| |
Δε βγαίνει απ'το στόμα η φωνή μου
και να φωνάξω τι να πω
πήρε όλη τη δύναμή μου
το φέρσιμο σου αυτό
Δε θέλω να ντραπείς
ούτε να με φοβηθείς
θέλω στα μάτια να με δείς
και να μου πεις
Αν έστω λίγο λυπάσαι
που με έκανες να κλαίω
αν λίγο με θυμάσαι
αστεία να σου λέω
Κι αν το φεγγάρι μαζί μου δακρύζει
τα μάτια μου σαν αντρικρίζει
κι αν φωνάζω κι αν ουρλιάζω
κι αν με μένα τα βάζω
Δεν οφελεί...
Δεν οφελεί να υποφέρω
να με σκοτώνω λίγο λίγο και να ξέρω
πως γίνομαι ένα με τη σκόνη του άδειου μου σπιτιού
και να ξεσπάω παντού....
ʼλλοι μιλάνε
άλλοι γελάνε
και μιλάω κι εγώ
και γελάω κι εγώ
και δακρύζω εγώ
μα δεν το δείχνω εγώ
Εγώ,εγώ,εγώ,εγώ........
Δεν έχω πια εγωισμό
Πότε με μένα τα βάζω,πότε εσένα βρίζω
τους τοίχους βαράω και πως εκδικούμαι νομίζω...
Πόρτες και παράθυρα μαζί μου σπαράζουν
ποτέ δεν ανοίγουν,κλειστά με κοιτάζουν...
λες κι έχουν μνήμη και θυμούνται
σαν παιδιά λυπούνται...
κι οι νύχτες γίνονται κακές κι εκδικούνται...
Τα τραγούδια πια δεν υποφέρονται
ίσως μαζί σου να χαίρονται
Ο ουρανός μόνο μου δίνει σημασία
Τον παρακαλώ να βρέξει,να πνίξει την προδοσία...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
