| |
Ας αφήσω τη σκέψη μου να πλανηθεί ελεύθερη
του χρόνου τα όρια καταργώντας και του χώρου.
Ας ανεβώ ψηλά σε εκείνη την κορφή
απ’ όπου – λένε- φαίνεται ολάκερη η θάλασσα
κι ας ατενίσω αόριστα προς κάπου
Ίσως κάποιο καράβι που ‘ρχεται, πρωτοτάξιδο
νικώντας την απόσταση μίλι το μίλι
να ανασύρει από τη μνήμη μου όλα τα πρώτα μου ταξίδια
στον έρωτα, στο θάνατο, στην εφηβεία την πρώτη…
Ίσως η θέα των δελφινιών που ερωτοτροπούν με το νερό
κι ο ήλιος που γυαλίζει το στιλπνό τους δέρμα
να αναθερμάνει του κορμιού τις πιο αρχαίες μνήμες
Ίσως κάποιο νησί που λιάζεται αυτάρεσκα στο Αιγαίο
Και ξεπροβάλλει αχνά μέσα απ’ το βάθος του ορίζοντα
Να μου θυμίσει πως υπάρχουν κι απροσδόκητες χαρές
Και είναι οι πιο μεγάλες…
Η άλλη μου επιλογή;
Να μένω εδώ με την ενοχοποιημένη μου απραξία
μαζί με τους αγαπημένους μου θανάτους
Εκείνους που έχουνε συμβεί ανεπιστρεπτί
Κι εκείνους, τους μοιραίους,
που με γεμίζει τρόμο η αναμονή τους…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
