| |
Τώρα λησμονάς και δεν ζητάς να ξεχνάς να πονάς
Ελεύθερος κοιτάς, λατρεύεις μόνος να γελάς
Τον καθρέφτη τον ψεύτη τον υποκριτή δεν προσκυνάς
Διαλύεσαι μα το χαίρεσαι, το παρελθόν σου χαιρετάς,
Πετάς, άλλος αέρας, άλλα πρόσωπα, άλλο περιβάλλον
Άλλα πρέπει, άλλα θέλω, άλλα μπορεί και άλλα μάλλον
Αναμνήσεις που είχες σαν διαμάντια να σε πληγώνουν σαν βέλη
Δεν συμφέρει μια πέτρα να σε κάνει ότι θέλει,
Γνώρισες την μοναξιά, την αγάπη, την φιλία και τον έρωτα
Την προδοσία, το μίσος, την διαστροφή τόσο έντονα
Έτρεξες δεν πρόφτασες και ξέμεινες μόνος εκεί
Μισό πακέτο τσιγάρα, δυό ώρες ακόμα στην αναμονή,
Ονειρεύεσαι ξανά, ερωτεύεσαι ξανά
Ελπίδα ένα εισιτήριο παλίο για να φύγεις μακριά
Νέο δρόμο να περπατήσω επιλέγω
Γουστάρω το άγνωστό λίγο πριν μπω στο τρένο…
[I]Κάποτε έρχεται η μέρα
που φαίνεται ανοιχτός ο δρόμος
Κάνεις το βήμα πας πιο πέρα
κι εκεί που φτάνεις είσαι ακόμα πιο μόνος
Κάποτε έρχετ’ ένα τραίνο
Και λες αυτό επιτέλους ήρθε για μένα
Μα το εισιτήριο είναι κομμένο
Τι ξέρεις άλλωστε εσύ από τρένα
Κι έτσι ανοίγει μπροστά σου η αυλαία
να βγεις στον κόσμο ακροβάτης
και μες τον κόσμο ψάχνεις υποβολέα
για να σου πει πως να ξεχάσεις τ’ όνομά της
Ποιος μπορεί τελικά να σου πει το σχοινί που πατάς αν κρατάει
Ποιος θα μπει στη ψυχή σου να δει να σου πει μια ψυχή πότε σπάει
Ποιος μπορεί μες τον πόνο να μπει να σου πει τι ειν’ αυτό που πονάει
Ποιος θα κάτσει ως το τέλος να δει αν όπως λεν’ ο τελευταίος γελάει
Πιο καλά.[/I]
Ο ελεγκτής κακός ψυχρός δεν σε βάζει στο βαγόνι
Η αναπνοή σου ορατή το κορμί σου παγώνει
Τέρμα στον καλπασμό της φαντασίας σου
Καλείσαι να ζησείς μια ζωή που θα περιμένεις την κηδεία σου,
Σώθηκε το κουράγιο απ’ τα σωθικά σου τώρα πια
Το γυρνάς στον κυνισμό, στον υλισμό και τα λεφτά
Πέθανε ο επαναστάτης, ο οραματιστής της αλλαγής του κόσμου
Γεννήθηκες σε μέρος που τίποτα δεν είναι δικό σου,
Με μια κίνηση και μια απόφαση καταδικάζεις και σκοτώνεις
Το παιδί που μέσα σου ζει, τα θέλω στο σεντούκι κλειδώνεις
Το τελευταίο σου ναυάγιο, και λες να μείνεις στην αμμουδιά
Το ταξίδι σου αυτό λες πως δεν άξιζε καθόλου τελικά,
Φοράς τα ρούχα του κλόουν που μισούσες σαν παιδί
Το ψεύτικο χαμόγελο, κάθε κίνηση που κάνει νεκρή
Δεν βρίσκω για νέα πράγματα άλλο χώρο
Την παράνοια μου, τρένο, σου κάνω δώρο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
