Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Στιχοι φευγατης Νιοτης
 καλη σας μερα, το σημερινο γραφτηκε τον Ιουλη του 1994 καθισμενος στο Συνταγμα και παρατηρωντας, οπως παντα . . . . .
 
Στίχοι φευγάτης Νιότης


Η φωνή μιας γυναίκας στο δρόμο,
δυο μάτια κοιτάζουν με πόνο,
δυο χείλη ψελλίζουν με λέξεις
τη στιγμή που εσυ θα διαλέξεις.


Σαν βουή που αντηχεί στο σκοτάδι,
σαν του χρόνου το κρύο το χάδι,
σ’ένα μέρος που πάλι θα έρθει
της χαμένης της νιότης η μέθη.


Είναι κρίμα να φεύγουν τα χρόνια
σ’έναν ύπνο με γκρίζα σεντόνια,
στης βροχής τις σταγόνες που πλένουν
τις ρυτίδες του χρόνου που μένουν.


Βιαστικά χωρίς ίχνη συμπόνιας,
σαν το άρωμα κάποιας κολόνιας,
σβήνει, χάνεται μέσα στο πλήθος
μια σκέψη που γίνεται στίχος.


Γνησιος Σ. Κωνσταντινος

Ιουλης 1994


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 22
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Φιλοσοφικά
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
χρηστος καραμανος
15-07-2009 @ 00:27
Είναι κρίμα να φεύγουν τα χρόνια
σ’έναν ύπνο με γκρίζα σεντόνια,
στης βροχής τις σταγόνες που πλένουν
τις ρυτίδες του χρόνου που μένουν.

ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΓΝΗΣΙΕ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
Spartinos
15-07-2009 @ 00:27
::up.:: ::up.:: ::up.::
yiannistellidis
15-07-2009 @ 00:30
::up.:: ::up.:: ::up.::
swordfish
15-07-2009 @ 00:58
::smile.:: ::up.::
iraklisv
15-07-2009 @ 01:04
AA! Πολύ μου αρεσε!!!

Την καλημερα μου.
Γιάννης Ποταμιάνος
15-07-2009 @ 01:09
Βιαστικά χωρίς ίχνη συμπόνιας,
σαν το άρωμα κάποιας κολόνιας,
σβήνει, χάνεται μέσα στο πλήθος
μια σκέψη που γίνεται στίχος.

Καλημέρα Κώστα
Πολύ όμορφο
::yes.:: ::theos.::
Simos_Vassilis
15-07-2009 @ 01:27
Είναι κρίμα να φεύγουν τα χρόνια
σ’έναν ύπνο με γκρίζα σεντόνια,
στης βροχής τις σταγόνες που πλένουν
τις ρυτίδες του χρόνου που μένουν.

Βιαστικά χωρίς ίχνη συμπόνιας,
σαν το άρωμα κάποιας κολόνιας,
σβήνει, χάνεται μέσα στο πλήθος
μια σκέψη που γίνεται στίχος.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!! ::up.:: ::theos.:: ::up.::
boofox
15-07-2009 @ 02:12
egw to xw pei. auto to paidi den exei mialo, exei thisavro! ::theos.::
akolouthos
15-07-2009 @ 02:57
ΚΩΣΤΑΝΤΗ...........................ΕΞΟΧΟ!!!!
niotis@yahoo.gr
15-07-2009 @ 03:22
Βιαστικά χωρίς ίχνη συμπόνιας,
σαν το άρωμα κάποιας κολόνιας,
σβήνει, χάνεται μέσα στο πλήθος
μια σκέψη που γίνεται στίχος.

εισε αξεπεραστος Γιωργο καλο μεσημερι ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
elpidakwstopoulou
15-07-2009 @ 04:46
Είναι κρίμα να φεύγουν τα χρόνια
σ’έναν ύπνο με γκρίζα σεντόνια,
στης βροχής τις σταγόνες που πλένουν
τις ρυτίδες του χρόνου που μένουν.

ωραιότατες εικόνες ..ομορφη περιγραφη !!! καλημέρα Κωστή!!
::up.:: ::up.:: ::hug.::
nea xrysi
15-07-2009 @ 05:12
Είναι κρίμα να φεύγουν τα χρόνια
σ’έναν ύπνο με γκρίζα σεντόνια,

Εξαίρετο!!! Καλό μεσημέρι! ::yes.:: ::theos.::
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
15-07-2009 @ 05:39
Βιαστικά χωρίς ίχνη συμπόνιας,
σαν το άρωμα κάποιας κολόνιας,
σβήνει, χάνεται μέσα στο πλήθος
μια σκέψη που γίνεται στίχος.

πολυ ωραιο !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΜΙΤΣΕΦ
15-07-2009 @ 06:05
ολο εξοχο!!!! μπραβο κωστα φιλε.....
poetryf
15-07-2009 @ 06:10
Τόσο επίκαιρο φίλε μου.....
Κι ας γράφτηκε 15 χρόνια πριν...
ΚΟΥΦΕΤΟΥΛΑ
15-07-2009 @ 06:32
η μέθη της χαμένης νιότης
ο ύπνος με γκρίζα σεντόνια
πάντα ψάχνουμε την ελπίδα για να αλλάξουμε αυτά τα δύο
μ¨άρεσε πολύ ::hug.:: ::theos.::
adespotoi
15-07-2009 @ 08:24
Η φωνή μιας γυναίκας στο δρόμο,
δυο μάτια κοιτάζουν με πόνο,
δυο χείλη ψελλίζουν με λέξεις
τη στιγμή που εσυ θα διαλέξεις.

Σαν βουή που αντηχεί στο σκοτάδι,
σαν του χρόνου το κρύο το χάδι,
σ’ένα μέρος που πάλι θα έρθει
της χαμένης της νιότης η μέθη.

καλό απόγευμα.
aprobleptos
15-07-2009 @ 09:31
Βιαστικά χωρίς ίχνη συμπόνιας,
σαν το άρωμα κάποιας κολόνιας,
σβήνει, χάνεται μέσα στο πλήθος
μια σκέψη που γίνεται στίχος.

Εξαιρετικο! καλο απογευμα Κωνσταντίνε ::up.::
ΚατεριναΘεωνα
15-07-2009 @ 10:16
ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΘΟΣΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ?
ΜΠΟΡΕΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΟΔΗΜΟΣ ΚΑΠΟΙΑ ΤΙΜΙΤΗΚΗ
ΠΛΑΚΕΤΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΜΑΘΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ
ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Η φωνή μιας γυναίκας στο δρόμο,
δυο μάτια κοιτάζουν με πόνο,
δυο χείλη ψελλίζουν με λέξεις
τη στιγμή που εσυ θα διαλέξεις.


ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΕΥΔΙΑΚΡΙΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΜΑΖΙ
::theos.:: ::theos.::
azoritis
15-07-2009 @ 13:44
παρατήρηση....καλή ....στίχος καλός..........
καλό βράδυ......... ::up.:: ::smile.:: ::smile.::
rock sugar
15-07-2009 @ 14:39
...όπως πάντα!!
Celestia
15-07-2009 @ 15:40
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο