| |
| | παρε Λασι |  | | | μετα μουσικης... | | |
Το πρασινο μπουκαλι στην αγκαλη
μα παλι, χρειαζεται και μια ρουφηξια
παρελαση μπροστα του,βρεχει, το ματι
του κοβει , μια κινηση, ριχτιά...
Μια γοπα αβρεχτη να πεφτει...ΟΧΙ!
στο καλαθακι των πεζων σιμα
πρασινο το φαναρι ηδη τρεχει
για την πιασει πρωτος φιλικα
Την εσηκωνει πιο ψηλα απ' την πλατη
στο κεντρο του Σταματη τ'ακαματη
την εμυριζει και χαμογελα...
- Τι τυχη η μαρκα μου παιδια!
Τα εγγονια ολα παρελαυνουν
στου Δήμαρχου τις αυταπατες
μπροστα στην σημαια απελαυνουν
τωρα μεταναστες , που οι ντοματες
του φορτηγου πεφτουν στο δρομο
κι ολα γενναια κοκκινα...
Χιονιστρες εβγαζε η μανα μου θυμαμαι
Οχι! στης Πινδου τ' αγρια βουνα
το φαγητο της εδινε , φοβαμαι
και τωρινα , για να το κανω πιο λιανα ...
Τα γεροντακια τρεχουν στο μυαλο τους
να σβησουν την φωτια απ' την νταλικα
ο οδηγος τους κυνηγα... με γλυκα
για να ζυγισουν ,γεμιστα , τον οβολο τους
Ενα σκυλακι στεκεται στο σιγοβροχι
φοβαται να ζητησει κι ολο περιπλανιεται...
τον Τζο της ψαχνει,μοναχα ν' αγαπιεται
θελει η μεχρι να μαθουμε εμεις να λεμε οχι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Κανεις δεν ξερει εντελως,τι ειναι εκεινο που του δοθηκε να γραψει ( Μπορχες) | | | |
|
Αστρογιογγι
28-10-2009 @ 02:26 | http://www.youtube.com/watch?v=U_j4Eq3ziE4
Illumination, illumination
Burn burn, burn brightly
Burn burn, burn white heat
Oh how ingenious the centuries of lies
Ezechiel's chariots streak across the skies
Holy books and history texts forget
Because we know
Souls are recycled in the death and
Resurrection show!!! | | monajia
28-10-2009 @ 03:00 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: χρόνια πολλά..................... | | Γιάννης Ποταμιάνος
28-10-2009 @ 03:59 | Ενα αφοσιωμενο σκυλακι στεκει πιο περα
φοβαται να ζητησει κι ολο περιπλανιεται...
τον Τζο της ψαχνει καθε μερα
μια και θελει μονο ν' αγαπιεται...
στεκεται εκει στο σιγοβροχι
μεχρι να μαθουμε να λεμε οχι...
Μπράβο πολύ ωραίο ποίημα
γι' αυτό σου αφιερώνω το παρακάτω
ποίημα του:
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΙΕΡΟΠΑΙΣ (1920-1945)
ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΚΥΛΟ
Είναι ένας σκύλος ήσυχος, μικρούλης, που πηγαίνει
στα πόδια των ανθρώπων και ποτέ του δεν γαυγίζει
μήτε δαγκώνει και γι’ αυτό ποτέ του δε χορταίνει
το ποθητό και δίχως πέτσα κόκκαλο, που ελπίζει.
Είναι ένας σκύλος ήσυχος, μικρούλης και φτωχός,
που απ’ τη σκυλίσια του ψυχή, για λάθος του νομίζει,
το ότι είναι σκύλος και πιο πολύ ότι είν’ μικρός.
Γι’ αυτό σαν τον κλωτσάνε δεν δαγκώνει ούτε γαβγίζει.
Είναι ένας σκύλος με ψυχή βαθιά χριστιανική,
που δείχνει ταπεινόφρονα ότι δεν έχει πονέσει,
που με την πράξη του αποχτά ευτυχία μοναδική,
μες στον παράδεισο των σκύλων μια μικρούλα θέση.
Μονάχα από τα «γήινα» τα δεινά του, λείπει, ακόμα,
κάτι, που την αγάπη του εαυτού του θα ξυπνήσει·
του λείπει μια γερή κλωτσιά, κατάμουτρα στο στόμα,
να θυμηθεί τα δόντια του, να ορμήσει να ξεσκίσει.
| | montekristo
28-10-2009 @ 05:52 | ζήτω το έθνος! | | romance4love2you
28-10-2009 @ 05:55 | Δυνατό και βαθύ,μπράβο σου
Χρόνια Πολλά | | MARGARITA
28-10-2009 @ 05:59 | πάρε ::kiss.:: Μαχαράτζι μου.... | | Αστρογιογγι
28-10-2009 @ 10:44 | Να' στε καλα παιδια!...οχι και ποιημα...ουτε αρκετα βαθυ!
ενα γαμωτο ειναι...στην καθε παρελαση...
...στα Βορεια... τις Εθνικες εορτες...
Ζητω!!! (για σου βρε Μοντε)
ο προεδρος της Δημοκρατιας με αγηματα και των τριων σωματων μετα των αρχηγων πηγαινει στο μνημειο του Αγνωστου στρατιωτη και με μια σεμνη τελετη φωναζουν τα ονοματα νεκρων , ηρωων ....απολυτος σεβασμος στην μνημη
οι οικογενειες παλι ενωνονται με αδειες για να γιορτασουν
σημαιες στα μπαλκονια...
καμμια επιδειξη οπλων...
καμμια σπαταλη , τα λιτα και αναγκαια!!!
αλλωστε και οι νεκροι ετσι θελουν οσο θα υπαρχει
εστω κι ενα πιστιρικι που πειναει...
εστω κι ενα παιδι που δεν μαθαινει....
Αφιερωμενο στην σχολη τυφλων Θεσσαλονικης...
που για 800000 €... δεν βοηθιουνται 350 οικογενειες...
για τα παιδια στα ιδρυματα...που χρειαζονται αμεσα
περισσοτερες νοσοκομες...
Αληθεια ποσοι ξερουν την ιστορια...της απελευθερωσης της συπρωτευουσας;...
(ενα αποσπασμα απο τον Φοιβο...)
Ο εορτασμός της άλωσης της Θεσσαλονίκης δεν περίμενε την πρώτη της επέτειο, δηλαδή την 26η Οκτωβρίου 1913. Γιορτάστηκε αυθημερόν. Πράγματι, το απόγευμα της 26ης Οκτωβρίου 1912 η είδηση "πήραμε τη Θεσσαλονίκη", με ταχύτητα αστραπής, διαδόθηκε σ' ολόκληρη την Αθήνα.
Ακολουθεί πανζουρλισμός, οι κωδωνοκρουσίες των εκκλησιών με τους χιλιάδες ανθρώπους που, παρά τη βροχή, ξεχύνονται στους δρόμους, κατευθυνόμενοι προς το κέντρο, ζητωκραυγάζοντας, πυροβολούντες, σταυροκοπούμενοι, παραληρούντες, ανεμίζοντες την γαλανόλευκον, συνθέτουν μια πρωτόγνωρη εικόνα. Ο δήμαρχος Μερκούρης πάραυτα φωταγωγεί και σημαιοστολίζει την πόλη, αφού επί μια βδομάδα είχαν γίνει οι ανάλογες προετοιμασίες, καθώς όλοι οι οιωνοί έδειχναν την τελική κατίσχυση των ελληνικών όπλων.
Εκείνος που απουσιάζει από το πανεθνικό αυτό πανηγύρι είναι ο αρχιτέκτονας του επιτεύγματος, ο μόνος ίσως που πίστεψε στη δυνατότητα κατάκτησης της Θεσσαλονίκης: ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος. Απουσιάζει πεισματικά και αρνείται να παρουσιασθεί ενώπιον του πλήθους, που ζητά να τον επευφημήσει.
Ο πρωθυπουργός γνώριζε, ίσως καλύτερα από κάθε άλλον, την κρισιμότητα των στιγμών. Γνώριζε ότι όποιος από τους βαλκάνιους συμμάχους έμπαινε πρώτος στη Θεσσαλονίκη, θα κατοχύρωνε de facto δικαίωμα κατοχής της πόλης, δύσκολα ανατρέψιμο στη συνέχεια. Μη υπάρχοντος μάλιστα και προσυμφώνου μεταξύ των συμμάχων, η τύχη της πόλης θα κρινόταν στο πεδίο των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Γνώριζε, επίσης, ότι η βουλγαρική μεραρχία, η επονομαζόμενη "Μακεδονική Στρατιά", προχωρούσε ταχύτατα, χωρίς ουσιαστική αντίσταση, σε φίλιο έδαφος, με στόχο την έγκαιρη άφιξη στη Σολούν. Γι' αυτό, άλλωστε, είχε χρειαστεί να χρησιμοποιήσει σκληρή γλώσσα προς τον Διάδοχο, για να τον αναγκάσει να "τρέξει" τα στρατεύματά του, μια ώρα αρχύτερα, προς την περιπόθητη πόλη. Και ναι μεν ο Διάδοχος υποχρεώθηκε να ακολουθήσει τη διαταγή του πρωθυπουργού του, αλλά έξι μέρες μετά τη μάχη στα Γιαννιτσά, της 20ής Οκτωβρίου, ο ελληνικός στρατός καθυστερούσε αδικαιολόγητα στα γεφύρια και στα βαλτοτόπια του Βαρδάρη. Και όσο ο Διάδοχος καθυστερούσε να κάνει το τελικό βήμα, τόσο ο χριστεπώνυμος λαός, υποψιαζόταν τη συμπαιγνία μεταξύ του Μυροβλήτη και του Στρατηλάτη. ( Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι οι "επαληθεύσεις των προρρήσων του Αγαθαγγέλου" για το τέλος της Τουρκίας, που δημοσιεύονται καθημερινά στην εφ. Σκριπ από τις 25 Οκτωβρίου και εξής. Στις 26 Οκτωβρίου το Σκριπ επισημαίνει την σύμπτωση της εορτής του μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου "κατά θείαν βούλησιν με την ένδοξον υπό του στρατού μας και θριαμβευτικήν είσοδον εις την πρωτεύουσαν της Μακεδονίας".)
Ωστόσο, ο Βενιζέλος, στους έμπλεους ενθουσιασμού εκπροσώπους των εμπορικών συλλόγων, που ζήτησαν ακρόαση, το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, θα πει την αλήθεια: Καμιά είσοδος του ελληνικού στρατού, καμιά παράδοση, καμιά κατάκτηση της Θεσσαλονίκης δεν είχε επίσημα αναγγελθεί. Για να υποσχεθεί, ευθύς αμέσως, ότι μόλις η κυβέρνηση λάβει γνώση του ευφρόσυνου γεγονότος, εκατόν ένας κανονιοβολισμοί από την Πνύκα θα αναγγείλουν το συμβάν στον αθηναϊκό λαό. Η απογοήτευση θα διαδεχθεί τη χαρά, αφού στις 3 το πρωί της 27ης Οκτωβρίου, το κυβερνητικό ανακοινωθέν διέψευσε την είδηση που είχε συνεπάρει την προηγουμένη το πανελλήνιο.
Τι έγινε όμως στις 26 Οκτωβρίου στο μέτωπο της Θεσσαλονίκης; -- Καταρχάς, ο τούρκος στρατηγός Ταχσίν πασάς δέχθηκε να συζητήσει τους όρους παράδοσης με τους αντιπροσώπους του Διαδόχου. -- Αφετέρου, ο βουλγαρικός στρατός, 20 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, συναντήθηκε με τον ελληνικό για να λάβει τη διαβεβαίωση από τον Διάδοχο ότι εντός της ημέρας εισέρχεται τροπαιούχος στην πόλη. Παράλληλα, ο Κωνσταντίνος συμβούλεψε τον βούλγαρο στρατηγό Τοντόροφ να αλλάξει πορεία και να κατευθύνει τον στρατό του όπου θεωρούσε ότι υφίσταται πραγματική ανάγκη. Με άλλα λόγια, ο Διάδοχος απέκρυψε από τον σύμμαχό του το σημαντικότερο: ότι επί δύο μέρες --τουλάχιστον επίσημα-- βρισκόταν σε διαδικασία διαπραγμάτευσης με τον κοινό τους εχθρό, τον τούρκο στρατηγό.
Απομονώνω δύο στοιχεία που έχουν ιδιαίτερη σημασία: α) Κοινή συναινέσει Τούρκων και Ελλήνων, το πρωτόκολλο παράδοσης φέρει την πλαστή ημερομηνία της 26ης Οκτωβρίου, ώστε να παραπλανηθούν οι Βούλγαροι για το τετελεσμένο του πράγματος. β) Η παράδοση από τον τούρκο στρατηγό έγινε χωρίς να δοθεί μάχη. Δηλαδή αντίθετα από τις επιταγές του Κορανίου, να μην εκχωρούνται αμαχητί όσες χώρες κατακτήθηκαν με το σπαθί.
Το απόγευμα της 27ης Οκτωβρίου, τη μέρα που η Ορθοδοξία τιμά τη μνήμη του μάρτυρος Νέστορος --μαθητού του Αγίου Δημητρίου--, ένα απόσπασμα ελλήνων στρατιωτών θα διασχίσει την παραλιακή λεωφόρο, για να στρατωνιστεί στον προβλεπόμενο χώρος εκτός πόλεως. Ούτε τυμπανοκρουσίες ούτε κωδωνοκρουσίες ούτε σημαιοστολισμοί ούτε αλαλαγμοί χαράς "Χριστός Ανέστη" θα ακουστούν. Αντίθετα μάλιστα, ο διάχυτος φόβος θα αποτυπωθεί στη σιωπή των άδειων δρόμων, στα κλειστά παράθυρα και στο ζαρωμένο παράστημα των ελλήνων στρατιωτών.
Η ελληνικωτάτη κατά τον αθηναϊκό τύπο, Θεσσαλονίκη, φαίνεται πως τρόμαζε τον στρατηλάτη Κωνσταντίνο: τα αισθήματα της πλειονότητας των κατοίκων της, σε μια ενδεχόμενη ελληνική κατοχή, δεν του ήταν άγνωστα. Όπως δεν ήταν άγνωστη, στους έλληνες επιτελείς, η πληθυσμιακή σύνθεση της πόλης και η ισχνή ελληνική παρουσία. Η επιχειρησιακή και απόρρητη στατιστική που συνέταξε το ελληνικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, είναι αρκετά ενδεικτική. Μόνο το 13,2% του πληθυσμού της κατατάσσεται στην κατηγορία "Έλληνες". (Η συγκεκριμένη στατιστική είναι χειρόγραφη και φέρει τον τίτλο: "Στατιστική πληθυσμού Θεσ/νίκης 1911-1912 (γενομένη εν τω Ελλην. Προξενείω)" (Ιστορικό Αρχείο Μακεδονίας. Αρχείο Γενικής Διοίκησης Μακεδονίας, φάκ. 45). Σε συνολικό πληθυσμό 205.061 (!) κατοίκων οι "Έλληνες" ανέρχονται σε 27.100, εκ των οποίων οι 22.200 είναι ορθόδοξοι υπήκοοι Οθωμανοί, οι 3.593 ορθόδοξοι υπήκοοι Έλληνες, οι 1.160 Δυτικοί υπήκοοι Οθωμανοί και οι 147 Δυτικοί υπήκοοι Έλληνες.)
Ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία, ο Κωνσταντίνος θα εισέλθει στην πόλη αξημέρωτα της Αγίας Σκέπης, την Κυριακή 28 Οκτωβρίου. Όχι όμως έφιππος, όχι επικεφαλής του νικηφόρου στρατού του, αλλά μυστικά θα μεταφερθεί με τραίνο στον σιδηροδρομικό σταθμό και από κει πάλι μυστικά, σ' ένα αγοραίο αμάξι, θα μεταβεί στο Διοικητήριο. Έτσι, και πάντα σε συνεργασία με τις τουρκικές αρχές, θα αποτρέψει την βουλγαρική επιβουλή. Η άδοξη αυτή είσοδος ήταν η αναγκαία λύση της ύστατης ώρας, καθώς με το ξημέρωμα, ο βουλγαρικός στρατός, υπό τους βασιλόπαιδες Μπόρις και Κύριλλο, θα έμπαινε στην πόλη, και σε περίπτωση αντίστασης από τους Τούρκους θα την βομβάρδιζε.
Ο Βενιζέλος από την πλευρά του, δεν ξέχασε την υπόσχεσή του. Στις 9.30 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου, οι εκατόν ένας εόρτιοι κανονιοβολισμοί δόνησαν τον αέρα της πρωτεύουσας, αν και άφησαν ασυγκίνητη την ελληνική ιστοριογραφία η οποία, είτε από άγνοια συνεχίζει να παραχρονολογεί είτε ηθελημένα εμμένει να αποσιωπά όσα συνέβησαν τις κρίσιμες εκείνες μέρες.
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
