stixoi.info: Πόσα δεν πρόφτασες (1ο βραβείο Ποίησης Βόλου)

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132760 Τραγούδια, 271254 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Πόσα δεν πρόφτασες (1ο βραβείο Ποίησης Βόλου)

Καλή σας ημέρα στιχοφίλοι και στιχοφίλες μου! Καλό μήνα να έχουμε!

[align=left][align=left]Στο κοριτσάκι που τόσο βιάστηκε…[/align][/align]

[align=center]Κοιμήθηκες σαν κρινανθός στην αύρα ενός ονείρου
π’ αμόλευτο κι ανέγγιχτο τ’ ανάσανες μισό.
Γλάρου φτερό, πού κίνησες στα νέφαλα τ’ απείρου
κι άνεμος γίνηκες, βροχή, λαχτάρα που διψώ.

Πόσα δεν πρόφτασες να πεις και δε μας είπες λόγια,
πόσες δεν πρόφτασες να δεις ασχήμιες κι ομορφιές!
σπαράζει ασίγητους σκοπούς εντός μου η στενοχώρια
μα συ δε φταις που εγώ σκορπώ. Μ’ ακούς; Εσύ δε φταις…

Στη μέση ποιου παραμυθιού, ποιας μάγισσας η ζήλια
σε πλάνεψε και σ’ άρπαξε την άχραντη πνοή;
Σαν τώρα στην αγκάλη μου που σ’ άγγιζα τα χείλια
σαν τώρα που σου γέλαγα και γέλαγες κι εσύ.

Βλέμμα δεν έχεις κι όμως ξέρω απόψε πως με βλέπεις
μα ως να διαβάζεις γράμματα δεν έμαθες ποτές
τα που σου γράφω δε νογάς και τ’ άστρα, εκεί, που δρέπεις
γίναν πικρά μας δάκρυα, των φόβων μας ειρκτές.

Κοιμήθηκες… κι ο ήλιος δεν ανέτειλε άγγελέ μου
στο τζάμι δε σε τάραξαν οι στάλες της βροχής
χαλάει ο κόσμος, μα εσύ κοιμήσου άγγελέ μου
για τα ματάκια σου είν’ μικρά τα σύνορα της γης…

05-02-2006[/align]

[I]* Ένοιωθα πως είχα πέσει σε τέλμα... Ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπισα το φόβο πως ό,τι είχα να δώσω το έδωσα... Είχαν περάσει μήνες χωρίς να γράψω... Σιγά-σιγά ολοκλήρωνα την πρώτη μου, ανέκδοτη ως τότε ποιητική συλλογή, και είχα πιστεί κιόλας πως είχα φτάσει στο τέλος, πριν καλά-καλά ξεκινησήσω το ταξίδι. Κι όταν μιλώ για τέλος, δεν εννοώ λιμάνι, μα ναυάγειο...
Ήταν τέσσερις προς πέντε Φεβρουαρίου. 2006, το έτος... Ξαγρύπνησα εκείνο το βράδυ πάνω από παλιά γραπτά... Το είχα καταλάβει, δεν είχα αφορμή για να γράψω. Θυμάμαι σαν τώρα τι είχα πει πριν κλείσω το φως για να κοιμηθώ -ήταν ξημέρωμα... Ειπά "και τι δε θα 'δεινα για να γράψω κάτι! Να βρω ένα λόγο". Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα κι ήταν το τηλέφωνο που χτυπούσε τόσο επίμονα όσο χρειαζόταν για να μας ξυπνήσει όλους... Ήταν η "αφορμή" και μου είχε δωθεί... Ήταν ο πόνος μου κι ήταν η ανάγκη μου... Εκείνη τη μέρα δεν έγραψα σαν "ποιητής, στιχοπλόκος ή ό,τι άλλο". Έγραψα σα δικός. Για μένα και για κείνη. Κι ό,τι είπα ήταν το ελάχιστο από ό,τι σφάγιαζε την ψυχή μου. Άλλοτε, έκανα μέρες ή και μήνες για να προσθέσω την τελευταία πινελιά σε κάποιο ποίημά μου... Αυτό που μόλις αναγνώσατε ολοκληρώθηκε σε λίγες, μέσα, ώρες. Ήταν λογικό. Ήταν θρήνος, όχι λογοτέχνημα. Κι ήταν εξομολόγηση. Κι ήταν παράπονο...
Κατάλαβα πολλά τότε... Θυμάμαι, πάντα, τι είχα πει το προηγούμενο βράδυ... Κατάλαβα πολλά -όχι τα ανόητα και γραφικά που φέρνει στο νου ένα ξόδι. Κατάλαβα πολλά για την τέχνη, για την ποίηση, για το δημιουργό, για τη γέννα...
Δεν ήθελα να πω ούτε τι μου ήτανε, ούτε καν τ' όνομά της... Αλλά τούτο το δημιούργημα το συμπεριέλαβα στο βιβλίο που θα γνώριζε το φως, λίγους μήνες αργότερα. Απλά της το αφιέρωσα, για να ξέρουν, όσοι δεν πρόλαβαν να μάθουν, πως κάποτε υπήρξε σε τούτο τον κόσμο μία, ακόμη, μικρή παρένθεση... Έγραψα και την ημερομηνία από κάτω. Ήταν Τετάρτη 05-02-2006... Θυμάμαι ακόμη εκείνη τη βροχή...[/I]


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 27 Στα αγαπημένα: 4


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αναμνήσεις & Βιώματα Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Μέσα σε τούτον τον κόσμο που εθελοτυφλεί, ποιητής είναι αυτός που βλέπει…

malama 01-10-2009 @ 00:43	πολυ ομορφο ..... ::hug.:: ::hug.:: ::hug.::
elpidakwstopoulou 01-10-2009 @ 00:59	το γράψιμο έλεγα πάντα ....καμιά φορά είναι ανάγκη επιτακτική θα έλεγα...είναι δόσιμο ...σε όλες τις μορφές πόνου η χαράς.....ανθρώπινο...σκέψου μόνο εκείνους που πονούν και δεν υπάρχει ούτε έστω μια τέτοια διέξοδος...πάντα γράφονται τα μεγαλύτερα έργα όταν υπάρχει ερέθισμα ψυχής..... νασαι πάντα καλά ......και ναχεις πάντα τα ματια της ψυχής ανοιχτά ...πάντα άγρυπνα....όπως μου είπε κάποιος..................................... ::hug.::
Χρήστος Γιουσμαδόπουλος 01-10-2009 @ 01:08	Στο υπόσχομαι... ::yes.:: ::hug.::
Α.Ε. ΕΠΕ 01-10-2009 @ 01:12	Υποκλίνομαι στην ποίηση της ψυχής... Και όταν η ψυχή γράφει, ας σιωπούμε...
monajia 01-10-2009 @ 01:19	με συγκλονισε...
Simos_Vassilis 01-10-2009 @ 01:20	............................. ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
viki72 01-10-2009 @ 01:29	Δεν έχω λόγια .................................. Ό,τι και να σχολιάσω, θα είναι "τίποτα" μπροστά στην "κατάθεση ψυχής"που μας χάρισες.... Να είσαι καλά Χρήστο.....
oneiropola 01-10-2009 @ 01:42	.......... ::theos.:: ::hug.:: ::theos.:: ...........
Ιππαρχος 01-10-2009 @ 02:49	Μακάρι αυτό το ποίημα να μην είχε γραφτεί ποτέ, να μην είχε δωθεί η αφορμή για να το γράψεις. Κι ας είναι αριστούργημα, ποίημα ψυχής όπως είπαν πιο πάνω...
Helene52 01-10-2009 @ 02:56	Με Ίππαρχο ......... ::theos.:: ::hug.:: ::theos.::
Ναταλία... 01-10-2009 @ 03:12	Κοιμήθηκες… κι ο ήλιος δεν ανέτειλε άγγελέ μου στο τζάμι δε σε τάραξαν οι στάλες της βροχής χαλάει ο κόσμος, μα εσύ κοιμήσου άγγελέ μου για τα ματάκια σου είν’ μικρά τα σύνορα της γης… Μακάρι να μην μας έβρυσκε ο πόνος ποτέ αλλά όταν έρθει και τον βγάλομε στο χαρτί φέρνει αρηστουργήματα.σε νιώθω ::hug.::
sofiagera 01-10-2009 @ 03:26	Βλέμμα δεν έχεις κι όμως ξέρω απόψε πως με βλέπεις μα ως να διαβάζεις γράμματα δεν έμαθες ποτές τα που σου γράφω δε νογάς και τ’ άστρα, εκεί, που δρέπεις γίναν πικρά μας δάκρυα, των φόβων μας ειρκτές ..................................................................
rock sugar 01-10-2009 @ 03:30	με συγκίνησες... σ'ευχαριστώ...
poetryf 01-10-2009 @ 03:59	::cry.:: ............................. ::cry.::
pithanos 01-10-2009 @ 04:15	Χάρηκα.. και λυπούμαι
martin luther 01-10-2009 @ 05:02	όλοι έχουμε ζήσει κάτι ανάλογο, όλοι κάποτε βιαστήκαμε οι ίδιοι ή οι άλλοι βιάστηκαν να φύγουν απο εμάς. όλο νομίζουμε ότι προλαβαίνουμε, να δείξουμε, να πούμε, αλλά κάποια στιγμή κόβεται ο ομφάλιος λώρος ξαφνικά και τότε γίνεται η γέννα, και τότε έρχεται και ο ποιητικός οίστρος, η γέννα πάντα πονά αλλά φέρνει ένα παιδί στον κόσμο, έτσι και ένα ποίημα, είναι ένα παιδί, τα παιδιά σου είναι όμορφα Χρήστο, όλα, να σαι πάντα καλά, υποκλίνομαι!!!!! ::theos.::
Χρήστος Γιουσμαδόπουλος 01-10-2009 @ 05:41	Σας ευχαριστώ, φίλοι μου, για την ανάγνωση! Τα σχόλιά σας με συγκινούν! Απολογούμαι, διότι βρίσκομαι στη δουλειά και οι αυξημένες υποχρεώσεις της ημέρας δε μου επέτρεψαν, ακόμα, να σχολιάσω τις δικές σας δημιουργίες. Με την πρώτη ευκαιρία, θα πιω επιτέλους λίγο καφέ και θα αφιερωθώ στα "ταξίδια" του καθενός σας! Ελπίζω να μη με βρει το... σχόλασμα! Σας ευχαριστώ και πάλι! Καλό μήνα! ::hug.::
smaragdenia 01-10-2009 @ 09:04	Κοιμήθηκες… κι ο ήλιος δεν ανέτειλε άγγελέ μου στο τζάμι δε σε τάραξαν οι στάλες της βροχής χαλάει ο κόσμος, μα εσύ κοιμήσου άγγελέ μου για τα ματάκια σου είν’ μικρά τα σύνορα της γης… ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΣΚΕΨΕΣ ΟΜΟΡΦΑ ΔΟΣΜΕΝΕΣ!!!!!!!!!!!!! ΜΠΡΑΒΟ:!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
iokasth 01-10-2009 @ 12:29	Σιωπώ με σεβασμό..!! ............... ΝεφΕλλη
Δήμητρα 01-10-2009 @ 23:26	Οι μικρές παρενθέσεις καλέ μου Χρήστο αφήνουν πάντα στο κλείσιμο τους μόνο όμορφες αναμνήσεις...κι ας υπήρξαν στο λίγο μας για λίγο....
Mικρουλι 02-10-2009 @ 01:46	Συγκλονιστικό!! ::yes.:: ::up.:: ::hug.::
stigmi 20-12-2010 @ 04:20	... .-
Rannia . k 20-12-2010 @ 10:17	Δεν έχω λόγια!!! ::hug.::
Aνδρέας Lark 20-12-2010 @ 13:44	Μετουσία θυμού ή πίκρας σε λόγο ποιητικό... ...κατάθεση!
Ηώς 20-12-2010 @ 13:57	::hug.:: ::angel.:: ::angel.:: να εισαι καλα Χρήστο....
Helene52 20-12-2010 @ 15:06	!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
apelsini 20-12-2010 @ 17:41	::up.:: ::up.:: ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο