| |
| | Αέρινη εικόνα |  | | |
[B]Αέρινη εικόνα[/B]
Θα στέκω εκεί σιωπηρά, δίχως να συλλογιέμαι,
μονάχα να αισθάνομαι ανέμους που κοπάζουν,
θύελλες που λυγίζουνε, σκοτάδια που σκορπάνε
στης μιας στιγμής το σύνολο, σ’ όλη την παρουσία.
Θα σκουντουφλήσω στ’ άγνωστο χωρίς κανένα φόβο
και θα ‘χω ‘κείνη τη γνωστή φωνή να με ζεσταίνει,
έτσι γλυκά κι’ αθόρυβα, κελάηδημα να μοιάζει,
ν’ αποκοιμίζει τη νυχτιά, να φέρνει την αυγούλα,
να σουρουπώνει την πικρή την όψη απουσίας
και τ’ άσπρο μου να μου φορεί πλουμίδι της χαράς μου.
Έτσι θα γείρω ήσυχα να νιώσω τη ματιά σου,
να πιω γοργά το νέκταρ της, μη λάχει και στερέψει,
κι’ όλο το αφανέρωτο το φως της να σκαλίσω.
Να τυλιχτώ αργά-αργά το σχήμα της γαλήνης,
καθώς σιγή θα γεύομαι απ’ των χειλιών τις άκρες.
Κι’ ως έτσι θα ‘μαι δίπλα σου, αέρινη εικόνα,
κι’ ως έτσι θα ‘σαι δίπλα μου, ασίγαστη μορφή,
οι σπίθες μας θα κόψουνε του χθες τον παγετώνα,
θα πυρπολήσουν τ’ αύριο σε μια ζεστή αφή
και θα χωθούν στον παφλασμό
της φλόγας μιας ουσίας
που θα στεριώνει ανύποπτα στιγμή παντοτινή!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | «Ένα σύγνεφο ξηλώνει τα ουράνια» | | | |
|
poetryf
02-09-2009 @ 01:30 | Φλογίζεις τη φαντασία του αναγνώστη σου Ελένη μου!
Έτσι φανταστικά όπως εξορύσσεις
από το βαθύ σκοτάδι
το ανίκητο φως...
Πόσο μάλλον στο σημερινό σου
που το κάνεις υπό το πρίσμα του έρωτα !!!
::love.:: | | Simos_Vassilis
02-09-2009 @ 01:43 | ..............πολύ όμορφη απόδοση............. | | oneirodromio
02-09-2009 @ 04:26 | Πραγματικα μου αρεσε πολυ!!!!! | | Ναταλία...
02-09-2009 @ 05:18 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | MARGARITA
02-09-2009 @ 05:34 | Λενιώ μου μπράβο σου ::hug.:: | | sofiagera
02-09-2009 @ 06:16 | Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | idroxoos
02-09-2009 @ 06:25 | ::wink.:: ::yes.:: ::yes.:: | | barboutsala
02-09-2009 @ 06:31 | ήδη σκουντουφλάς στους παφλασμούς. πρόσεξέ το | | Xωρολάτρης
02-09-2009 @ 13:32 | Ηταν νέος ,ήταν γέρος δεν θυμάμαι πια
μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά
και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του
πάντα μοναχός γυρνούσε με τον σκύλο του...
Αυτό μου ήρθε καθώς έτσι σε άκουσα υπέροχα να μιλάς για ασίγαστη μορφή που στέκει δίπλα σου σαν αέρινη εικόνα..
Η ασίγαστη μορφή για να γίνει ,θέλει πολύ χάος και πολύ μοναξιά Ελένη μου..και πολλές δέσμες ματιών που ξαφνικά θα ανοίγονται στον αέρα σκορπώντας φως και ουτοπία σε όλους του βιαστκούς περαστικούς της ζήσης τούτης που ζούμε..
Μου αρέσει που σκουντουφλάς έτσι στο άγνωστο χωρίς κανένα φόβο..και όπως κι αν είναι διαμορφωμένη η μορφή της πορείας σου τούτης, πάντα θα βρίσκω μιαν αφορμή για να κλέβω τα μικρά κομμάτια της μέθεξης που αγγίζεις..
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
