| |
| | Don Giovanni -παραλειπόμενα 5 |  | | | η βιεννέζικη εκδοχή | | |
- Ο Μότσαρτ επέστρεψε στη Βιέννη το Νοέμβριο του 1787. Η αγωνία του για τη διαδοχή του [I][B]Γκλούκ[/B][/I] έδωσε τη θέση της στην ανακούφιση όταν ο αυτοκράτορας [B]Ιωσήφ Β’[/B], παρά τις αντίθετες απόψεις των αυλικών τον ανακήρυξε [I]Συνθέτη της Αυτοκρατορικής Αυλής [/I]με λίγα ουσιαστικά καθήκοντα και ετήσιο μισθό 800 φλορίνια, (ενώ o μισθός του προκατόχου του ήταν 2000 φλορίνια). Όπως παραπονέθηκε στη γυναίκα του Κονστάντσε: «[I]Η αμοιβή είναι πάρα πολλά γι αυτά που κάνω και πολύ λίγα γι αυτά που μπορώ να κάνω….πρέπει όμως να παραδεχτώ πως κανείς άλλος δεν παίρνει περισσότερα[/I]».
Πέρασε μία περίοδο θλίψης μετά από το θάνατο (έναν ακόμη) του νεογέννητου ασθενικού κοριτσιού του [I][B]Μαρία Θηρεσία [/B][/I](γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου και πέθανε λίγους μήνες μετά)
- Επεξεργάστηκε ξανά τον "Ντον Τζοβάννι" για ΄να τον ανεβάσει στη Βιέννη.Έκανε αρκετές αλλαγές στο κείμενο για να ικανοποιήσει τους τραγουδιστές πρόσθεσε νέες άριες για το ρόλο του Ντον Οττάβιο και της Ντόνα Ελβίρας.Ειδικά για την [B]Καταρίνα Καβαλλιέρι[/B], που ενσάρκωσε το ρόλο της Ντόνα Ελβίρας (πριμαντόνα της Βιέννης και πρωταγωνίστρια στην όπερα [I]Απαγωγή από το Σεράι[/I]), έγραψε την άρια «mi tradi quell’ alma ingrate» και μία εξ' ολοκλήρου νέα σκηνή. Το ρόλο της Ντόνα Άννας ερμήνευσε η κουνιάδα του [B]Αλοίζια Λάνγκε[/B].
Επίσης προκειμένου να εντείνει τα κωμικά στοιχεία του έργου και να κολακέψει τις προτιμήσεις των Βιεννέζων συνέθεσε ένα ακόμη ντουέτο για τη δεύτερη πράξη στο οποίο η Τσερλίνα δένει το Λεπορέλλο σε μια καρέκλα και τον απειλεί με ένα μαχαίρι.
- Η πρεμιέρα του έργου στη Βιέννη δόθηκε στις 7 Μαΐου 1788 στο [B]Αυτοκρατορικό Θέατρο [/B]([I]Burgtheater[/I]). Η υποδοχή που της επιφύλαξαν κοινό και κριτικοί ήταν χλιαρή : άλλοι χαρακτήρισαν το έργο άνισο κι άλλοι όπως ο [B]κόμης Ρόζενμπεργκ[/B], (Δ/ντής των αυτοκρατορικών θεάτρων της Αυστρίας ) υπερβολικά μελωδικό και δύσκολο για τους τραγουδιστές.
Συνολικά ο Ντον Τζοβάννι παίχτηκε μόνο 15 φορές με μέτρια επιτυχία. Ο αυτοκράτορας Ιωσήφ που παρακολούθησε μία από αυτές , σε ένα διάλειμμα των εκστρατειών του ενάντια στους Τούρκους , σηκώθηκε όρθιος και χειροκροτούσε συνέχεια . Τόσο αυτός όσο και ο δάσκαλος του Μότσαρτ και καταξιωμένος Αυστριακός συνθέτης [B]Φράντς Γιόζεφ Χάυντν [/B]δήλωσαν πως :« [I]Αυτή η όπερα είναι θεϊκή. είναι ακόμη καλύτερη από τους γάμους του Φίγκαρο. αλλά δεν είναι κρέας για τα δόντια των Βιεννέζων. Ας τους δώσουμε το χρόνο να το μασήσουν[/I].»
Τελικά η όπερα δεν κατάφερε να καθιερωθεί στο ρεπερτόριο. Για άλλη μια φορά η Βιέννη αδυνατούσε να κατανοήσει τον πιο μεγάλο μουσικό της.
- Ο Μότσαρτ απογοητεύτηκε από τη στάση του κοινού που μέχρι πρότινος τον αποθέωνε. Όπως εξομολογούνταν στους φίλους του , θεωρούσε πως το κοινό της Πράγας κατανοούσε πολύ καλύτερα τη μουσική του από αυτό της Βιέννης. "[I]Αυτή η όπερα δεν είναι για τη Βιέννη , είναι για την Πράγα. Όμως την έγραψα κυρίως για τους φίλους μου και μένα [/I]" Οι Βιεννέζοι προτιμούσαν μια μουσική ελαφριά και διασκεδαστική και αποστρέφονταν την πολυπλοκότητα. Επίσης ήταν περιβόητα ασταθείς ως προς την προτίμησή τους σε συγκεκριμένους συνθέτες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση. | | | |
|
χρηστος καραμανος
23-07-2009 @ 00:16 | Αυτή η όπερα δεν είναι για τη Βιέννη , είναι για την Πράγα. Όμως την έγραψα κυρίως για τους φίλους μου και μένα "
ΩΡΑΙΟΣ Ο ΔΑΠΟΝΤΕ!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | malama
23-07-2009 @ 01:12 | πολύ καλός.... ::hug.:: | | niotis@yahoo.gr
23-07-2009 @ 04:50 | φιλε Σταυρο εισαι μοναδικος εδω μεσα που ασχολησε τοσο πολυ με την οπερα και πραγματικα σε θαυμαζω γιατι διαβαζωντασε μαθενω πολα που ουτε καν θα τα μαθενα εχωντας τοσες δουλιες καθημερηνα και μη προλαβενοντας να ασχοληθω
ο Μοτσαρτ ειναι ο αγαπημενος μου απο ολους τους βασιλιδες τις μουσικης
νασε παντα καλα φιλε μου ::hug.:: ::theos.:: | | adespotoi
25-07-2009 @ 03:49 | τους κάνανε ινδάλματα, ας έχουν το έργο τους για το μουσείο, δυστυχώς, γιατί;;;;;;;;;;; ::rock.:: | | daponte
25-07-2009 @ 09:02 | Τα έργα των μεγάλων συνθετών ευτυχώς δεν κατέληξαν σε μουσείο. Είναι ζωντανά αιώνες τώρα και περνούν από γενιά σε γενιά διότι είναι ένας πολιτιστικός θησαυρός | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
