| |
Του ανυποψίαστου καιρού χαμένα καράβια
Έχω ψυχή μαύρη παραδίδοντας παράσημα να κάψω.
Με τη χαμένη μου ελπίδα το χθες να μη μου μανταλώσει το αύριο να με καταπίνει
ποταμός στο λαρύγγι μου.
Της βαριάς μου ανάσας τυποποιημένα στεφάνια
της καταδίκης μου τη λύπηση την ξέρασα μ’ ένα υγρό βλέμμα
που όμως στεγνότερό του δεν θα προκύψει.
Σε σύγχρονα λιμάνια πρωτοστάτης, Μοϊκανός τι το ‘θελα.
Έχω αντικρίσει αδικίες, εγκλήματα, ληστείες που ατίμασαν σχοινί τεντωμένο.
Που πάσχιζαν να κάψουν ποτήρια νερό ανθρώπους.
Σ’ ένα κόσμο σε φαυλότητα και λογική παράλογη στεριωμένος
Σάλιο και λάδι στην φλεγόμενη μου καρδιά
Τα πολύχρωμα ποδήλατα τα καβάλησαν σκοτεινοί ποδηλάτες και ενσαρκώσεις ανθρώπων.
Το κόκκινο μου αίμα θα μου το πάρουν γιατί σπάνιο πολύ είναι για το χρώμα του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
