| |
καταραμενοι αφηνουνε το φως
να ταξιδεψουν στο σκοταδι
ταραζουν μεσα τους οι σκεψεις
ποτε σε ηρεμια
ποτε με γαληνη
μεσα στις ρωγμες του νου σφυριζουν φιδια
στα εγκατα της σκεψης τριζουν σανιδια
κραζουν μεσα τους κορακια αμφιβολιες
η ζωη σε αυτους οχι καλη
ποτε στο τυμβο τους λουλουδια δεν απλωθηκαν
ουτε κανεις για αυτους εκλαψε
δεν ειπε ωραια λογια επικηδειο
φευγουν σαν φευγουν τα χελιδονια
η γη που αφηνουν τους σκιαζεται
και αυτοι την πονουν
μενουν να μαζευουν σε αλπουμ τις φωτογραφιες
να βγαινουν με φιλους καθε βραδυ
μα αδειοι μοναχικοι καθε πρωι
καταραμενοι να ναι ιδανικοι
αναξιοι να φτασουν στην τελος
δεν ητανε ουτε οι πρωταγωνιστες
ουτε θελησανε να γινουν
κομπαρσοι που πεθαινουν
σε μια βιτρινα μια σκηνη
χωρις τους διθυραμβους του πληθους
καταραμενοι οσοι θελησαν
μια φορα να ζησουν περα απο το μερτικο τους
τους πατησαν οσοι φοβηθηκαν
τωρα οι δρομοι σιωπηλοι
ο κοσμος μια ωραια βιτρινα
που φενεται ωραια καθε πρωι
μα πισω ειναι ενα αδειο μνημα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
