| |
| | Το Τέλος των Ημερών (μέρος 13) |  | | |
Όπως τα ’λεγα λοιπόν: Είχα ξεχάσει ανεπανόρθωτα κάποια πράγματα και, δυστυχώς, αυτοί που θα μπορούσαν με βεβαιότητα να μου τα θυμίσουν είχαν πια πεθάνει. Ο λόγος μου αδυνατούσε να επηρεάσει γεγονότα των οποίων η αποτύπωση είχε σε σημαντικό βαθμό χαθεί από την επιφάνεια των σχετικών εγκεφαλικών κυττάρων μου. Μια μεγάλη ομάδα, μια αυτόματη μονάδα παροχής ενέργειας παραδίπλα. Γέλια, φωνές κι αισιοδοξία για πιθανή λύση. Κάποιοι στο περιθώριο και κάποιοι που διστάζουν να πλησιάσουν τους παλιούς τους συντρόφους. Την ήξερα από παλιά. Θυμόμουν – τότε – και τ’ όνομά της και το γεγονός ότι είχε ένα δίδυμο αδελφό. Σαν ένα παιχνίδι. Όλοι γέλασαν πολύ. Γέλασαν πολύ κι ύστερα άρχισαν να χάνονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μέχρι που οι συνευρέσεις τους πήραν χαρακτήρα τάχα απροσχεδίαστης και προσωπικής για τον καθένα αναζήτησης του μέλλοντος, μέσω του παρελθόντος. Φαίνεται παράδοξο, αλλά η ενόραση του μέλλοντος (και ακόμα περισσότερο η βίωση του παρόντος) φαινόταν να βασίζεται στην ανάμνηση του παρελθόντος. Σε τι άλλο;
Ο καιρός είχε αλλάξει. Τα εποχιακά φρούτα έλειωναν μέσα στις πλαστικές σακούλες τους, παρατημένα έξω από τα παλιά, εφεδρικά ψυγεία στα ζεστά υπόγεια των εξοχικών κατοικιών της επαρχίας. Έγραφα, ή θα έγραφα. Έγραφα. Το απόγευμα έγινε βράδυ γρήγορα κι εγώ είχα τελειώσει. Άδειασα το περιεχόμενο της πίστης μου μαζί με τα βρώμικα υπολείμματα της πόλης που με τύλιγε με το σκοτάδι της. Τα καλώδια έκανα τις γνώριμες κοιλιές της διαστολής λόγω θερμότητας. Σχεδόν άκουγα τα λόγια των μηνυμάτων. Σχεδόν καθαρά. Βρισκόμουν σ’ ένα από τα κέντρα αποστολής. Η ασυναρτησία έδινε τη θέση της στην υποβεβλημένη βεβαιότητα. Όλα ήταν καθαρά, τρομακτικά καθαρά. Δεν ήταν πια καν η θέλησή μου, ήταν η ύπαρξη. Τα πράγματα ήταν έτσι. Πώς αλλιώς; Τα πράγματα έτσι υπήρχαν. Μ’ αυτόν τον τρόπο. Ήταν η κληρονομιά μαζί και η ιστορία και το μέλλον και η αιωνιότητα. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Ήδη το έκανα. Ήδη ήμουν αυτό που έπρεπε όπως έπρεπε. Καμιά αμφιβολία. Έβλεπα και ήμουν όλα μαζί. Βρισκόμασταν πολύ κοντά στο τέλος. Με πολλούς τρόπους κι από πολλούς δρόμους. Εκείνη τη φορά σώθηκα. Όχι μόνος μου φυσικά.
Έτσι λοιπόν: Είχα, εν τω μεταξύ, ενδιάμεσα, και πολύ πριν, χαθεί. Θα έπρεπε να είχα κρατήσει ημερολόγιο. Έστω με τον ασυνάρτητο τρόπο που εγώ θα μπορούσα να κρατάω ημερολόγιο. Με αποκόμματα δελτίων, άρθρων, αποδείξεων, σημειωμάτων, χειρογράφων ή εντύπων συρραμμένων κατ’ απόλυτη ημερολογιακή σειρά στις σελίδες μιας αθώας ατζέντας. Ή μήπως το έκανα;
Οι δραστηριότητές της, πάντα εξωτερικές, ήταν πάντα εξεζητημένες. Ναι, άργησα, αλλά από κάποια στιγμή και μετά το είχα καταλάβει (αν και ίσως όχι παραδεχτεί): στην πραγματικότητα απέφευγε το σπίτι. Κάπου προς το τέλος, είχε επιχειρήσει να το αλλάξει, να το κάνει άλλο, διαδικασία που ονόμασε ανακαίνιση και που άφησε στη μέση όταν κατάλαβε ότι δεν είχε καμιά σημασία. Και μετά, φρόντιζε να λείπει όσο το δυνατόν περισσότερο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Και αργότερα και της νύχτας. Και εγώ, εκτός γενικού κλίματος, είπαμε. Ίσως πράγματι ποτέ δεν αγάπησα, ίσως ποτέ δεν νοιάστηκα. Πάντως ανησύχησα. Είχα τα μέσα και τους ανθρώπους για να το κάνω. Την παρακολούθησα. Τα είδα όλα σε οθόνες υψίστης ανάλυσης. Τα άκουσα όλα και τα φύλαξα σε μορφή αρχείων ήχου μέγιστης ευκρίνειας, απαλλαγμένων θορύβου. Έπρεπε, για να μπορώ μετά να θυμάμαι. Ξεχνούσα, όπως όλοι. Τον γνώρισε τυχαία. Τα πόδια του, αναιδώς απλωμένα αλλά ντυμένα με κομψά και γυαλισμένα υποδήματα, της είχαν κόψει προς στιγμή το δρόμο προς τη θέση της, σ’ έναν από τους στενούς διαδρόμους μιας αίθουσας προβολής, κατά τη διάρκεια μιας από τις πολλές μοναχικές εξόδους της. Ηλίθια, κατά τη γνώμη μου, αφορμή για μια συζήτηση διανθισμένη με εκατέρωθεν ευφυολογήματα, απαρχή μιας γνωριμίας με τρομερές συνέπειες.
Ναι, πραγματικά ηλίθια αφορμή. Κομψά και γυαλισμένα υποδήματα.
Τεκμήριο υπ’ αριθμ. 1 της Πολιτικής Αγωγής, κε Πρόεδρε. Κι εσείς κε Πρόεδρε;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Ναταλία...
09-10-2009 @ 04:30 | Έτσι λοιπόν: Είχα, εν τω μεταξύ, ενδιάμεσα, και πολύ πριν, χαθεί. Θα έπρεπε να είχα κρατήσει ημερολόγιο. Έστω με τον ασυνάρτητο τρόπο που εγώ θα μπορούσα να κρατάω ημερολόγιο. Με αποκόμματα δελτίων, άρθρων, αποδείξεων, σημειωμάτων, χειρογράφων ή εντύπων συρραμμένων κατ’ απόλυτη ημερολογιακή σειρά στις σελίδες μιας αθώας ατζέντας. Ή μήπως το έκανα;
Πάντα μας χρειάζεται το ημερολόγιο ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
