MARGARITA
16-10-2009 @ 04:49 | Κάτι δικό μου αντί σχολίου
Γιατί το νόημα της ζωής έχει γίνει υπαρξιακός πόνος;
Γιατί δεν με παρηγορεί η σκέψη του Σοπενχάουερ,
οι έμμονες ιδέες του Κάφκα, του ψυχαναγκαστικού Προυστ,
της μανιοκαταθλιπτικής Βιρτζίνια Γουλφ,
των καταραμένων Βαν Γκογκ, Ντύρερ, Μοντιλιάνι
ακόμη και των αυτοχείρων ποιητών από τον δικό μας
Καρυωτάκη ως την Σύλβια Πλαθ που αν είχαν περάσει
από το ντιβάνι ίσως να είχαν βρει κάποια ισορροπία
αλλά εμείς σίγουρα θα ήμασταν πολύ φτωχότεροι.. ::smile.:: | |
Ειλείθυια
16-10-2009 @ 06:50 | απορώ πώς μένει ασχολίαστο ::sad.::
είναι ένα πογκρόμ της πραγματικότητας ! αξιολογότατο αγαπητέ ! | |
iokasth
16-10-2009 @ 08:42 | Πολύ δυνατες εκφράσεις..και οι εικόνες του μου εφεραν θλίψη .
μέσα απο αυτή, (τη θλίψη) το αγάπησα.....
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!
Ν. | |
romance4love2you
16-10-2009 @ 10:17 | Υπέροχη διαδρομή μέσα από σκέψεις,επιθυμίες,νοσταλγία αλλά η ψυχή συνεχίζει βγαίνοντας από το σώμα και κοιτά την ομορφιά που το περιβάλλει και ξαναγυρίζει γνωρίζοντας τώρα...Υποκλίνομαι!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
elpidakwstopoulou
16-10-2009 @ 14:12 | η μόνη δύναμη η πένα και τα λόγια μου
πανέμορφο !!!!!!!!!!!! ::up.:: | |
 |
