| |
Τα γεφύρια που στεκόντουσαν θλιμμένα
χρόνια τώρα ανάμεσα σε σένα και σε μένα
κοπήκαν χτες το βράδυ ξαφνικά
με μάτια σαστισμένα, στόματα βουβά
Σ' ένα τυχαίο φύσημα του αέρα
λες και κρεμόντουσαν από κλωστή
λύσαν τα χέρια τους κι αφήσαν πέρα
ό,τι τα κράταγε ως τώρα στη ζωή
Μες τα συντρίμμια τους ανακαλύπτω
κομμάτια απ' το παλιό μας εαυτό
σ' έναν γαλήνιο, αιώνιο ύπνο
στη λησμονιά παραδομένα από καιρό
Δεν θέλει πια κανείς να τα ξυπνήσει
στο παραμιλητό καλούν διαρκώς τη δύση
καιρός τους είναι πια ν' αναπαυτούν
με τα γεφύρια μια για πάντα θα χαθούν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
