| |
| | Αθηνα-γιάννενα και πάλι Αθήνα |  | | | αυτή ήταν η περασμένη μου Δευτέρα... | | |
Άφεχτα στον σταθμό των ΚΤΕΛ.Κατευθύνομαι στα εκδοτήρια.Κέρκυρα-όχι,Πρέβεζα-όχι,...μάλιστα εδώ είμαστε.Ζήτησα ένα φοιτητικό και κατευθύνθηκα προς το σημείο αναχώρισης.Έριξα μια βιαστική-διαπεραστική ματιά,στους μετέπειτα συνεπιβάτες μου και κατευθύνθηκα σε μια γωνιά.Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι,ίσως οι μόνοι που δε φαίνονταν νυσταγμένοι,ψιθύριζε μπρος απ το γραφείο του πρακτορείου.Μια τετραμελής οικογένεια πιο πέρα αναρωτιέται για το πως θα τα πέρασε ο σκύλος που χε μείνει με τη γιαγιά...Καμια δεκαριά φοιτητές,μια μεσηλικη κυρία κι άλλοι άντρες κι άλλες γυναίκες,δίχως κάτι το ξεχωριστό κάτι το αξιοπρόσεχτο...Η πιο ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία η δικιά μου...Φοράω τ ακουστικά μου,δίνω το εισητηριο στον ελεγκτή για να το ακυρώσει,βρίσκω τη θέση μου,δεν ειναι διπλα στο παράθυρο,αδιαφορώ...Στρογγυλοκάθομαι αφήνοντας το σακίδιο μου ανάμεσα στα πόδια μου κάι γέρνω στο παράθυρο.Η μεσήλικη κυρία ρίχνει μια ματιά στα νούμερα των θέσεων,μου ρίχνει μια φευγαλέα ματιά και κάθεται πλάι μου δίχως ν αρθρώσει λέξη...Την παρατηρώ για λίγο...τζίφος τίποτα το ιδιαίτερο,δε μου μένει παρά να ασχοληθώ μ εμένα...Δυναμώνω την ένταση στ ακουστικά και κλείνω τα μάτια...
Τρίβω τα νυσταγμένα μάτια μου δεν είχε περάσει πολύ ώρα,μόλις είχε αρχίσει να χαράζει...Κάπου πίσω μας ο ήλιος είχε αρχίσει να βγαίνει,το μαρτυρούσαν οι χρωματισμοί των συννέφων που τρεχαν προς τη δυση λες κι ακολουθούσαν τη δική μας πορεία.Άνοιξα το σακίδιο κι άρχισα να ψαχουλεύω,...οι περισσότεροι γύρω κοιμόντουσαν,...-οχι ούτε εδώ είναι...το ίδιο και η μεσήλικη κυρία-μα που την εχω βάλει...κάπου εδώ πρέπει να ναι...κάπου στο βάθος ακούγεται ενα ροχαλητό,ξαναβάζω τ ακουστικα που χαν γλιστρήσει την ώρα που κοιμόμουν,...και συνεχίζω το ψάξιμο...αναθεματισμένη φωτογραφική!...ξαφνικά το χέρι μου ηλεκτρίζεται σταματά πάνω στο σημειωματάριο μου...το ανοίγω,βρίσκω ένα στυλό...η πρώτη σελίδα έχει ήδη γεμίσει,η θύμηση της φωτογραφικής μηχανής έχει σβήσει...γράφω,γράφω μανιωδώς...
Νιώθω τόσο μόνος μέσα σ ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο...ακόμα κι αυτη η καλαμιά στο πλάι του δρόμου έχει παρέα της τόσες άλλες...όλες μαζί,της βολεδέρνει το πρωινό αγιάζι...η μια κρατά την άλλη...γιατί μόνο μια καλαμιά μπορεί να νιώσει τι θα πει αέρας...μακαρι να συνέβαινε το ίδιο με τους ανθρώπους...
Μα δεν συμβαίνει,ίσως φταίει που μας απασχολούν πολλά περισσότερο από το αν φυσάει...
Κοιτάζω έξω,τα τοπία διακατέχονται το 'να τ' αλλο...τίποτα διαφορετικό,βουνά,δέντρα,δάση,καλλιέργειες,θάλασσα,σύννεφα και σπίτια κι όμως τόσο μοναδικό το καθένα...όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί χρωμάτω,ακόμα κι αυτοί που δεν υπάρχουν βάφουν τον ατελειωτο καμβά που ξεδιπλώνεται ολόγυρα μας...
Κάπου αριστερά φάνηκαν οι ανεμογεννήτριες του Παναχαϊκού...στέκουν εκεί περιμένοντας κάποιον Δον Κιχώτη ή απλά για να θυμίζουν την ανθρώπινη παρουσία...στρέφω προς τα δεξιά,...-τ αυλάκι,που κάποτε διέσχιζαν οι κορινθιακές τριήρεις...μ αντάλλαγμα διέξοδο προς την ανατολή,δέχτηκε να του μπήξουν τους πυλώνες γαλλικού ρυθμού για να στεριώσουν το σύγχρονο γιοφύρι της Άρτας...
Δεύτερη φορά που περνάω τη γέφυρα...τα ίδια συναισθήματα με κατακλύζουν...
Στάση στο Αντίρριο...σηκώνομαι με το ζόρι κατεβαίνω τα σκαλιά...κάνω μερικά βήματα μπας και ξεπιαστώ...κάτι πάει να γίνει...πάντα αυτό το γόνατο με συγκρατεί...ίσως κάτι θέλει να μου πει,μα εγ΄ω το μόνο που καταλαβαίνω είναι πόνος...κι όμως νιώθω πως έχει το λόγο του..κι ας νομίζω ότι θέλει το κακό μου...σάμπως τ ακούω και ποτέ...και τι καταφέρνω;...όσο πάγο και να του βάλω το πονεμένο γόνατο μου θα ναι πάντα πλάι μου, να μου θυμίζει τα όρια μου...
δε θα του κάνω τη χάρη...δεν υπάρχουν όρια...ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά του λεωφορείου...
Ως εδώ η διαδρομή γνωστή,πλεόν πορεύομαι στο άγνωστο...ένα φορτηγό στο αντίθετο ρεύμα...΄μου υπενθυμίζει την επιστροφή...κι ας μην έχω ακόμα φθάσει στον προορισμό μου...στην κουκούλα του γράφει έδρα πρέβεζα...
Περπατώντας αργά στην προκυμαία
Υπάρχω; λες, κι ύστερα...δεν υπάρχεις
σημειώνω τους στίχους του Καρυωτάκη...και ξανακοιτώ έξω απ το παράθυρο,μια πινακίδα έδειχνε την κατεύθυνση προς τα τει του Μεσολογγιου...ώστε εκεί είναι το Μεσολόγγι...
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·
η μαύρη πέτρα ολόχρυση καί το ξερό χορτάρι....
όποιος πεθαίνει σήμερα...
Εκείνη τόλμησαν έκαναν την έξοδο τους...αντίτιμο ο θανατος και μια σελίδα ολόχρυση στην ιστορία...εκείνοι τόλμησαν...εκείνοι...
κλείνω τα μάτια και βγάζω τ ακουστικά...
Στ αριστερα μου ο Αμβρακικός,άδικα παλεύει να με σαγηνευσει...η σκέψη εκεί στον Καρυωτακή και στους ελευθερους πολιορκημένους...
Αρχίζω το κυνηγητό με τον Μορφέα...που και που του ξεφεύγω...μια λίμνη,η Τριχωνιδα ίσως και ένας ποταμος...ο Αχελώος;..κάπου εκεί πρέπει να πέφτει...
Διανύαμε τα τελευταία χιλιόμετρα...το λεωφορειο είχε γεμίσει ψίθυρους...
Όση ήξεραν άρχισαν να συμαζευουν τα πράγματα τους,τους μιμήθηκα ασυναίσθητα...
28 χλμ...27χλμ...χάζευα τους δείκτες στην άκρη του δρόμου...παιδική συνήθεια...καθώς πηγαίναμε για Κόρινθο οικογενειακώς...
Ιωάννινα 7 χλμ...
τεντώθηκα κι έτριψα τα μάτια μου...ένα γιατί έπεσε στο πατωμα και χαθηκε αναμεσα στα ποδια των συνεπιβατών μου που κατέβαιναν...βγήκα τελευταίως κι ας καθόμουν κοντα στην πόρτα...δεν είχα καμια δουλειά ανάμεσα τους...
Κάτι μου τράβηξε την προσοχή...έσκυψα και το μάζεψα...ήταν το γιατί μου...στραπατσαρισμένο...αλλά ήταν αυτό...το βαλα στην τσέπη και κατευθύνθηκα
στην πιάτσα των ταξί...Μπλαβί πράσινο.αν υπάρχει αυτό το χρώμα,...σχεδόν μαύρα...πήρα το πρώτο...
...τελειώσα τις δουλειες μου...είχα βγάλει το γιατί μου απ την τσέπη και προσπαθούσα να το ξεδιπλώσω...γιατί όλες αυτές οι σκέψεις;... γιατί τόση μελαγχολία...κι είναι τόσο όμορφα τα Γιάννενα...ένα πάντρεμα σύγρονων και παλαιών κτιρίων...τα βουνά ολόγυρα και που και που ξεπετ'αγεται η λίμνη...
Άρχισα να κατηφορίζω προς το κάστρο...είχαν τόσα να μου πουν τα τείχη του,όμως δεν είχα χρόνο,διέσχισα το κάστρο και βγήκα στη λίμνη...είχε αρχίσει να συννεφιάζει ενώ ο αέρας τάραζε τα θολερά νερά της...περπατούσα παράλληλα της άρχισα ν απομακρύνομαι απ την πόλη...Φθινόπωρο...καφεκίτρινα φυλλα ταξίδευαν στον αέρα...λίγα τυχερά έπεφταν στη λίμνη...τα ζήλευα..μια μανία με κυρίευσα γέμισα τα χέρια μου πεσμένα φύλλα και τα ριξα στη λίμνη...εμπρός λοιπόν ταξιδέψτε κι εσεις...ζήστε το όνειρο...μ αυτα βούλιαξαν...έτσι όπως τα ριξα όλα μαζι μπλεγμενα με χωμα και κλαδιά...εγώ όμως το ριξα σε μένα...στα χέρια μου...ζήτησα συγγνώμη απ τα μισοβυθισμένα φύλλα που τους στέρησα,εστω την χαρά να βλέπουν τη λίμνη,πεσμένα εκεί στην όχθη...Συνέχισα να περπατώ,σαν τον τρελό...άρυθμα...ασυντόνιστα...
στράφηκα στα δέντρα...
Κι αφού ταιριάζει ω δέντρα μου να μένω απ' όλα πίσω
τα ; και τα εύθυμα ;,
εγώ λιγότερο γι' αυτό δε θα σας αγαπήσω,
όταν θα μ' έχετε κι εσείς ακόμη προσπεράσει....
πάλι καρυωτάκης...έμεινα να κοιτώ τη λίμνη...ένα μαύρο βουτηχτάρι έκανα τα τσαλίμια του στα βραχάκια κοντά στην όχθη...ίσως σκεφτόταν ότι κάτι θα του ρίξω...ατύχησε...άρχισα να του μιλώ...χαίρε!...έμεινε αδιάφορω...
ΑΓΑΠΩ του φώναξα...με περιεργάστηκε και πλησίασε...δεν είπαμε τίποτα άλλο...κι υστερα κάτι έκρωξε...του απάντησα...κι άρχισα να του μιλώ για μένα...του τα πα όλα...δάκρυσε...το είδα κι ας βούτηξε στη θολερη λίμνη για να μην το δω...
μου είπε πως έπρεπε να φύγει...το χαιρετισα θερμά...είμασταν φίλοι πια...
'Εμεινα μόνος...Σκέφτηκα να γράψω ένα ποιημα...αδύνατον φοβόμουν τόσο πολύ...ήμουν τόσο μόνος...πάντα ήμουν τόσο μόνος...όμως εκείνο το άθλιο κοπάδι γλα΄ρων έκρωζε περιγελώντας την μοναξιά μου...άρχισα να τους πετώ πέτρες κι ας ήταν στο μέσο της λίμνης...Παμβώτιδα...τα πάντα τρεφουσα πράγματι...σχεδόν...βλέπεις αδυνατούσε να μου δώσει απαντήσεις...γιατί;γιατί τόση θλίψη...τόσος πόνος...
άξαφνα μου ρθε έμπνευση...θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου,που ποτέ δεν έγραψε ο Καρυωτάκης...έβγαλα την μπλούζα τα παπούτσια...έμεινα όπως με γέννησε η μάνα μου...κι άρχισα να προχωρώ...το νερό ήταν κρύο...
ολοένα και βυθιζόμουν...δίχως πέτρα στο λαιμό,βυθιζόμουν...Καρυωτάκη σε νίκησα!
...άνοιξα τα μάτια για τελευταία φορά,κάτι σερνόταν στον αμμουδερο βυθό,ήταν ένα μωβ φουστάνι...απομεινάρι της κυρα Φροσύνης ή κάποιας συν-εταιρας...αποκλείεται το ξερα αυτό το φουστάνι...πλέον ήταν αργά...ψέλισσα τους στιχους του Καψάλη...
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη... κι αφέθηκα...για πάντα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 23
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Δεν είναι φάση,...είναι απόφαση. | | | |
|
sofianaxos
25-09-2009 @ 03:42 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Amersa K
25-09-2009 @ 03:53 | Τα τριήμερα; η περασμένη σου Τετάρτη;
::naugh.::
Καλά, μ' άρεσε πολύ, αλλά δεν μπορούσα, θά σκαγα!
::smile.:: | | malkon64
25-09-2009 @ 04:23 | Παντελή Όμορφο Κείμενο !
Καλό Μεσημέρι και ένα χαρούμενο Σ/Κ. | | peiraiotissa
25-09-2009 @ 04:23 | Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η περασμένη σου Δευτέρα...
Τι να πω παιδάκι μου....εσύ σπας κόκκαλα!!!!!!!!!!! ::kiss.:: ::up.:: | | mytilinia
25-09-2009 @ 04:48 | υπέροχη γλαφυρή γραφή παντελή... ::yes.:: ::rol.:: | | La Petite
25-09-2009 @ 04:49 | Καλά εγώ θα το διαβάσω αργότερα γιατί τώρα είμαι of απ' τη δουλειά............... ::yes.:: ::yes.:: | | ΠΑΠΑ-ΡΙΜΑΣ
25-09-2009 @ 06:36 | θα βάλω την ....γραμματέα μου να το διαβάσει και να μου γράψει μια περίληψη
::blush.:: ::clown.:: ::wink.:: | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
25-09-2009 @ 07:03 | ::yes.:: ::yes.:: | | Μαρία Χ.
25-09-2009 @ 07:20 | Εγώ θα το διαβάσω στη διαδρομή Αθήνα - Καλαπλάκα.. και πάλι Αθήνα ! ::up.:: ::laugh.:: ::hug.:: | | Μαρία Χ.
25-09-2009 @ 07:21 | .. να μην ρωτήσω για την υπόλοιπη εβδομάδα.. θα με πάρει πολλά δρομολόγια !... ::lost.:: ::laugh.:: ::razz2.:: | | Ιχνηλάτης
25-09-2009 @ 07:21 | Ρε Παντελή!!!!
Μαγεμένος!!!!!
Τι μοντέρνο κείμενο, νεανικό, με παραφυάδες την παράδοση!!
Το διάβασα μονορούφι και το ξαναδιάβασα για να χορτάσω την δίψα μου!
Σκέψεις αληθινές ρεαλιστικές καθημερινές μοναχικές μέσα απο τον σουρεαλισμό ενός νεου ανθρώπου. Και το τέλος! Ενας επίλογος που γίνεται το πεζό ποίηση, ο γράφων ποιητής και ο αναγνώστης αιχμάλωτος!
Μπράβο! Με ενθουσίασες! | | oneiropola
25-09-2009 @ 07:32 | ::up.:: ::yes.::
πολυ ομορφο κειμενο μπραβο Παντελη ::up.:: | | ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ***
25-09-2009 @ 07:40 | ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΡΑΒΟ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ!!!ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΜΕ ΤΟΝ ΙΧΝΗΛΑΤΗ::1255.::::1255.::::1255.:: | | ΚΟΥΦΕΤΟΥΛΑ
25-09-2009 @ 07:57 | όποιος αγαπάει Παντελάκο μου, γεύεται και τη μοναξιά κάποια στιγμή
το κείμενο σου είναι δυναμίτης!!!!!!!!!!!!
::hug.:: ::theos.:: ::theos.:: | | μηχανοδηγος
25-09-2009 @ 08:58 | Άψογος.... | | petrwnas
25-09-2009 @ 09:43 | Καλησπερα Φιλε μου!!!καλο Σαββατοκυριακο!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Helene52
25-09-2009 @ 10:18 | Απίθανο !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::theos.:: ::hug.:: ::theos.:: | | heardline
25-09-2009 @ 11:36 | Καραμπινάτο το σημερινό σου, η πιο καλή παρέα είναι καμιά φορά ο εαυτός μας φίλε μου, είναι προσωπικά βιώματα δεν μπορώ να πω τίποτα μα ένα θα πω στα σίγουρα, δεν γίνεσαι συγγραφέας ?????? | | Elena Argyriou
25-09-2009 @ 11:46 | υπεροχο!!!! καλο βραδυ Παντελη! ::up.:: ::yes.:: ::yes.:: | | Κακτίνα
25-09-2009 @ 12:46 | όμορφη η ψυχή σου...το απόλαυσα, με πήγε λίγο εκεί που δεν είμαι τώρα...να΄σαι καλά | | H siwpi ths psixis
25-09-2009 @ 13:09 | ti mou thimises twra agapite panteli.........Ksineis pliges....Ioannina....Megalos kaimos......4 oloklira xronia htan ayta....To keimeno einai teleio opws kai o karywtakis einai o agapimenos mou....I love it....... ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | Shorai
25-09-2009 @ 13:25 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | idroxoos
25-09-2009 @ 14:42 | ::wink.:: ::yes.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
