| |
’Άχ! τό πέλμα τού ήχου σημάδια πού άφησε στό ασπούδαστο κορμί μου!
Τήν μεγάλη νύχτα πού ξαφνιάζεται στό είδωμά του διαβάζω.
Στόν ύπνο πού πλέον δέν μιλά.
Πού δέν αγαπιέται πιά.
Θωρώ
τήν σιωπή
τόν σύμμαχο τού κρότου,
τό παιδί πού λαθεύει τά βήματά του,
τήν αστραπή τού θυμού,
τήν νεροποντή τής λύπης,
τήν απέραντη σιωπή.
Ποιός νά μιλά;
Κρυφό γέλιο απ’ τήν αυγή τών αθώων.
Ποιός είν’ αυτός πού μιλά όταν εγώ αγαπιέμαι ; !
‘Η μικρή αγαπημένη κούκλα σπασμένη.
Μαλλιά κοντά.
’Ύπνος γλυκός σά τήν δροσιά τού πρωϊού.
‘Ωραίο χαμόγελο .
’Ανέμη γυρισμένη ανάποδα.
‘Ο ύπνος πιά κουράστηκε.
Δέν αγαπιέται πιά.
’Αργά κι απαλά η ωχράδα μας γυροβολάει
τήν πρώτη αχτίδα στό όραμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
