| |
Στέκεσαι εκεί. Ακίνητη... παγωμένη.
Κάτω από τα φώτα ενός δρόμου
μυστήριου και βρώμικου.
Κραυγές που ακούγονται από τα γύρω σοκάκια,
χοντρές φωνές, βρισιές. Η μυρωδιά της βροχής.
Η υγρασία στις πλάκες τις ραγισμένες
στο μοναχικό σου πεζοδρόμιο.
Χαμογελάς σατανικά κάθε που πλησιάζω.
Κλείνω τα μάτια, δε θέλω να σ' αντικρίζω.
Απλώνεις το χέρι και μ' ακουμπάς.
Τινάζομαι προς τα πίσω!
Σταμάτα! Μη μ' εξουσιάζεις άλλο πια.
Κι ο δρόμος αυτός πιο όμορφος θα 'ταν
αν δεν υπήρχες εσύ. Φύγε!
Φύγε σου λέω! Δεν καταλαβαίνεις;
Δε θέλω να σε ξαναδώ ποτέ.
Μισώ τα πάντα επάνω σου.
Μισώ το δαιμονισμένο βλέμμα σου
που φτάνει ως τα σκοτάδια της ψυχής μου.
Μισώ το τραχύ άγγιγμά σου που με βάζει
άοπλο σ' ένα πόλεμο που δε διάλεξα.
Μισώ τα βαμμένα σου χείλη και το βαθύ ντεκολτέ
που σε κάνουν να μοιάζεις τόσο ποθητή.
Μισώ τα βράδια που το σεργιάνι
με φέρνει άθελά μου στο δρόμο σου.
Μισώ την επιμονή σου να κάνουμε έρωτα.
Μισώ την κίνηση που κάνεις όταν γδύνεσαι
και μου φανερώνεις την αλήθεια.
Και δεν ξέρω αν είναι ομορφιά ή οδύνη και αηδία.
Μισώ τα χαρτονομίσματα της ψυχής μου
που αφήνω το πρωί πάνω στο κρεβάτι, πριν φύγω,
ενώ εσύ ακόμα κοιμασαι αδιάφορη για όλα.
Μισώ να μην ξέρω αν έστω και λίγο με συμπαθείς
ή τα κάνεις όλα αυτά από συμπόνια ή από εκδίκηση.
Σε μισώ, δεσποινίς πόρνη!
Στο λέω εδώ μπροστά σου, ακόμα μια φορά.
Στο λέω κλαίγοντας, πεσμένος στα γόνατα
που βρέχονται απ' του δρόμου τα βρώμικα νερά.
Κι ενώ το ξερω...
Το ξέρω πως θα 'ρθεις και πάλι. Ανεκφραστη...
Έτσι γονατιστός σαν είμαι, θα μου χαϊδέψεις τα βρεγμένα μαλλιά.
Και χωρίς να πούμε κουβέντα άλλη καμία
θα σηκωθώ και θα σε ακολουθήσω.
Και θα πάμε πάλι μαζί στη μίζερη κάμαρά σου.
Για να γίνω σκλάβος σου, δεσποινίς πόρνη.
Για να με κυριεύσεις και να μ' εξουσιάσεις και πάλι.
Σε μισώ δεσποινίς πόρνη...
γιατί δεν μπορώ να κρατηθώ μακριά σου.
Σε μισώ...
[I][align=right]Σεπτέμβρης 2009, Θεσσαλονίκη.[align=right][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
