| |
Μια σπίθα έφυγε δειλά απ' το τασάκι
Την ώρα πού 'σβηνες τη γόπα του καημού
Κι άναψε πλάι σου του πόθου το κεράκι
Στην ανεπαίσθητη κραυγή του στεναγμού...
Τριζοβολούν ξερά τα ξύλα μες στο τζάκι
Αναβοσβήνουν οι ματιές σου..με μεθούν
Νησί αν ήσουνα..θα σ' έλεγαν Ιθάκη
Μα έχεις βάθος και σιωπή ωκεανού!...
Δεν θέλω πια να σ' ανταμώσω..για να νιώσω
Με τις αισθήσεις μου,μονάχα,να γευτώ
Ό,τι σου έταξα..με θέρμη να σου δώσω
Κι ύστερα διώξε με..στη λήθη να χαθώ...
Μα να προλάβω με τα βλέφαρα ν' αγγίξω
Το δέρμα κείνο που τη σκέψη σου φυλά
Γίνε,αγάπη μου,μια στέρνα να δακρύζω
Κι ύστερα σβήσε με το δάκρυ τη φωτιά...
7/4/2005
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
