| |
Χοχλάσανε τα λόγια μου, μεσημεριού βοτάνια
στάχτη από το βλέμμα σου που κράτησες στην άκρη
κύμα σηκώνει η θάλασσα σα σμίγει στα ποτάμια
και εσύ κοιτάς αδιάφορα χωρίς να χύνεις δάκρυ
με το μυαλό μου άχρωμο και τη ζωή στη πράξη
κλέβω απ’ την μιζέρια σου και όλο τρυπώ τον πάτο
πρώτου να ‘ρθει το χάραμα έχεις κιόλας πετάξει
τα γόνατα μου μάτωσαν μ’ ακόμα πέφτω κάτω
φορτώθηκες στα σύννεφα πιο πέρα να σε πάνε
μα πριν προλάβεις να χαρείς σα τη βροχούλα πέφτεις
ένα και δυο και τέσσερα και χίλια σε κοιτάνε
τα μάτια που λησμόνησες και τώρα τ’ αποφεύγεις
σα μιαν ευχή που γλίστρησες απάνω πριν ανέβεις
κέρμα στη λίμνη που 'πεσε μαζί με ένα αστέρι
φθινόπωρο στα χέρια του κρατάει ο Σεπτέμβρης
στα στήθη σου το σκόρπισε κι έγινε καλοκαίρι
σ' ένα στενάκι γνώριμο η νύχτα σεργιανάει
ψάχνει να βρει το θησαυρό που εθαψ'η ψυχή σου
κι όπως κοιτώ το χρώμα της επάνω μου ακουμπάει
πιο νύχτα η νύχτα γίνεται, μέσα στη θύμησή σου
πάνω στου βράχου τη σιωπή είπα να ακουμπήσω
και απάνω μου τη θάλασσα να αφήσω να απλωθεί
και κάποια μέρα σαν κι αυτή, ίσως ξαναγαπήσω
κι ίσως η αγάπη μου κι αυτή, μια μέρα να χαθεί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
