| |
Η συνάντησή μου με τον Ειδικό Σύμβουλο, καθυστέρησε λίγο. Κατά την αναμονή μου, κρατώ πρόχειρες σημειώσεις. Προσωρινή διέξοδος του εθισμού μου στο γραπτό λόγο, που στους άλλους δίνει απλώς την εντύπωση διαταραχής της προσωπικότητας. Η συζήτηση είναι οικεία και χαλαρή, όπως πάντα. Απολαμβάνω ματαιόδοξα, για άλλη μια φορά, την αποδοχή ή ακόμα και εκτίμηση προς το πρόσωπό μου, ως προϊόν αναγνώρισης ιδιοτήτων που ο ίδιος δυσκολεύομαι να εντοπίσω στον εαυτό μου, αλλά που, προφανώς, εκπέμπονται κατά κάποιο τρόπο προς τα έξω ως εξ επιφανειακής αντανάκλασης ή έστω επιδερμικής επίχρησης. Εν πάση περιπτώσει.
Τον ανησυχεί η καινοφανής μετακίνηση συγκεκριμένων πληθυσμών και κοινοτήτων. Αγωγοί υψηλής τάσης, μάλλον επηρεάζουν την συμπεριφορά τους. Αλλά πάλι, ίσως κάποιοι να αισθάνονται κάτι. Με ενημερώνει σχετικά. Συνεχής μετάδοση ψηφιακών μηνυμάτων. Μηνυμάτων που φαίνονται κωδικοποιημένα, εκτός κι αν ισχύει αυτό που λένε, ότι το μέσον (στην περίπτωσή μας οι αριθμοί) είναι το μήνυμα.
Σπανίως πετάω χαρτιά, ιδίως δε χαρτιά τραπεζών. Στην πραγματικότητα δεν πετάω σχεδόν ποτέ, σχεδόν τίποτα. Έφερα αυτόματα το χέρι μου στην πίσω δεξιά τσέπη του παντελονιού μου. Εντάξει. Ένα το κρατούμενο.
Για τα ασυνήθιστα μετεωρολογικά φαινόμενα, ούτε λόγος να γίνεται, όπως και για τον τρόπο που ο κόσμος τα αντιλαμβάνεται. Καμιά φορά η νύχτα φαίνεται π.χ. να πλησιάζει πολύ απότομα και να διαρκεί περισσότερο από το κανονικό κι αυτό, όσο κι αν επισήμως αποδίδεται τις περισσότερες φορές σε ομαδική παράκρουση οριζόμενη ως παρενέργεια επιθετικών φαρμακευτικών αγωγών, τυγχάνει (μαζί με άλλες διαταραχές της φυσικής ανταπόκρισης) ιδιαίτερης προσοχής από τα κατά τόπους κέντρα ερευνών των αρμόδιων οργανισμών. Κάποιος έχει βαλθεί να μας κάνει να συνηθίσουμε σιγά-σιγά το σκοτάδι. Την πλέον σημαντική ωστόσο παράμετρο του προβλήματος, μου την παρουσιάζει με κάποια αμηχανία. Οι άνθρωποι δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν (όχι πλήρως τουλάχιστον) τις καταγραφόμενες αλλαγές μιας και η δυνατότητα εστίασης της μνήμης τους σε βάθος χρόνου φαίνεται να έχει εξασθενήσει (άγνωστο γιατί) σημαντικά. Με άλλα λόγια, όλα δείχνουν φυσιολογικά, αν και κάπως παράξενα ταυτόχρονα, για τους λιγότερο επηρεασμένους από την (ας πούμε) ασθένεια. Ο καθένας (κι αυτό μου θυμίζει κάτι) αναγνωρίζει κι από κάτι ως φυσιολογικό στη βιούμενη πραγματικότητα.
Η αλήθεια (παρά την αντίθετη άποψη ορισμένων) είναι ότι εκτός από εξυπνάδα, είχα τελικά ομοίως αποτύχει στο να αποκτήσω δύναμη.
Το ποτό στα χείλη μου έχει τη γεύση του αίματος. Η γεύση της ουλίτιδας θα ήταν μια λιγότερο ποιητική περιγραφή, αλλά ας πούμε η γεύση του σκουριασμένου σίδερου. Αναζητώ συντροφιά, αν και αυτό δεν γίνεται αντιληπτό. Τα ρίγη της ασθένειας επιστρέφουν. Η μνήμη με προδίδει, από την ανάποδη αυτή τη φορά: θυμάμαι. Καίω φωτογραφίες ευτυχισμένων αναμνήσεων, καίω γράμματα, έντυπες αναφορές, βιβλία, άρθρα, καταστάσεις, μεταφράσεις. Κρατάω μόνο τα ημερολόγια με τις ελάχιστες, κι αυτές ασυνάρτητες, καθημερινές σημειώσεις. Θυμάμαι πως προσπαθώ να ξεχάσω, αλλά δεν μπορώ. Αδυναμία. Ξεκινάω κάτι που δεν έχω ιδέα πώς και αν θα τελειώσει. Ο φαύλος κύκλος συνεχίζει να περιστρέφεται ανενόχλητος κι εγώ δηλώνω παντελή αδυναμία. Αδυναμία κυρίως στο να εντοπίσω τον εαυτό μου. Πού βρίσκομαι; Κάπου στο κέντρο του κύκλου; Στην περιφέρειά του; Σε κάποιο μακρινό γαλαξία; Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν; Ένα σύμπαν που παρατηρεί τον εαυτό του και εξελίσσεται; Σε μια από τις αμέτρητες εναλλακτικές πραγματικότητες που δημιουργούνται κάθε φορά που κάποιος παίρνει θέση απέναντι σ’ ένα δίλημμα ή ακόμα κάθε φορά που ένα μωρό ρίχνει κάτω την κουδουνίστρα του; Αναγνωρίζω πως είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει κανείς προβλήματα που ανήκουν σε διαφορετικά σύμπαντα. Νοιώθω εξόριστος και ως εκ τούτου μόνος. Αναζητώ λοιπόν συντροφιά, αλλά αυτό δεν γίνεται αντιληπτό. Έχω αφήσει πίσω μου σημάδια. Όχι για τους άλλους, για μένα. Να τα βρω και να τα μαζέψω αν τύχει ποτέ και ξαναβρεθώ μέσα στο ίδιο μ’ αυτά κόσμο. Ένα κομμάτι ξύλου εκεί, ένα κορδόνι δεμένο κάπου αλλού, ένα ποτήρι μισογεμάτο. Όλα κρυμμένα, να με περιμένουν να επιστρέψω στο παρελθόν. Αισθάνομαι έτσι μόνος, μέσα σ’ ένα άδειο σύμπαν. Πότε-πότε, ο κόσμος μου, όχι ότι συναντιέται, μα περνάει αθέατος μέσα από τον κόσμο των άλλων, χωρίς οι άλλοι να το καταλαβαίνουν. Δεν είναι που θέλω να κρατήσω κάποιες συγκεκριμένες αρχές, ή ότι επιθυμώ να βάζω τάξη στα πράγματα, ή ότι θέλω να ζω σύμφωνα με όσα έχω μάθει ή με έχουν μάθει τέλος πάντων. Απλά, κάθε φορά βρίσκομαι μόνος μου, μέσα στο καινούργιο, αχανές, άδειο, μοναχικό και προπαντός δικό μου εξ ορισμού σύμπαν. Ένα σύμπαν που περιπλανιέται διασπώμενο, γεννώντας κάθε φορά αμέτρητα καινούργια, αχανή, άδεια κι ως εκ τούτου μοναχικά σύμπαντα κι εγώ, κάθε φορά στο κέντρο του πλέον τελευταίου, αδυνατώ να συναντήσω τους άλλους μα και τον προηγούμενο εαυτό μου. Για ποιόν εαυτό λοιπόν μιλάω; σήμερα; αύριο; χθες; Ούτε σήμερα, ούτε αύριο. Ποτέ. Η απέραντη ερημιά του κενού, στροβιλίζει γύρω μου, κάθε φορά καινούργια, μα πάντα απέραντη και πάντα ερημιά. Άρα λοιπόν, το ερώτημα δεν είναι πού βρίσκομαι, αλλά σε ποια συμπαντική ερημιά είμαι κάθε φορά φυλακισμένος. Καταλάβατε γέροντα; Κι ευχαριστώ για το ποτό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
