| |
Στη λιθη των χρονων ζεις και αναπνεεις
Υπνωτισμενος και εσυ παραπεεις,
Εκπτωτο αγγελο θυμιζει η ψυχη σου
Προσπαθεις μα δεν μπορεις να αναγνωρισεις τη μορφη σου.
Προσωπο θολο, μουντο, ραγισμενο
Σαν πουλι που πετα με φτερο τσακισμενο,
Αντεχει με πιστη στου ανεμου την δινη
Με πορεια ομως που αρχιζει και φθινει.
Κλεινω τα ματια και σκεφτομαι εσενα
Προσπαθω να αναπνευσω μα τα 'χω χαμενα,
Το σκοταδι με πνιγει, δεν ζω μακρια σου
Λιγο φως δωσ' μου να ξαναρθω κοντα σου.
Ξενο σωμα η καρδια μου εχει γινει
Κρυφη πληγη, φωτια που δεν σβηνει,
Μια λεξη προσμενω μα κουραγιο δεν εχω
Εισαι μακρια μου και πια δεν αντεχω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
