| |
Με ακουμπησες στα στηθη σου
και μου ειπες τρυγησε τα
καθε ανασα σου απαλα
στο ποθο να με στελλει.
Τα χειλη μου τις ρωγες σου
γλυκα τις ακουμπησαν
και ηταν τα αχ που αφησες
σαν του ηφαιστιου λογια
Σαν ροδια ητανε σφικτα,
τα δαγκωνα ,τα χαιδευα
και ας εχανα τον κοσμο,
Μες της κοιλιας σου
την γλυκια την ζεστη ξαπωσταινω
ομως εσυ δεν αντεξες
και αλλο δεν ανασαινω
Ο κοσμος χανεται μεμιας
τα αστερια αναβοσβηνουν
μα εσυ εκει στα χαμηλα
μου λες να μην σ αφηνω,
Το πατωμα το λατρεψες
και ασ ειχες γονατισει
η πλατη σου σαν θαλασσα
μιαζει να κυματιζει
Ειναι η καψα τις φωτιας
του Αυγουστου αερακι
σαν ακουμπουσα ποθε μου
μες το υγρο σου ρυακι
καθε σταγονα του ενα αχ
καθε αχ καυτο σαν λαβα.
Πως τρεμουν τα χειλακια σου
οταν φωναζεις ...Ελά
Γυμνη σας ανοιξη καταμεσης χειμωνα
σαν ξαποσταινεις στα λινα σεντονια τα ιδρωμενα
αν με ακους μες στο ονειρο
πολυ σε θελω ακομα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
