stixoi.info: Του χωρισμού το μενταγιόν

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Του χωρισμού το μενταγιόν

η αγαπη δεν φεύγει,είναι μέσα μας,Λενε.

Ήσουν τα πάντα..
και το ήξερες...
μου φόρεσες το μενταγιόν του χωρισμού και μου έδωσες
το φιλί του αποχεραιτισμού...
Με φόρτωσες με άπειρες αναμνήσεις
και οι μικρές μου πλάτες αναζητούσαν να μοιράσουν το βάρος..
Εσυ όμως δεν ήσουν εκεί..

Ήσουν σιωπηλός...
Δεν κατάλαβα τι συνέβαινε...
Ήταν χωρισμός;
Γιατί με άφησες μετέωρη;

Η μορφή σου ξεχυλίζει απο παντού
Η φωνή σου σε κάθε μου λέξη
γυρνάει πίσω σαν ηχώ..
Στην θύμηση σου δάκρυα μου έρχονται στα μάτια...
δακρυα που ενώ θέλω να τρέξουν
να αναβλυσουν
να βγουν
απο τα εγκατα της ψυχής μου
μένουν στάσιμα εκει...
δεν βγαίνουν
και το βάρος τους τετραπλασιάζεται...

Με τύλιξες σαν την φωτιά..
και έτσι χαθήκαμε..
με γέμισες αγάπη φλογερή
που στην αρχή ήταν γλυκιά
αλλα σιγα σιγα σαν το σαράκι
με έτρωγε..έτρωγε την ψυχή μου...
είμαι ολοκληρη μια πληγή..
αιμόφυρτη...
απο έρωτα..
απο κάποιον που αγάπησα
και δεν τον έζησα ποτέ..

Του χωρισμού το μενταγιόν
στην καρδιά μου φορώ..
Ένα σου σημάδι
αναζητώ..
η ψυχή μου
στο κενό
πέφτει
ξανά
στο σκοτάδι της..

Τελικά δεν έπρεπε να εμπιστευτώ ξανα..
Κρίμα..όχι για σένα..μα για μένα...
που πίστεψα πώς με αγάπησες...
κρίμα γιατί δεν ήθελε να με καταπιεί
πάλι το σκοτάδι μου..

Ο χρόνος τίποτα δεν θα κάνει..
μόνο θα ξεθωριάζει την εικόνα σου..
και; τι μ αυτό;
ο πόνος θα είναι ακόμα εκεί..
να μου θυμίζει πώς
δεν θα σε ζήσω ποτέ ξανά..
πώς εγώ θα μείνω με την ανάμνηση και εσύ θα με ξεχνάς κάθε μέρα και πιο πολύ..

Με έχεις σκοτώσει χιλιάδες φορές..
μα να που αυτή
με πέτυχε εκεί που δεν έπρεπε..
Και ξανά ο Άδης ανοίγει τα χέρια του
για να τυλίξει την μικρή ψυχή στο εσωτερικό
ενός ονείρου
που αυτοκτονεί πέφτωντας απο τον γκρεμό
παρέα με τις αναμνήσεις...
Μα ναι...την αναγνωρίζω αυτη την ψυχή..
ήταν δικιά μου..τώρα πάει χάθηκε...
αφηνωντας μου μια απώλεια που
θα γίνει συνήθεια σιγα σιγα..
Μένω κενή..
Όπως κενή είναι κ εκείνη η θέση...
Μόνο που έβαλα καγκελα..
την έκανα φυλακή..
κ έκαψα το κλειδί..

Αντίο,"έρωτα έρωτα έρωτα"


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 8 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή

katiabid... 30-09-2009 @ 10:20	ο πόνος θα είναι ακόμα εκεί.. να μου θυμίζει πώς δεν θα σε ζήσω ποτέ ξανά.. πώς εγώ θα μείνω με την ανάμνηση και εσύ θα με ξεχνάς κάθε μέρα και πιο πολύ.. ::yes.:: ::yes.:: ::theos.::
monajia 30-09-2009 @ 10:21	ειναι πολυ λυπημενο..οι στιχοι βγαζουν κλαμα .γιατι? ::theos.:: ::up.:: ::up.:: χαμογελα....
Γιώργος_Κ 30-09-2009 @ 10:47	::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
sofiagera 30-09-2009 @ 10:48	Ήσουν σιωπηλός... Δεν κατάλαβα τι συνέβαινε... Ήταν χωρισμός; Γιατί με άφησες μετέωρη ::up.:: ::up.:: ::up.:: Λόγια πληγωμέμα,παραπονεμένα, λυπητερά, ποιητικά δοσμένα....
Γιώργος_Κ 30-09-2009 @ 10:58	Μπορώ να οικειοποιηθώ μερικούς στίχους του ποιήματος για το επόμενό μου παρακαλώ? ::smile.::
eisai_enas_ap_mas 30-09-2009 @ 11:35	μα φυσικά αγαπητέ μου,φίλε.. ::smile.::
Γιώργος_Κ 30-09-2009 @ 11:59	Ευχαριστώ! ::yes.::
Simos_Vassilis 30-09-2009 @ 14:03	.......................................... Μα ναι...την αναγνωρίζω αυτη την ψυχή.. ήταν δικιά μου..τώρα πάει χάθηκε... ...........................................

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο