| |
μα θα θρηνησω αυτα που οι αλλοι προσπερνουν
στις πισω τις γραμμες εφημεριδας
τα δεντρα τα καμμενα
τους ανθρωπους τους χαμενους
τις πολεις των τρελλων
και αυτα τα διχως νοημα ταξιδια
στις χαραμαδες του μυαλου
μεσα απο την στακτη
μεσα απο το βραδυ κατι σαλευει
οτι δεν γενηθηκε δεν μας ανηκει
οτι δεν μας χρησιμευει δεν ειναι σκουπιδι
και θα σαλευει καθε μερα στις αστοχες γραμμες των οριζοντων
οτι ευκολα προδωσαμε
οτι απλα εκμεταλευομαστε σαν λεξεις
θρηνος ατελειωτος η ζωη των ζωντων
μαριοννετες με κλωστες δεμενες
σαλευουν οι αλυσιδες που τις εχουν δεμενες
μα πιο πολυ θε να κλαψω
μια αθωοτητα που σκοτωσαμε
οτι ευκολα βολεψαμε
βαφτισαμε αθωα τα ψεματα
και σκοτωσαμε στο ονομα ειρηνης
μα να που τωρα δεν αλλαζει
κανεις με λογια το αυριο δεν φτιαχνει
οσο μεγαλωνω και γερναω
μοιαζει να ξεχναω
κατι για παντα εθαψα
μα παντα το θρηναω
ψαχνω αδιακοπα να θυμηθω
μα συνεχεια το προσπερναω
τωρα καταλαβαινω
τα τραινα που περνουν
στις ιδιες ραγες ξανα ξανα
και αδιακοπα ξεφυσανε
σαν κατι να γυρευουν
μα θα θρηνησω μια φορα
πριν να πεθανω
θα κερασω γαληνη
πισω απο μια μασκα ευτυχιας
και υστερα πισω απο το πληθος θα χαθω
καταραμενος αιωνια στη ληθη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
