stixoi.info: Ρίμες που στενάζουν

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	133296 Τραγούδια, 271883 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Ρίμες που στενάζουν

...μες στο βουνό της μοναξιάς, το κόστος τους ζυγιάζουν!

Ρίμες που στενάζουν

Πάρε το φως που ρίζωσε στου σκοταδιού το πέλμα
κι όλα τα «θέλω» πού ‘γιναν σειρήνες στο μυαλό μου
κι αρμένισε για μια φορά το ροδαλό γιαλό μου
κι ας βυθιστείς ακράτητα εις του βυθού το τέλμα

Περπάτησε τα χρόνια σου στ’ αχνάρια που κοστίζουν,
αίμα και πόνο κι αντοχές και ρίμες που στενάζουν
κι αν είν’ οι μέρες λιγοστές, χαρές που θα σου τάζουν
θα ‘ναι οι νύχτες ‘λιόλουστες, βαθιά σου να σπιθίζουν

Πάρ’ τη σκληρή ανηφοριά που θα καλημερίζει
αντίκρυ ‘κείνο το βουνό με τη βαθιά ρυτίδα,
μ’ όλες τις άσπρες του ρωγμές και την κρυφή ελπίδα
που ρίζες βγάζει μέσα του, μα πάλι δεν τ’ ορίζει

Κι αν δε με δεις μη φοβηθείς, πως λάθος δρόμο πήρες
κάπου εκεί θα βρίσκομαι, σαν πάντα μοναχή μου
με τ’ αντικλείδι σου άνοιξε τις πιο δικές σου θύρες,
λίγο τα νέφη φύσηξε και θα με βρεις… ΨΥΧΗ μου!


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 13 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

«Ένα σύγνεφο ξηλώνει τα ουράνια»

monajia 28-09-2009 @ 01:09	ΥΠΕΡΟΧΟ.....ΜΠΡΑΒΟ.... ::up.:: ::up.:: ::up.::
malama 28-09-2009 @ 02:16	::theos.:: ::theos.:: ::up.::
ΚατεριναΘεωνα 28-09-2009 @ 02:51	::up.:: ::up.:: ::up.::
Ναταλία... 28-09-2009 @ 04:02	Περπάτησε τα χρόνια σου στ’ αχνάρια που κοστίζουν, αίμα και πόνο κι’ αντοχές και ρίμες που στενάζουν κι’ αν είν’ οι μέρες λιγοστές, χαρές που θα σου τάζουν θα ‘ναι οι νύχτες ‘λιόλουστες, βαθιά σου να σπιθίζουν πάρα πολύ όμορφο ::yes.:: ::theos.:: ::kiss.::
ΠΑΠΑ-ΡΙΜΑΣ 28-09-2009 @ 06:00	::up.::
Ιππαρχος 28-09-2009 @ 06:42	Πολύ όμορφο Ελένη, φωνάζει η ψυχή σου ::hug.::
smaragdenia 28-09-2009 @ 08:03	ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ.........ΜΠΡΑΒΟ.............. ::up.:: ::yes.:: ::up.::
Δήμητρα 28-09-2009 @ 09:18	Πολύ όμορφο φιλενάδα... Οι πιο όμορφες ρίμες άλλωστε είναι αυτές που στενάζουν... ::love.::
swordfish 28-09-2009 @ 12:22	Ωραίο Ελένη, καλό σου βράδυ!! ::up.:: ::kiss.::
malkon64 28-09-2009 @ 12:35	Κι’ αν δε με δεις μη φοβηθείς, πως λάθος δρόμο πήρες κάπου εκεί θα βρίσκομαι, σαν πάντα μοναχή μου με τ’ αντικλείδι σου άνοιξε τις πιο δικές σου θύρες, λίγο τα νέφη φύσηξε και θα με βρεις… ΨΥΧΗ μου! Ελένη έχεις ένα Πολύ Όμορφο Επίλογο !!!!!!!!!!!!! Μπράβο σου !!!!!!!!!!!
Xωρολάτρης 28-09-2009 @ 12:44	Εχει κάτι το τελείως ξεχωριστό αυτό το ποημά σου Ελένη μου..Εχει μια "ανυπόφορη " αίσθηση ζωής να μην το αφήνει να σχολάσει ούτε μια στιγμή από τον προορισμό που του χρέωσες να κουβαλά..Νομίζω επίσης ότι τερματίζονται κάποιες έννοιες με την επιτάχυνση του ποιήματος και καθώς πλησιάζει στην άκρη του..Δύσκολα θα μπορέσει να φτιαχτεί ένα τοπίο "αναζήτησης" και "αποκάλυψης"με περισσότερη τελειότητα από την σκηνή στο τέλος της ανηφοριάς που περιγράφεις να σκορπίζονται τα νέφη .. Πραγματικά υπέροχο..Πραγματικά μεγάλο!
elpidakwstopoulou 29-09-2009 @ 03:36	κι’ αν είν’ οι μέρες λιγοστές, χαρές που θα σου τάζουν θα ‘ναι οι νύχτες ‘λιόλουστες, βαθιά σου να σπιθίζουν τι ομορφιά !!! νύχτες λιόλουστες ...!! θα φωτίσει το φως τους να βρει το δρόμο ..εκεί που οι μεγάλες ψυχές συναντιούνται πάντα... στην ανηφοριά......Μεγαλείο η ψυχή σου έχει τόσα να δώσει ακόμα ::hug.::
TAS 02-10-2009 @ 01:41	με τ’ αντικλείδι σου άνοιξες τις πιο κλειστές μας θύρες . .

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο