| |
μα σε θυμαμαι τις ωρες
της ατελειωτης θλιψης
που οι μερες γινονται
γκριζες και αργει να ξημερωσει
μοιαζεις με θλιψη
στα χειλοι του κοσμου
δεν μενουν τα ονειρα
ουτε οι μερες να στεκουν
φευγεις σαν φευγουν
τα τραινα καθε λιγο
ειναι οι ανθρωποι κορακια
σε γραμμες
και οι πραξεις τους ενα φρενοκομειο
δες πως εξελικτηκαν
μα μοιαζουν πιοτεροι γοριλλες
παρα μορφωμενα οντα με ψυχη
πιοτερες μερες περνουν σε λησμονια
πριν ειναι πια αργα
οτι αγκαλιασεις να σωσεις
και ετσι χανεσαι σε ενα κενο
ζωη μοιραια ποσο ηθελα να σε αγαπω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
