Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Κόσμους μακριά σου
 
[font=Georgia]Γκοφρέ ουρανός, έξω νυχτώνει
σφύριγμα τραίνου κι είμαι μόνη
Πάνω στις ράγες του κενού μου,
ρηχά φαντάσματα του νου μου
θα’ρθουν πάλι.

Κοίτα πως μούχρωσαν οι μνήμες,
στο δάκρυ μούλιασα τις ρίμες ...
Και στεγνωμένη σαν το αστάχυ
στου πέμπτου ανέμου μου τη μάχη
για κεφάλι

Θα δεις που όρθωσα τον πόνο
και κάπως, κάπου διορθώνω
‘Κείνα τα λάθη , τα μοιραία
π’ όλα τα έβλεπα ωραία
στη θωριά σου.

(Κι είμαι πια κόσμους μακριά σου)

Μα’ χω στη φούχτα μου ένα αγκάθι
του στεναγμού μου κατακάθι
Πως ήσουν ρόδο της ερήμου
κι όσο κι αν άνθισες μαζί μου
εμαράθεις…

[Γιατί δεν πρόλαβες ψυχή μου να με μάθεις…(;) ]

Τώρα στης νύχτας το βαγόνι
μ’ένα φεγγάρι, μπεζ χαρτόνι
που διπλώνω
Έχω ταχθεί να σε ξεχάσω
να αλείψω τ’ όνειρο με γράσο
κι οξυγόνο.




 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 21
      Στα αγαπημένα: 3
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.
 
sofiagera
08-10-2009 @ 15:01
Γκοφρέ ουρανός, έξω νυχτώνει
σφύριγμα τραίνου κι είμαι μόνη
Πάνω στις ράγες του κενού μου,
ρηχά φαντάσματα του νου μου
θα’ρθουν πάλι ::up.:: ::up.:: ::up.::

ΚΑΙ ΟΛΟ ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Simos_Vassilis
08-10-2009 @ 15:02
Μα’ χω στη φούχτα μου ένα αγκάθι
του στεναγμού μου κατακάθι
Πως ήσουν ρόδο της ερήμου
κι όσο κι αν άνθισες μαζί μου
εμαράθεις…

[Γιατί δεν πρόλαβες ψυχή μου να με μάθεις…(;) ]
..................... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: ..............................
yiannistellidis
08-10-2009 @ 15:03
Μα’ χω στη φούχτα μου ένα αγκάθι
του στεναγμού μου κατακάθι
Πως ήσουν ρόδο της ερήμου
κι όσο κι αν άνθισες μαζί μου
εμαράθεις…
::yes.:: ::yes.:: ::theos.::
Γιάννης Ποταμιάνος
08-10-2009 @ 15:06
Τώρα στης νύχτας το βαγόνι
μ’ένα φεγγάρι, μπεζ χαρτόνι
που διπλώνω
Έχω ταχθεί να σε ξεχάσω
να αλείψω τ’ όνειρο με γράσο
κι οξυγόνο.

Συγχαρητήρι είναι πολύ όμορφο ποίημα
Έρωτα, πόνος προσπάθεια για νέα αρχή
Καλό βράδυ
Αθανασία
::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
ΚατεριναΘεωνα
08-10-2009 @ 15:10
ΤΕΛΕΙΟ
ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΞΕΧΝΑΩ ΓΙΑΤΙ ΤΙΣ ΔΙΑΒΑΣΑ
ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΟΥ ::theos.:: ::hug.:: ::theos.::
oneiropola
08-10-2009 @ 21:40
Τώρα στης νύχτας το βαγόνι
μ’ένα φεγγάρι, μπεζ χαρτόνι
που διπλώνω
Έχω ταχθεί να σε ξεχάσω
να αλείψω τ’ όνειρο με γράσο
κι οξυγόνο.
μπραβο Αθανασια τελειο ::hug.:: ::up.:: ::hug.::
**Ηώς**
08-10-2009 @ 22:11
Κοίτα πως μούχρωσαν οι μνήμες,
στο δάκρυ μούλιασα τις ρίμες ...
Και στεγνωμένη σαν το αστάχυ
στου πέμπτου ανέμου μου τη μάχη..............
Kαλημέρα ΑΘΑΝΑΣΊΑ ΜΟΥ....ΕΊΝΑΙ ΕΞΑΊΡΕΤΟ! ::theos.:: ::theos.:: ::kiss.::
mariamix
08-10-2009 @ 23:16
Πάρα πολύ όμορφο...
!angel!
08-10-2009 @ 23:23
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!
(Κι είμαι πια κόσμους μακριά σου)

Μα’ χω στη φούχτα μου ένα αγκάθι
του στεναγμού μου κατακάθι
Πως ήσουν ρόδο της ερήμου
κι όσο κι αν άνθισες μαζί μου
εμαράθεις…

[Γιατί δεν πρόλαβες ψυχή μου να με μάθεις…(;) ]

Τώρα στης νύχτας το βαγόνι
μ’ένα φεγγάρι, μπεζ χαρτόνι
που διπλώνω
Έχω ταχθεί να σε ξεχάσω
να αλείψω τ’ όνειρο με γράσο
κι οξυγόνο.
Δήμητρα
08-10-2009 @ 23:45
Σαν δεν ντρέπεσαι να μου το κλέψεις!
Στην άκρη της πένας μου το είχα κι ήμουν έτοιμη να το γράψω! ::angry.:: χαχα
Τέλειο αστέρι μου. Μπράβο σου! ::love.:: ::love.::
μηχανοδηγος
08-10-2009 @ 23:53
Τώρα στης νύχτας το βαγόνι
μ’ένα φεγγάρι, μπεζ χαρτόνι
που διπλώνω
Έχω ταχθεί να σε ξεχάσω
να αλείψω τ’ όνειρο με γράσο
κι οξυγόνο.

Απίθανο.....
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
09-10-2009 @ 01:11
Aπλά, όπως πάντα μοναδική, άπαιχτη. Με το δικό σου τρόπο να εκφράζεσαι σίγουρα ποιητικός και έντεχνος αλλά και μαγικός. Τα φιλιά μου. Χαράζοντας παράλληλα μονοπάτια θα τα λέμε.
akolouthos
09-10-2009 @ 01:53
Γιατί δεν πρόλαβες ψυχή μου να με μάθεις…(;)

................................
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
09-10-2009 @ 04:01
Γιατί δεν πρόλαβες ψυχή μου να με μάθεις…(;) ]

Αθανασια.................. ::hug.::
ΜΝΗΜΩΝ
09-10-2009 @ 12:39
22.275΄΄ 9/10/2009

Κρασί γεμάτο φως και ήλιο μες σε ποτήρι κρυσταλλένιο
ίδιος βαρύτιμο κειμήλιο σα πορφυρό κεχριμπαρένιο
νέκταρ ο στίχος σου κυλάει μέσα στον νου και την ψυχή
να πίνεις και να σε μεθάει σε Φεγγαρίσ(ια) ανακωχή....

Poetryf ( Αθανασία ) Διάβασα ένα από τα πιο όμορφα ποιήματα που έχω διαβάσει και εύχομαι πάντα έτσι.... Άλλωστε πάντα γράφεις όμορφα αλλά το κλικ στον καθένα το κάνει πάντα κάποιο....
Ελένη Σ.
09-10-2009 @ 12:49
Αυτή η τελευταία σου στροφή, έχει κάτι το απρόβλεπτο στις λέξεις της. Μ’ αρέσει ο συνδυασμός του γράσου και του οξυγόνου πάνω στ' όνειρο, μ' αρέσει κι' αυτό το μπεζ χαρτόνι! Ολόκληρο έχει μια θλίψη όμορφη, απ’ αυτές που τις ακούω πάντα καλύτερα, μιτσικουρούϊ μου!
dimvel
09-10-2009 @ 13:52
Σ' αυτό στάθηκα με περισσότερες "επιστροφές" απ' ότι σ' άλλα σου.
Ίσως γιατί προβληματίστηκα στους τελευταίους στίχους...
Ίσως για την ουσία σε παρενθέσεις και αγκύλες...

poetryf
10-10-2009 @ 03:00
Καλημέρα! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους!
Να έχουμε ένα ΣΚ γεμάτο όμορφες στιγμές και δημιουργία!
rock sugar
11-10-2009 @ 03:36
με θλίβει ...
είσαι ένα κίνητρο για να λειτουργεί
στο έπακρο κάθε κύτταρο συναισθήματος.
όποιο κι αν είναι αυτό.!
VASILLAKI
12-10-2009 @ 15:59
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΩ Η ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΠΩ..ΜΕ 2 ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΝΟ΄....απλα υπεροχο!
VASILLAKI
12-10-2009 @ 16:00
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΩ Η ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΠΩ..ΜΕ 2 ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΝΟ΄....απλα υπεροχο!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο