Άνευ
(4)
Πως τη ζωή μας πήραμε Αγάπη μου τόσο στα σοβαρά;
Εμείς να φύγουμε μονάχα θέλαμε πετώντας σαν πουλιά
Πως την όμορφη ζωή μας χάνουμε σε πράγματα ασήμαντα,
Γιατί κλειδώσαμε τα νιάτα μας σ’ ολέθρου άθλια μνήματα;
Πως λοιπόν πήραμε τη ζωή μας τόσο στα σοβαρά;
Εμείς που θέλαμε απλά να σμίξουμε με μια ματιά
Γιατί την αγνή μας καρδιά δώσαμε σ’ άγρια σκυλιά
Κ σκιές ονείρων μείναμε κουφάρια θλιβερά;
Γιατί να σπαταλήσουμε στο τίποτα όλη μας την αγάπη;
Σαν χθες θυμάμαι ήμασταν παιδιά που τρέχαν στο χορτάρι
Πως ξέφυγαν -χωρίς έστω λίγο πόνο- απ’ την ψυχή τα όνειρά μας
Πως πέτρωσε το βλέμμα μας και πάγωσε η ματιά μας;
Μην στέκεις πια αγαπημένη μου μαζί μου μες στη σκοτεινιά
Γίνε πάλι παιδί, πήγαινε παίξε στο δρόμο και στη γειτονιά
Μην στέκεις μαζί μου να λιώνεις σα χλωμό κερί,
Πεμπτούσια ομορφιά θεϊκή μου, λατρεία ονειρευτή.
Μην στέκεις πια φωτεινό μου άστρο σε σκοτεινούς ουρανούς
Πέσε στο φως εξαφανίσου δωσ’ την καρδιά σου στους αγνούς
Μην στέκεις περιμένοντας την αδρή χαρά στο πρόσωπό μου ν’ ανθίσει,
Εγώ τη χαρά σε πένθους αγκαλιά για πάντα έχω κοιμίσει.
