| |
Αναγνωρίσαμε ό,τι ήταν να αναγνωρίσουμε, δηλαδή σχεδόν τίποτα. Συγκεκριμένα, ο καθένας αναγνώρισε και κάτι. Φύγαμε, ο καθένας μόνος του (αρνήθηκα ευγενικά πρόσκληση του παλιού μου διοικητή) βυθισμένοι σε σκέψεις. Τι είπα με τον καθένα από τους άλλους τρεις αναγνωρίζοντες πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη διαδικασία αναγνώρισης, περιττό να αναφέρω. Η σχέση τους με τον καθένα απ’ αυτούς, γνωστή (σε μένα τουλάχιστον). Άλλωστε το τέλος επιφυλάχθηκε μάλλον αναπάντεχο και άσχετο με τις δικές μου σκέψεις.
Κι όμως, λίγες φορές σκέψεις τόσο πολύπλοκες όσο εκείνης της ημέρας δοκίμασαν την αντοχή των φαιών κυττάρων μου. Οποιοδήποτε τεστ ευφυΐας θα με κατέτασσε ανάμεσα στους ευφυέστερους της κοινότητας (μου ήρθε στο μυαλό το όνομα του πατριώτη μου ήρωα πολιτικού). Τα κενά της συγκεκριμένης υπόθεσης όμως, από την αρχή παρουσιάστηκαν ως δοκιμασία για τας φρένας του πλέον ψύχραιμου και ικανού αναλυτή και μόνον αυτού, που θα είχε την ικανότητα να τα διακρίνει ή να τα διαιστανθεί. Εν τω μεταξύ, συνέχισα να βαδίζω μόνος στη βρεγμένη κεντρική αρτηρία της πόλης (παλιόκαιρος εδώ που τα λέμε για καλοκαίρι, ή δεν ήταν πια καλοκαίρι;). Η μυρωδιά της βρεγμένης ασφάλτου, κάτι μου θύμισε φευγαλέα.
Είχαμε κι αλλού άσφαλτο. Όχι μόνο στην πόλη μας. Άσφαλτο καινούργια και στύλους της ηλεκτρικής εταιρίας νεοφυτευμένους στην καινούργια άσφαλτο. Ιδιωτικοί δρόμοι και δύο τεχνικοί (απλοί άνθρωποι που κατέχουν μιαν απλή τέχνη) να κάνουν τις συνδέσεις. Δυο τεχνικοί: ο καλός και ο κακός. Το γνωστό παιγνίδι, αν και παράταιρο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Γιορτή για την άσφαλτο και τους στύλους. Δεν την καλοθυμάμαι, αν και είχα παραβρεθεί. Δεν τη θυμάμαι, αλλά την ακούω: «Ο χρόνος, ο Κρόνος …» Το φως της λάμπας πετρελαίου απομακρύνεται. Όχι όπως μισόσβηνε κάθε νύχτα για να ανάψει πάλι το άλλο πρωί. Απομακρύνεται βιαστικά και αμετάκλητα, μαζί μ’ αυτούς που κάποτε το κράτησαν. Βιαστικά αρχίζω να γράφω στο ημίφως, χρησιμοποιώντας σαν γραφείο μια σανίδα πάνω στο ντιβάνι της κουζίνας. Μια σανίδα που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει για να ζυμώσει ψωμιά, ή για να ζυμώσει γράμματα. Έχω κάνει κάτι κακό, αλλά δεν θυμάμαι. Δεν φταίω, αίσθηση μοναξιάς στο χωριό των 500 κατοίκων κι η αναμονή.
Αλήθεια, τι περίμενα στο μπαλκόνι; Η μητέρα μου είπε ότι έμεινα έξω όλη τη νύχτα.
Καμιά καταγραφή στο ημερολόγιο.
Ήπια αφέψημα. Ντύθηκα. Έφαγα ελαφρύ πρωινό. Αγόρασα εφημερίδα. Με πηχυαίους τίτλους η δολοφονία του επιφανούς λειτουργού του τύπου. Λεπτομέρειες στις εσωτερικές σελίδες. Χρησιμοποίησα την εφημερίδα για προσάναμμα στο τζάκι (ασυνήθιστος καιρός τέτοια εποχή). Ανοιχτός σε κάθε πρόκληση, αποφάσισα να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα. Μάζεψα τα πράγματά μου και γύρισα σπίτι. Η μητέρα μου δε με χρειαζόταν (αργά το κατάλαβα). Άναψα τα φώτα και μάζεψα τα συσσωρευμένα έντυπα που είχαν περάσει κατά τη διάρκεια της απουσίας μου το κενό διάστημα μεταξύ πόρτας και δαπέδου. Κατευθύνθηκα στο γραφείο και άνοιξα τα συρτάρια ένα-ένα. Στο τελευταίο τη βρήκα. Υπήρχαν ακόμα 3 πόζες. Τράβηξα την παλιά σιφονιέρα, τα παπούτσια μου και το κυλινδρικό κατασκεύασμα που κάποτε χρησιμοποιούσα σαν κάδο απορριμμάτων και έβγαλα το φιλμ από τη μηχανή.
Ο φωτογράφος αργότερα μου το είπε καθαρά: Το συγκεκριμένο φιλμ, πολύ παλιάς τεχνολογίας, είχε ξεπεράσει το στάδιο ασφαλούς χρήσης. Η εμφάνισή του θα έπρεπε να γίνει σε ειδικά μονωμένο χώρο και, το κυριότερο, θα κόστιζε μια μικρή περιουσία. Φάνηκα παγερά αδιάφορος. Άφησα στον πάγκο ένα μάτσο χαρτονομίσματα και απόλαυσα τις εξηγήσεις του δυστυχή τεχνικού: Οι φωτογραφίες θα ήταν έτοιμες αύριο. Τον καληνύχτισα με μια υποψία περιφρόνησης και άφησα την ηχώ της φωνής μου να αντηχεί στα αφτιά του, την ώρα που με μεγάλες δρασκελιές απομακρυνόμουν από το μικρό μαγαζί. Υπερβολική αντίδραση θα πείτε. Είχα όμως τους λόγους μου.
Στο δρόμο για το σπίτι, σκέφτομαι, χωρίς να συνειδητοποιώ τις σκέψεις μου: Ένα ακέραιο αφτί, δύο παπούτσια, το ένα μισοβγαλμένο και ίσως κάτι άλλο. Τώρα που το σκέφτομαι, ένα βιβλίο. Ένα περιέργως μεγάλο βιβλίο, κάπου αλλού.
Ένας κύκλος. Ένας φαύλος κύκλος γεγονότων και σκέψεων, που είχα υποχρέωση να υπερασπιστώ και να οδηγήσω σ’ ένα τέλος, σπρώχνοντας πάντα προς το κέντρο του, κόντρα στις φυγόκεντρες δυνάμεις. Ίσως ακούγεται περίεργο, αλλά η αβεβαιότητα δεν ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία μου. Ήθελα πάντα να ξέρω πού στηρίζεται το τεντωμένο σκοινί, πάνω στο οποίο ακροβατούσα κάθε φορά. Το έρεβος που έχασκε από κάτω μου δεν με τρόμαζε. Το αχνό κίτρινο φως που με περιέβαλε στο ύψος της παράστασής μου, καθώς το δίχτυ μαζευόταν κάτω από τα πόδια μου αφήνοντάς με μετέωρο στο κενό, δημιουργούσε ένα λες στέρεο χώρο, μέσα στον οποίο κινούμουν με τη σιγουριά ενός υπνοβάτη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
