| |
εδω ο χρονος εχει παγωσει
οι αναμνησεις εχουν πεθανει
μαζευω ψιχουλα απο οτι εχει μεινει
μα ραγιζει το κυπελο της σκεψης
ψυχη μου αθλια μη μου κρυφτεις
τρεμει η σπιθα του χρονου
η ανασσα μας παγωνει
σαν ο χρονος χαθει δεν μενει στιγμη
ενας αγγελος δακρυζει
ο κοσμος εχει γινει φυλακη
παρε τον χρονο να ξεφυγεις
απο οτι εχει καταστραφει
αγναντευει το φως με ματια καθαρα
μα στη γη μαυρη σκοτεινια
τρεις σε προδωσανε ζωη
τωρα οι μερες φυλακη σε αδειανο κελλι
μαυρη βραδυα και μαυρα νυκτοπουλια
κραζουνε στο ερημο ετουτο μυαλο
ζωη μου αδεια βρες φυγη
ενα παραμυθι καπου να κρυφτεις
μα φοβαμαι οι μερες μου πεθαινουν
οι νυκτες γινονται εφιαλτες
σκιες τρομακτικες τις αλυσιδες σερνουν
καταραμενος παντα να ζω τις αναμνησεις
ρωτα τα αστερια αν εχει μεινει ελπιδα
αν θα κλαψει κανεις για το αδικο της μοιρας
μα εκει κανεις δεν σκιαζεται με τα μυρμηγκια
ετσι λοιπον δεν γυρευω φως ουτε καντηλι
ενα τροπο τη λησμονια να φτασω
αμα την φτασω θα σωθω
απο οτι με φτανει στο φως και σκοταδι θα χαθω
και στο απειρο θα ξεχασω οτι υπαρχει
μια λεξη μοναχα γαληνη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
