| |
Ξέρω
πως βρίσκεσαι εκεί έξω
να κοιτάς με το τηλεσκόπιο της ψυχής
τ' αστέρια
άλλοτε θλιμμένος
κι άλλοτε πάλι
να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια σου.
Σε γνώρισα
κι ας λες πως δεν σε ξέρει κανείς,
γεύτηκα την μελαγχολία
από το βλέμμα σου
την πίκρα
από το ξεραμένο σου στόμα
την ευγένεια
από το σώμα σου που άλλα ζητά κι άλλα θέλει
κι όμως αντέχει
να κυριαρχεί στις αισθήσεις του
με σεβασμό σε μένα
μ' αξιοπρέπεια σε σένα.
Πως να γεφυρωθεί το αδύνατο
πως να πορευθεί το απροσπέλαστο
όταν τόσα γιατί
αιωρούνται στον άνεμο
όταν τόση σκόνη
καλύπτει διανύσματα κι αποστάσεις
χιλιόμετρα από οδικές αρτηρίες
βουνά και ποτάμια
με μοναδικά περάσματα
τον Σείριο και την Ανδρομέδα
να δείχνουν τον δρόμο
να φωτίζουν τα σκοτάδια
μιας καρδιάς που λαχταρά
να ταξιδέψει στο μοναδικό άστρο
στα μάτια που τόσα λένε
που δεν τολμούν τα χείλη να πουν.
Είναι η αναπηρία του χρόνου
είναι η συναισθηματική πειρατεία
που ολοένα βιώνουμε
στα άνυδρα τοπία
μιας εξορίας συνειδητής
χωρίς να μπορούν τα χέρια
ν' αγγίξουν τα άλλα χέρια
να ενώσουν τα δάχτυλα
σε κοινή προσευχή
και να ελευθερώσουν
την ενέργεια που βρίσκεται
βαθιά κρυμμένη
στα έγκατα της ψυχής
να γίνει έκρηξη
να εκτοξευθεί σαν λάβα το πάθος
και να κυλήσει πάνω στα σώματα.
Μόνον η λογική μπορεί κι αντιστέκεται
φυλακίζει την νοητική ενσυναίσθηση
και ποτίζει την ρίζα
που μια στιγμή άχρονα
φυτεύτηκε στις καρδιές
κι από τότε πολλά άλλαξαν
κι άρχιζαν να ποτίζουν εκείνη την ρίζα
που θάμνος στην αρχή
τώρα δένδρο που δεν τολμά ν' ανθίσει
αν και με δάκρυα ποτίζεται
και με νύχια σκαλίζεται,
γέρνει στον άνεμο
στα μισόλογα
στα μικρά στίγματα παρουσίας
σε ώρες μικρές
που η αγωνία ξαγρυπνά στα σεντόνια
κι αφήνει ανοιχτά παράθυρα
και πόρτες
μήπως και φανεί
εκείνο το όνειρο
που πάντα σ' εγρήγορση είναι
μήπως και βρει στέγη να στεγασθεί
να λυτρωθεί απ' τ' αμέτρητα βράδια
που σ' άδειο μαξιλάρι αγρυπνά.
Φοβάμαι
φοβάσαι κι εσύ να μιλήσεις
αν κι οι δύο μπορούμε
να διαβάζουμε χείλη κλειστά
σε ώρες αναμονής
ικετεύοντας να φανεί
η σιωπηλή παρουσία
το μικρό στίγμα που θα πει:
"Εδώ είμαι", μόνον αυτό
κι ύστερα πάλι σιωπή
και πάλι σιωπή
ως την επόμενη συνάντηση
το επόμενο βράδυ
σε ωράρια προσχεδιασμένα
όχι από σένα
μα ούτε από μένα
ζητώντας να κόψουν το νήμα
που συνδέει
πληγές με χαρές
σκιές με φωτεινές παρουσίες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
