| |
Υπάρχουν μέρες που σκοτεινιάζεις. Που, λίγο ο καιρός, λίγο η συννεφιά του, κάνουν το μυαλό και τρέχει. Τρέχει σε μονοπάτια ξεχασμένα, αφημένα πίσω, που δεν τα αγγίζεις γιατί θες να ξεχάσεις…
Έτσι λοιπόν κι εκείνη. Ήταν μόνη στο σπίτι. Μόλις είχε τελειώσει με τις δουλειές και χάζευε έξω από το παράθυρο τα σύννεφα. Πόσο γρήγορα έτρεχαν! Όπως το μυαλό της σήμερα. Είχε ξυπνήσει με περίεργη διάθεση. Μελαγχολική. Ήθελε κάποιον δικό της εκεί κοντά. Ήταν στιγμές που τους νοσταλγούσε. Τα δικά της, γνώριμα και αγαπημένα πρόσωπα και μέρη…
Ποτέ δε μετάνιωσε, όχι. Ποτέ δε μετάνιωσε που ήταν μακριά, που έφυγε μακριά. Είχε βρει τελικά αυτό που ζητούσε. Αυτόν που ζητούσε. Είχε πονέσει πολύ στο παρελθόν, είχε κλάψει και δεν ήξερε γιατί της άξιζε αυτό. Ένιωσε ότι την κορόιδεψαν και δεν ήθελε να περάσει κάτι τέτοιο ξανά. Δεν είχε άλλη δύναμη στην ψυχή της να το αντέξει.
Τα μάτια της σκοτείνιασαν… Θυμήθηκε όλες εκείνες τις στιγμές που λάτρεψε. Που νόμισε πως ήταν αληθινές και πως θα κρατήσουν τα πάντα. Πόσα όμορφα λόγια είχε ακούσει. Λόγια που δε φανταζόταν ποτέ. Που την έστειλαν ψηλά. Πόσο απότομη είναι η πτώση από εκεί πάνω τελικά… [.…]
Μα γιατί τα σκεφτόταν όλα αυτά? Γιατί ήρθαν πάλι στο μυαλό της μετά από τόσο καιρό? Έφταιγε μάλλον αυτή η τυχαία συνάντησή τους. Δε την πονούσε πια που του μιλούσε, όχι. Ήταν κάτι που της άρεσε πλέον. Αλλά ποτέ μια πληγή δε φεύγει. Μένει το σημάδι της.
Το κουδούνι χτύπησε. Ήρθε ο καλός της! Πόσο τον αγαπούσε τελικά! Μια ματιά του και πετούσε και πάλι ψηλά! Μόνο που τώρα ήταν σίγουρη πως δεν θα πέσει ξανά… [….]
Λείπουν πολλά κομμάτια από την ιστορία αλλά θα γινόταν κουραστική..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
