| |
Ήμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και περίμενα. Έκοβα βόλτες όλη τη νύχτα. Έκανα σκέψεις που δεν μπορώ να αναπαράγω. Δρασκέλιζα με προσοχή τις πλάκες του δαπέδου σιγά-σιγά και μια-μια και ταυτόχρονα τα όρια της λογικής. Απότομα.
Ο αέρας ερχόταν από το βουνό (μπορούσα να βλέπω ένα μόνο μικρό κομμάτι του) σαν μια δροσερή ανάσα. Μπορούσα να την ακούσω. Κάπου στο βάθος, σε κάποια μόρια της φυσικής μου υπόστασης, ένας εαυτός που αισθανόμουν ξένο, επιδιδόταν σε λογικά συμπεράσματα: Η θεραπεία μου είχε αποτύχει, εάν είχε ποτέ εφαρμοστεί. Ίσως η νόσος δεν είχε καν ποτέ διαγνωστεί σωστά.
Ίσως επρόκειτο απλώς για κείνη την παλιά τομή στο χέρι μου, αποτέλεσμα επιπόλαιης πρόσκρουσής μου πάνω στο τζάμι της νότιας εισόδου της κουζίνας στο σπίτι του λόφου, που παρ’ ολίγο να μου στοιχίσει τη ζωή. Ίσως ποτέ να μην είχα συνέλθει από κείνη την αναισθησία μου, λόγω, θα λέγαμε, υπερβολικής απώλειας αίματος. Ό,τι θυμάμαι άλλωστε, τώρα που το σκέφτομαι, από κείνο το συμβάν, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τόσο απίθανο όσο και αληθινό. Ίσως ποτέ να μην εμφανίστηκε εκείνος ο καλός συνάδελφος να δώσει τις σωστές οδηγίες για πρώτες βοήθειες στο παραπαίον από τον πανικό πλήθος γύρω μου. Και ο οδηγός; Πως βρέθηκε τη συγκεκριμένη στιγμή ο οδηγός στην απομονωμένη μονάδα μας; Ο χειρουργός; Το γεγονός ότι θυμάμαι τον ιδρώτα στο πρόσωπό του καθώς προσπαθεί να επανενώσει τους κομμένους τένοντες, συνηγορεί στο ενδεχόμενο να μην υπήρξε ποτέ. Όμως ο πόνος στο χέρι μου είναι αληθινός, όπως κι ο πόνος στο αφτί.
Ξαπλώνω, μικρό παιδάκι στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Μαζί μου ξαπλώνει η μητέρα μου. Άραγε συνέβησαν όλα αυτά;
Ήμουν στο μπαλκόνι όλη τη νύχτα, έτσι είπε η μητέρα μου. Κι εγώ δεν ήξερα ποιόν ή τι περίμενα.
Εν πάση περιπτώσει, ο θάνατος του παλιού προϊσταμένου μου μάλλον με είχε ταράξει περισσότερο απ’ όσο νόμιζα. Η καλή μητέρα πρότεινε καφέ, ενώ μου έφερνε το μπολ με τα πρωινά φραγκόσυκα. Η συνέντευξή της την προηγούμενη ημέρα της είχε αφήσει μια ευχάριστη έξαψη. Είχε την ευκαιρία να πει τόσα πολλά! Για το αλώνισμα στα βορινά αλώνια, για τα ασβεστοκάμινα, για τις εξορίες και τα κρατητήρια απ’ όπου είχε περάσει, μικρό, μαυροντυμένο κοριτσάκι ακόμα, για τα δύο προξενιά που της έγιναν ταυτόχρονα, για τη μάγισσα στο διπλανό χωριό, για τα όνειρά της, που τα περισσότερα έμειναν όνειρα, γιατί «ποιος είπε ότι οι επόμενες γενιές μπορούν να είναι καλύτερες από τις προηγούμενες;»
Έφαγα τα φραγκόσυκα με ευχαρίστηση και ήπια το καφέ μου. Καμιά καταγραφή στο ημερολόγιο.
Αποφάσισα να επισκεφτώ τη χήρα του αφεντικού μου, στο σπίτι που είχα βρεθεί τόσες φορές στο παρελθόν. Η γειτονιά μου φάνηκε στενή (για τους γνωστούς λόγους) και αλλαγμένη. Το φωτογραφείο; το γαλακτοπωλείο; τα δυο μεγάλα και ανταγωνιζόμενα ζαχαροπλαστεία; τα δυο ψιλικατζίδικα; το κρεοπωλείο; τα κάποτε καινούργια σπίτια στη θέση των κάποτε παλιών; Το μικρό φαρμακευτικό τμήμα που ο φαρμακοποιός διατηρούσε εκεί παράλληλα με την εργασία του στον Φ.Τ. ήταν ακόμα εκεί. Αλλαγμένο βέβαια. Είχε ήδη πουληθεί όσο εκείνος ζούσε ακόμα. Στην πραγματικότητα, είχε αναγκαστεί να το πουλήσει, κατ’ απαίτηση του νόμου που καταργήθηκε αμέσως μετά την πρώτη εφαρμογή του κι ο οποίος όριζε όριο ηλικίας για τη συγκεκριμένη απασχόληση. Αυτό το μικρό τμήμα ήταν στην ουσία η ζωή του και συνέχιζε να περνά εκεί τα πρωινά του μέχρι το τέλος, κάνοντας παρέα στο νέο ιδιοκτήτη και τους παλιούς ασθενείς του.
Το σπίτι του ήταν ένα τετράγωνο παραπέρα. Στον τέταρτο όροφο, νομίζω. Κάθε μέρα, έκανε τον ίδιο δρόμο, με το ελαφρύ του βάδισμα. Μόνο ένα τετράγωνο απόσταση.
[U][B]Προσοχή: Παρακαλώ αφήστε σχόλιο εάν επιθυμείτε να συνεχιστεί ή όχι[/B][/U]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
