| |
| | Nymphanoctis (hard Reality) |  | | | Καλημέρα... Hard Rock Hallelujah!!!!! Καλά μη το πάρετε και μετρητοίς.... | | |
NYMPHANOCTIS (Hard Reality)
Η ενήλικη εκδοχή των παραμυθιών... η πιο σκοτεινή... αυτή που αγγίζει πτυχές του υποσυνείδητού μας... καλό είναι αν τυχόν διαβαστεί σε παιδάκια να διαβαστεί η πρώτη εξαγνισμένη εκδοχή... γιατί όπως λέει και μια σοφή παροιμία.. στους νέους πρέπει να μαθαίνουμε ποιο είναι το καλό και το σωστό... το κακό και το πονηρό το μαθαίνουν από μόνοι τους...
Πήρα απάτητα μονοπάτια και δρόμους που δεν τους ήξερα. Δε φοβάμαι μήπως χαθώ. Μεγάλωσα στο δάσος και αφήνω πίσω μου χαρακτηριστικά σημάδια, για να βρω το δρόμο της επιστροφής... Η μικρή Μάγισσα / Σίλια Ρις / εκδόσεις Μεταίχμιο
Μέσα σ' ένα δάσος καλωδίων
ξωτικό της νύχτας τριγυρνώ
άκουσα φωνές των τελωνίων
κάτι με παρέσυρε ως εδώ
Μονοπάτι σκοτεινό απλώνω
φτάνω απ' τη γη στον ουρανό
δίχως το ταξίδι μαραζώνω
κατοικώ σε κόσμο μαγικό
Κι όλα τα παράξενα τα βράδυα
με τα μύχια πλάσματα μιλώ
'κείνα που γυρίζουν μεθυσμένα
κι έχουνε τη νύχτα οδηγό
Χήνες κι ανθρωπόμορφα ποντίκια
αραχνούλες με θανάτου ιστό
κύκνους που μου λένε ιστορίες
για το παρελθόν τους το φριχτό
Κένταυρους που ΄ναι μισοί ανθρώποι
βάτραχοι με νου αρχοντικό
και μαστουρωμένες πριγκιπέσσες
που 'χουνε καμένο ριζικό
Λύκους που φυλάνε στα σκοτάδια
κοριτσάκια δίχως παρθενιά
ξέρουν από ερωτικά παιχνίδια
τα 'χει δασκαλέψει η γιαγιά
Κάποτε μου φράξαν τη φωνή μου
κι άρχισα εντός μου να γυρνώ
μάτωσα για νύχτες την ψυχή μου
τώρα πια την ακουμπάω εδώ
Γεννήθηκε στις
06 / 10 / 2009
21:00 μ.μ.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΙΛΙΑΣ ΡΙΣ: Η ΜΙΚΡΗ ΜΑΓΙΣΣΑ:
Το δάσος δεν είναι μέρος για θεοσεβούμενους ανθρώπους. Λένε ότι... υπάρχουν πνεύματα εκεί. Συγκεκριμένα ένα μαύρο πνεύμα, που έχει τη μορφή ανθρώπου. Οι Ινδιάνοι το λατρεύουν... χωρίς αμφιβολία αυτά είναι ανοησίες, αλλά μερικοί ορκίζονται ότι το έχουν δει και ο κόσμος δε θέλει να μπαίνει στο δάσος. Υπάρχουν βέβαια ζώα και άγριοι, αλλά δεν τους φοβίζουν τα ζώα και οι άγριοι, όταν δύσει ο ήλιος. Δεν είναι αυτά που τους κάνουν να το βάζουν στα πόδια για τα σπίτια τους τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα τρέχουν τα άλογα όταν καλπάζουν....
....γιατί; γιατί εδώ; Νόμιζα ότι όλοι ήταν ελεύθεροι να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή. Νόμιζα πως... Γέλασε με το κακαριστό της γέλιο. "Να 'σαι καλά, χρυσό μου, που μ΄ έκανες και γέλασα. Είναι χειρότερα εδώ! Οι άνθρωποι κουβαλούν μαζί τους τις προλήψεις τους, ακόμα και αφού διασχίσουν τον ωκεανό. Με το που θα βρεθούν εδώ, βρίσκονται περιτριγυρισμένοι από το δάσος. Κανείς δεν ξέρει ως που φτάνει - έτσι που είναι γεμάτο με ιθαγενείς και ποιος ξέρει τι άλλο. Η πίστη των ανθρώπων είναι σαν μια μικρή σπίθα στο απέραντο σκοτάδι. Οι φόβοι τους εξαπλώνονται σαν αγριόχορτα πνίγοντας τα πάντα...."
Σήμερα ο δρόμος στένεψε. Ο φαρδύς δρόμος που πήραμε βγαίνοντας από το Σάλεμ έχει αρχίσει να γίνεται μονοπάτι. Οι δρόμοι είναι λίγοι εδώ. Τα περισσότερα μακρινά ταξίδια ο κόσμος τα κάνει από τη θάλασσα ή από τα ποτάμια, αλλά εμείς επιλέξαμε να ταξιδέψουμε από την ξηρά. Γύρω μας η έκταση είναι ακόμη ανοιχτή και μας επιτρέπει να περνάμε σχετικά εύκολα, αλλά πυκνές σκουροπράσινες φυλλωσιές διαγράφονταν σκοτεινές σε κάθε σημείο του ορίζοντα. Από κάθε μεριά πρόβαλλε το μεγάλο δάσος. Στην καλύτερη περίπτωση προχωρούσαμε αργά. Μπορούσαμε να ταξιδέψουμε όσο γρήγορα μας επέτρεπαν οι βαριές άμαξες και τα αργοκίνητα ζώα. Για πολλή ώρα τα δέντρα εξακολουθούσαν να είναι μια θολή εικόνα, λες και δε θα τα πλησιάζαμε ποτέ. Το δάσος λίγο λίγο μας σκέπαζε. Τα μοναχικά δέντρα, που πριν έμοιαζαν με βούλες στο τοπίο, τώρα πλήθαιναν και γίνονταν όλο και πιο πυκνά, ενώ οι συστάδες από οξιές, βελανιδιές και πεύκα έμοιαζαν όλο και πιο μεγάλες, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για το ίδιο το δάσος.
Τα δέντρα πύκνωναν σε μια ακανόνιστη σειρά. Το μονοπάτι που είχαμε πάρει έκανε ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους και σύντομα χάθηκε μέσα στα σκιερά βάθη, όπου τα δέντρα υψώνονταν σαν πύργοι, μετατρέποντας τη λάμψη της ημέρας σε μισόφωτο. Οι κέδροι άπλωναν τα τεράστια κλαδιά τους. Τα πεύκα έφταναν τόσο ψηλά, που οι κορυφές τους έμοιαζαν να ενώνονται. Υπήρχαν κορμοί τραχείς, με ακανόνιστο σχήμα, οι οποίοι έφταναν σε τέτοιες διαστάσεις, που ακόμα και τέσσερις άντρες με απλωμένα τα χέρια τους δε θα έφταναν να τους αγκαλιάσουν. Φύλλα και χόρτα απλώνονταν στο έδαφος και σχημάτιζαν ένα παχύ στρώμα.
Μέσα από τα δέντρα φαινόταν μόνο μαυρίλα. Η πομπή σταμάτησε.. ακόμα και τα ζώα δίσταζαν να μπούνε στο δάσος. Γύριζαν χαμηλώνοντας το κεφάλι σαν λυπημένα και τα άλογα χτυπούσαν δυνατά τα πόδια κάτω χλιμιντρίζοντας και κουνώντας νευρικά το κεφάλι. Τα παιδιά δεν έπαιζαν πια ούτε έτρεχαν εδώ κι εκεί, αλλά γύρισαν στις μητέρες τους και αγκάλιαζαν τις φούστες τους. Οι γυναίκες στρέφονταν στους άντρες της οικογένειάς τους, οι οποίοι κοιτούσαν έκπληκτοι, όπως και τα παιδιά τους. Ήταν το Άγριο Δάσος, μεγαλύτερο από οποιοδήποτε δάσος που είχαμε ακούσει σε ιστορίες γύρω από τη φωτιά. Το να μπεις σ' αυτό το δάσος ήταν σαν να έμπαινες στο βασίλειο του μυστηρίου και ποιος ξέρει τι δυνάμεις κυριαρχούσαν τα σκοτεινά του βάθη...
Φτάσαμε στο κύριο μέρος του δάσους. Μερικές φορές ο δρόμος είναι τόσο φαρδύς, σαν βασιλικός, άλλες όμως φορές εξαφανίζεται ολότελα και διακόπτεται από απροσπέλαστες συστάδες δέντρων. Πρέπει να καθαρίζουμε τα δενδρύλλια και τα ρείκια, μερικές φορές να κόβουμε ολόκληρα δέντρα, για να περνάνε οι άμαξες.... τα δάση είναι τόσο πυκνά και πλούσια σε βλάστηση, που για μας είναι σαν έρημος.. Ταξιδεύουμε κάθε μέρα ώσπου να αρχίσει να χάνεται το φως. Η μεγάλη τοξωτή τέντα κρύβει τον ήλιο την ημέρα, αλλά από ένα σημείο και κάτω τα κλαδιά είναι γυμνά. Όταν ο ήλιος βουτάει στον ορίζοντα, φαίνεται μέσα από λεπτές ακτίνες κίτρινου, πορτοκαλιού και κοκκινωπού φωτός. Οι σκιές μακραίνουν και απλώνονται. Είναι ένα σημάδι ότι πρέπει να βιαστούμε και να κατασκηνώσουμε για τη νύχτα. Όταν φεύγει και το τελευταίο φως, το σκοτάδι είναι απόλυτο. Εδώ κάτω δεν υπάρχουν φεγγάρι ή αστέρια.
Ο φόβος μεγαλώνει, καθώς πέφτει γρήγορα πάνω μας η νύχτα. Φόβος για το άγνωστο. Φόβος για το σκοτάδι.
Αυτό είναι αρκετό, για να κλονίσει και την πιο ισχυρή πίστη...
Είμαστε στ' αλήθεια μέσα στην άγρια φύση. Το σκούξιμο και τα ουρλιαχτά από τις κουκουβάγιες σκίζουν τη νύχτα. Οι κραυγές πλασμάτων που δε γνωρίζουμε, που δεν έχουν ακουστεί στην Αγγλία παρά μόνο σε παλιότερες εποχές. Οι άντρες φυλάνε με τη σειρά σκοπιά με τα μουσκέτα τους, έτοιμοι να ρίξουν, γιατί αυτές οι απειλές είναι αρκετά αληθινές. Αυτά τα δάση είναι το σπίτι του λύκου, της αρκούδας και του κούγκαρ.
Το δάσος είναι επίσης και το βασίλειο του Σατανά και τα όπλα δεν προσφέρουν καμιά προστασία από αυτόν. ... πολλοί πιστεύουν τις κάθε είδους ιστορίες που κυκλοφορούν ολοένα και πιο πολύ. Ιστορίες που έχουμε ακούσει στο Σάλεμ, για Μαύρους Ανθρώπους και για πνεύματα του δάσους, καθώς και ιστορίες που φέραμε από την πατρίδα, για ξωτικά και καλικάντζαρους, πλάσματα κακά, που παραφυλάνε έξω από τον προστατευτικό κύκλο της φωτιάς.
Γύρω μας τα δέντρα ήταν νεκρά ή μισοξεραμένα. Το θέαμα ήταν παράξενο: γιατί όλα τα δέντρα ξεράθηκαν μαζί; Ταξιδεύαμε πια χωρίς τους μικρούς ήχους που μας συντρόφευαν για τόσον καιρό: τα ξαφνικά τιτιβίσματα, το θρόισμα και τα τριξίματα από το πέρασμα κάποιου ζώου. Σιωπή είχε απλωθεί σ' αυτά τα δάση. Αντηχούσε μόνο το χτύπημα των τρυποκάρυδων στους κορμούς των δέντρων. Το σκηνικό ήταν παράξενο και αρκετά απειλητικό, σαν να ταξιδεύαμε σε ένα δρόμο που τον χρησιμοποιούσαν μόνο φαντάσματα.....
Δεν ξέρετε ότι οι Ινδιάνοι είναι με το μέρος του και λατρεύουν το Διάβολο με τις τελετές τους; Οι δυνάμεις του παραμονεύουν στο δάσος και περιμένουν στήνοντας ενέδρες στις φτέρες και στους θάμνους. Βρίσκονται ακόμα και ανάμεσά μας γλιστρώντας σαν φίδια, ύπουλα και αθέατα, κρύβονται στους τοίχους σαν όντα που έρπουν χαμηλά....
[ΣΙΛΙΑ ΡΙΣ - Η ΜΙΚΡΗ ΜΑΓΙΣΣΑ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ]
Ελπίζω να σας μετέφερα λίγη από την ατμόσφαιρα των βιβλίων από τα οποία πιάνεται η φαντασία μου και καλπάζει... αν βρω σε λίγες μέρες που θα πάω στο πατρικό μου την ψυχαναλυτική ανάλυση των παραμυθιών από σημειώσεις μαθήματος Κοινωνικής Ψυχολογίας που είχα παρακολουθήσει παλιά στο Πανεπιστήμιο θα σας πω μερικά πράγματα.. έχουν πολύ ενδιαφέρον...
Η Μάγισσα που αναφέρεται στο βιβλίο είναι υπαρκτό πρόσωπο... από τότε που βρέθηκαν αυτές οι σελίδες του ημερολογίου συνεχίζονται οι προσπάθειες να βρεθούν τα ίχνη της Μαίρης Νιούμπερι και των άλλων ανθρώπων που αναφέρονται στην αφήγηση. Αν έχετε οποιεσδήποτε πληροφορίες που να αφορούν κάποιο από τα άτομα και τις οικογένειες που αναφέρονται, παρακαλούμε επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας ή στείλτε e-mail στην Άλισον Έλμαν στη διεύθυνση: alison_ellman@witchchild.com
Και μην το ξεχάσω: χαρίζω ένα μικρό έπιπλο τηλεόρασης. Έχει ένα μικρό ντουλαπάκι δεξιά και ράφια αριστερά, ρόδες από κάτω αρκετό χώρο για να βάλετε πράγματα.. Είναι καφέ ανοιχτό ξύλο σε πολύ καλή κατάσταση. Ας το πάρει κάποιος θέλω να βάλω το πιάνο μου στη θέση του!!!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 14
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ΑΝ ΜΑΣ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ | | | |
|
pithanos
27-10-2009 @ 02:13 | ::smile.:: ::smile.:: ::smile.:: | | monajia
27-10-2009 @ 02:15 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | La Petite
27-10-2009 @ 02:19 | Εγώ προσπαθώ να σας τρομάξω λίγο και ΄σεις μου αφήνεται σχόλια μες στην καλή χαρά... με κάνετε να νιώθω σαν τον ανηψιό του Αδερφού της Μιμίνας (πως ήταν το όνομά του δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή..), που προσπαθούσε ανεπιτυχώς να τρομάξει τους Νορμανδούς... μπράβο σας που διακρίνεται ότι αν και σκοτεινιάζω μερικές φορές.. η ψυχή μου δεν είναι το βασίλειο του Σατανά... ::angel.:: ::up.:: | | yiannistellidis
27-10-2009 @ 03:28 | ::angel.:: ::rock.:: ::theos.:: | | romance4love2you
27-10-2009 @ 03:50 | Ότι και να γράψεις εμείς θα σ'αγαπάμε -εκτός κι αν γράψεις καμμία ωδή στον σατανά,χα χα χα αστείο ::laugh.:: - ...
Πανέμορφη δημιουργία και διδακτικά τα αποσπάσματα που παραθέτεις... ::up.:: ::theos.::
Αλήθεια,θα μπορέσεις να έρθεις το σαββάτο κι αν είσαι καλό παιδί κι έχεις όρεξη μπορεί να κανονίσω να σ'αφήσουν να πεις το Τζιβαέρι...Την αγάπη μου και την φιλία μου και να έχεις μια υπέροχη μέρα... | | sofiagera
27-10-2009 @ 04:11 | Χήνες κι ανθρωπόμορφα ποντίκια
αραχνούλες με θανάτου ιστό
κύκνους που μου λένε ιστορίες
για το παρελθόν τους το φριχτό
::rock.:: ::love.:: ::mad.:: ΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ
ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ-ΑΙΣΩΠΕΙΟ-ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | sofiagera
27-10-2009 @ 06:20 | ::mad.:: ::love.:: ::rock.::
mad-love-rock
δηλαδή: ξετρελαμενος-αγάπη-ροκ
αυτές τις φατσούλες σου έβαλε η sofiagera
ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ | | Γιάννης Ποταμιάνος
27-10-2009 @ 06:35 | όμορφο
Ποιητικό παραμύθι
Καλό απόγευμα Ειρήνη
::yes.:: ::yes.:: | | ΠΑΠΑ-ΡΙΜΑΣ
27-10-2009 @ 07:11 | ::up.:: ::up.:: | | efrosiba
27-10-2009 @ 07:34 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | oneiropola
27-10-2009 @ 08:08 | ::rock.:: ::kiss.:: ::rock.::
υπεροχη Ειρηνη........ RESPEKT......... | | χρηστος καραμανος
27-10-2009 @ 11:07 | Κάποτε μου φράξαν τη φωνή μου
κι άρχισα εντός μου να γυρνώ
μάτωσα για νύχτες την ψυχή μου
τώρα πια την ακουμπάω εδώ
τρομερή ΕΙΡΗΝΗ ΧΙΩΤΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | φραγκοσυριανος
27-10-2009 @ 11:43 | Κι όλα τα παράξενα τα βράδυα
με τα μύχια πλάσματα μιλώ
'κείνα που γυρίζουν μεθυσμένα
κι έχουνε τη νύχτα οδηγό
Χήνες κι ανθρωπόμορφα ποντίκια
αραχνούλες με θανάτου ιστό
κύκνους που μου λένε ιστορίες
για το παρελθόν τους το φριχτό
Απίθανο, την καλησπέρα μου.. ::kiss.:: ::up.:: ::kiss.:: | | A night to Remember
27-10-2009 @ 13:27 | Πάντα μου άρεσε η σκοτεινή εκδοχή των παραμυθιών... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
