| |
Κρύος αέρας διαπερνά το κορμί.
Nύχτα πάντα
κι ύστερα εγώ,
πως να διανύσω την απόσταση
μέσ' τη βροχή,
για να μην γίνει
ανάμνηση η στιγμή...
Πως να δώσω μάχη με τη λήθη,
όταν οι λέξεις
σ' αδέσποτα ερείπια αντηχούν
την ηχώ ενός τέλους που πονάει.
Κρέμονται μαύρα πουλιά
αποδημητικών χρόνων,
κι ας υπάρχει ουράνιο τόξο
που σχεδιάζει το δρόμο
για τον ουρανό
Εσύ να ακυρώνεις
κι εγώ να θέλω να αθωώσω
όσα μαζί σου έζησα
Μετρώ ένα -ένα τα βήματα
νομίζοντας
πως θα φέρουν τη νίκη
πάνω στο συναίσθημα
μη τύχει και χάσω
τον έρωτα
σε ώρες που από θάνατο τρίζει
χωρίς σημάδια.
Μόνο καπνοί συνοδεύουν
ότι από χθες μου κληρώθηκε
σε βυθούς μες το σύμπαν.
Με φτωχά μέσα
συλλάβισα ένα σ' αγαπώ
σ' όλες τις θάλασσες.
Ίσως αν τόλμαγες
να μην έσπαγα τα δικά μου φτερά
και το ταξίδι να κράταγε
πάνω απ' τα κύματα
στο πέλαγο της καρδιάς σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
