατάστατα ανθέων.
Προσοχή σκέψεις. Δαγκώνουν.
Έσυρα νέα βήματα αισιοδοξίας αυτή τη φορά.
Έτσι δε μας έμαθαν να ατενίζουμε το μέλλον;
Μην πετάτε σκούφιες. Διατηρείτε τη θλίψη σας καθαρή.
Συνέχισα, Φορτωμένη βήματα προόδου.
ʼνθος νέο.
Μην πατάτε το πράττω σας.
Σεβαστείτε το Δήμιο μας που με τόσο κόπο το κουρεύει.
Παρακάτω άλλη, απαγορεύονται τα διλήμματα και οι τροχοπέδες,
κι άλλη, το οικείο δεν είναι πόσιμο.
Βαρέθηκα. Κρεμάω ταμπέλα κι εγώ.
Με μεγάλα άτσαλα γράμματα γράφω.
Επιστρέφω σε όσο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
