| |
Παραδομένος στον αέρα και τον ήλιο
στον ορίζοντα, στις πέτρες, στο γιαλό
στην ησυχία, στο απόμακρο τοπίο
στο κενό που κατακλύζει το μυαλό.
Θυμάμαι τόσα, μα ταυτόχρονα ξεχνάω
γλυκαίνω πόνους, μα μαζί αιμορραγώ
αγγίζω το σώμα, μοναχός παραμιλάω
σκοπέλους - ύφαλους αγάλι προσπερνώ.
Βγαίνω από σπίθες δικών μου λιμανιών
τις άγκυρές μου έχω γερά σφιχτοδεμένες
χαίρομαι απίστευτα τη γύμνια των μελών
κρατώ του μέλλοντος πύλες σφραγισμένες.
Δεν είναι δίπλα μου κανείς για να μ'αγγίξει
δεν κινδυνεύω απ' των ερώτων τα στενά
μονάχα ο άνεμος κοντεύει να με ρίξει
μ' αυτό το φύσημα με κάνει όλον χαρά.
Λίγες οι μέρες που μου δίνεται ευκαιρία
μέσα στη φύση να κινούμαι και να ζω
μετά και πάλι θα με φέρουν πίσω πλοία
που το εισιτήριό τους δεν γινόταν ν'αρνηθώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
