| |
| | οταν ξεπερνάς τα 40 |  | | |
Στο κορμί μου η ζωή
φτιάχνει ιστό ,μια φυλακή
τρέχω μέσα να κλειστώ
αγάπη να μην ξαναδώ.
Στου φευγιου μου την ορμή
ανοιγουνε οι ουρανοι
αστροφεγγιές πετούν φωτιές
κι ο ηλιος με φοβάται.
Μα τρομαζει θεο, καρδιάς φωνή
σπάει το φράγμα η σιωπή
δεν αντέχει η δόλια μου ψυχή
να ζει μονάχη στη ζωή.
Το κορμί μου μετέωρο στέκει στο κενό
φευγω ,πίσω μου το άδειο μου εγώ,
ψίχουλα ριχνει η αγάπη να ξανάβρει
το δρόμο που χασε ελπίζω να με βρεί.
Υ.Γ. Κάθε πρωί ,τόσα μα τόσα χρόνια παρατηρώ στο δρόμο μου ,στο πέτρινο στενό ,ενα κομπολόι . Καλά κρυμμένο ανάμεσα στις πλάκες,δύσκολα το παρατηρεί το μάτι.Αλλά ετσι απλά έπεσε στην δικιά μου αντίληψη.Ετσι απλά κάθε φορά ,κάθε μέρα ,κάθε πρωί μετρώ τις χαντρες του χωρίς να τ αγγίζω.Φοβάμαι να το πάρω στα χέρια μου.Δεν ξέρω γιατί ,ετσι απλά δεν ηθελα να το σηκώσω.Την πρώτη φορά που το είδα δεν του εδωσα πολυ σημασία γιατί δεν μου αρέσουν εν γένει τα κομπολόγια λόγω του ηχου που βγάζουν οι χάντρες του.Τελος πάντων ,κάθε μέρα κάθε πρωινό το μόνο που εκανα ηταν να μετρώ τις χάντρες του.32 στο σύνολο.Ξανθιά ουρά με πέτρα θαλασσιά δεμένη.Χωρίς να καταλάβω περάσανε αρκετά χρόνια που αφιέρωνα λιγα λεπτά να το κοιτώ ,να το μετρώ ,να το παρατηρώ ,χωρίς όμως να το αγγίζω.Τριαντα δύο χάντρες ουρα ξανθή με πέτα μπλέ δεμένη.Χωρίς να το καταλάβω δημιούργησα μια παράξενη συνήθεια .Ενα πρωινό απο τα λίγα που εβγαινα συνοδευόμενος απο τον μικρό μου γιό στο πέτρινο στενό ,το πέτρινο σοκάκι ,μια αναλαμπή, ελέου ήλιου καλοκαιρινού ,έδωσε την ευκαρία στον μικρό μου να το αντικρίσει.Ασρταπιαία σκύβει και το αρπάζει με τα μικρα του χεράκια.Μα, όπως ηταν φυσικό ,πές η πολυκαιρία,πες μη ανθεκτικό υλικό,πες η μοίρα ,με το που το σήκωσε ο γιός μου στον αέρα,αυτό διαλυθηκε και σκορπίστικε σόλο το στενό.Δάκρυσα ,ετσι χωρίς να το καταλάβω,δάκρυ κυλησε στο αξύριστο μάγουλο μου.Τόσα χρόνια το κοιτούσα χωρίς να το αγγίξω.Τόσα χρόνια ο φόβος με οδήγησε στο να μην νιώσω την αφή του ,τον χτύπο του ,τα όλα του.Ετσι απλά ,σε μια στιγμή μια συνήθεια χρόνων ,απο την απλότητα της σκέψης του μικρού ,λατρευτού παιδιού μου έλαβε τέλος.'' δεν πειραζει παλικάρι μου του είπα'''..τι να πω με ειδε να κλαίω και πίστεψε πως έκανε κάτι κακό. Παλιό ήτανε ,πεταμένο σωρίς αξία ...δεν πειράζει...Πέρασαν μέρες ,πρωινά που πλέον δεν κοιτούσα χάμω και ετσι απλά ,καθημερινά περπατούσα χωρίς καμιά σκέψη στο μυαλό μού.
Μα μια κυριακή ανοιξιάτικη ,πρωινός καφές στον πίσω κήπο του σπιτιού ,μια μικρή έκπληξη δίπλα στο φλιτζάνι.Ενα κομπολόι ,32 χάντρες ,στην χνουδωτή ουρά μια πέτρα μπλέ΄και στην καρδιά μου μια πραγματική ανοιξη.Χωρίς να το σκεφτώ το πήρα στα χέρια μου ,το έσφιξα όπως σφίγγεις τον έρωτα σου την ώρα της ψυχικής σου ανάτασης.Αγκάλιασα τον μικρό μου γιό γεμάτος χαρά και συγκίνηση ,τον κοίταξα και του είπα ποτε ,μα ποτέ μην αφήσεις την ψυχή σου να ξεφύγει απο τα απλά ,τα καθημερινά .Ν απολαμβάνεις κάθε μέρα τις μικροχαρές που στέκουν κάτω στα πόδια σου ,στο στενό που κάθε μέρα βαδίζεις στην πορεία της ζωής σου.Άρπαξε τες και μην τις φοβάσαι,κάντες δικές σου και μοίρασε τες στου ανθρώπους που στέκουν δίπλα σου κι ας μην τους ξέρεις....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | kalapoutiss@gmail.com | | | |
|
**Ηώς**
10-08-2009 @ 23:59 | ψίχουλα ριχνει η αγάπη να ξανάβρει
το δρόμο που χασε ελπίζω να με βρεί.
::yes.:: ::yes.:: ::hug.:: | | La Petite
11-08-2009 @ 00:20 | Το κορμί μου μετέωρο στέκει στο κενό
φευγω ,πίσω μου το άδειο μου εγώ,
ψίχουλα ριχνει η αγάπη να ξανάβρει
το δρόμο που χασε ελπίζω να με βρεί.
Κι εγώ αλλά δεν το βλέπω.... ::blush.:: ::up.:: | | aprobleptos
11-08-2009 @ 00:21 | ψίχουλα ριχνει η αγάπη να ξανάβρει
το δρόμο που χασε ελπίζω να με βρεί.
παντα υπαρχει το απροσμενο...
::yes.:: ::rock.:: ::yes.:: | | Mικρουλι
11-08-2009 @ 00:36 | "Μα τρομαζει θεο, καρδιάς φωνή
σπάει το φράγμα η σιωπή
δεν αντέχει η δόλια μου ψυχή
να ζει μονάχη στη ζωή.
Το κορμί μου μετέωρο στέκει στο κενό
φευγω ,πίσω μου το άδειο μου εγώ,
ψίχουλα ριχνει η αγάπη να ξανάβρει
το δρόμο που χασε ελπίζω να με βρεί" ::cry.::
Υπέροχο!!!
::hug.:: ::up.:: | | swordfish
11-08-2009 @ 01:29 | Ν απολαμβάνεις κάθε μέρα τις μικροχαρές που στέκουν κάτω στα πόδια σου ,στο στενό που κάθε μέρα βαδίζεις στην πορεία της ζωής σου.Άρπαξε τες και μην τις φοβάσαι,κάντες δικές σου και μοίρασε τες στου ανθρώπους που στέκουν δίπλα σου κι ας μην τους ξέρεις....'' Σωστό!!!!
::up.:: ::smile.:: | | hahis1
11-08-2009 @ 03:37 | Αμαν ρε συ με ψυχοπλακωσες μεσημεριατικα.αν τα σαραντα ειναι ιπολλα τα 50φευγα τι ειναι?Προιστορια? ::love.:: ::mad.:: ::naugh.:: | | Ναταλία...
11-08-2009 @ 06:19 | Αγκάλιασα τον μικρό μου γιό γεμάτος χαρά και συγκίνηση ,τον κοίταξα και του είπα ποτε ,μα ποτέ μην αφήσεις την ψυχή σου να ξεφύγει απο τα απλά ,τα καθημερινά .Ν απολαμβάνεις κάθε μέρα τις μικροχαρές που στέκουν κάτω στα πόδια σου ,στο στενό που κάθε μέρα βαδίζεις στην πορεία της ζωής σου.Άρπαξε τες και μην τις φοβάσαι,κάντες δικές σου και μοίρασε τες στου ανθρώπους που στέκουν δίπλα σου κι ας μην τους ξέρεις....
Καμιά φορά οι άνθρωποι κοιτάζου να κάνουν, να κάνουν για να είναι ευτυχισμένοι και πάλι δεν είναι γιατί η ευτυχία είναι στα απλά καθημερινά πράγματα ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
