| |
Το ίδιο απαίσιο πουλί στέκετ’ εμπρός μας
Γιατί δε βλέπουμε; Γιατί ξεχνάμε;
Νύχια γαμψά , ράμφος τσιγκέλι
Μ’ αγκύλωση , σ’ έναν σταυρό εστάθη
για να πατά και να κοιτά
ανθρώπων πάθη
Απαίσια κρώζει , λες με ριπές
αναμασά δυο αλήθειες και μύρια ψέματα
Του αίματος έχει τις συνήθειες
και μια βαριά των εγκλημάτων τη σκιά
Τον τρόμο έχει για συνεταίρο
του είναι άγνωστος ο δισταγμός
ακούς ερπύστριες σαν φτερουγίζει
και διαλόγων οξύ σπασμό
Τάχα νικήθηκε , μεγάλη απάτη
γιατί εκκολάπτεται μεσ’ τα σεντούκια
σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη
Συνωμοτεί στους υπονόμους
κι επικαλείται τάξη και νόμους
Γι’ αρχαίων χρόνων μιλάει κλειδιά
λόγια παχιά και σιδερένια , σαν τη γροθιά
μέσα στην τσέπη που φυλά να βοηθήσει
αν χρειαστεί , για να μας πείσει
Το ίδιο απαίσιο πουλί στέκετ’ εμπρός μας
να μας θυμίζει του Προμηθέα σκληρή τη μοίρα
καθένας μόνος του , ο Προμηθέας πάντα δεσμώτης
καθένας μόνος του , ποτέ δε φέρνει τον Ηρακλή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
