Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271236 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Φόνισσα Νύχτα
 
ΦΟΝΙΣΣΑ ΝΥΧΤΑ

Ηταν φθινόπωρο.
Επεφταν οι πρώτες ασημιές βελόνες τ΄ουρανού.
Αγκαλιασμένοι τον έρωτα κεντούσαμε στο λινό της γης.
Το χώμα μύριζε έντονα πόθο
τα κορμιά μας μύριζαν έντονα χώμα.

Η νύχτα ζήλεψε την ΑΓΑΠΗ και έκρυψε στα πεσμένα κίτρινα φύλλα
τους όρκους του καλοκαιριού μας
τους σκέπασε με υγρό σκοτάδι
τους τύλιξε με διάφανη ανάμνηση
και μωβιά χρώματα...

Η ΑΓΑΠΗ ξεψύχησε εκείνον τον Σεπτέμβρη.
Η νύχτα, σκαρφάλωσε γελώντας στο νεανικό της πρόσωπο
σκιάζοντας τα μάτια και τη ψυχή της.
Αρπαξε στο σκοτάδι τη λευκή κορδέλα απ΄τα μαλλιά της
και αυτά λύθηκαν σα ποταμός στην υγρή γη...
Ετσι όπως ήτανε γερμένη ανέμελα στο μυρωδάτο φρέσκο χώμα
ξάπλωσε με βία στο όμορφο κορμί θωπεύοντας τα νιάτα της
κλέβοντας τη τιμή της
σχίζοντας το δαντελένιο της φόρεμα...

Η ΑΓΑΠΗ ξεψύχησε εκείνον τον Σεπτέμβρη
και γω ανήμπορη μπροστά στη δύναμή της νύχτας
γεμάτη απόγνωση μάζεψα απ΄τη γη
τις τελευταίες σκόρπιες ανάσες της
τη λευκή της κορδέλα...

[I]...Ηρθε νωρίτερα ο χειμώνας φέτος καλέ μου.
Εφυγες από κοντά μου και απέμεινα έρημη, φοβισμένη.
Γυρνώ και ξαναγυρνώ σα χαμένη σε κείνες τις όμορφες μέρες
με τις σκέψεις να πλανιούνται φαντάσματα στ΄άδεια δωμάτια
με τις θύμησες να βαριανασαίνουν στους ψυχρούς τοίχους...
Σα γερασμένη νερατζιά στο κήπο, σα μισοπεθαμένο πουλί στο τσιμέντο,
έμεινε χαραγμένο ένα παράπονο στα χείλη,
έμεινε και ο πόνος σκαρφαλωμένος σε μια ρυτίδα στο μέτωπο...
Και ο θυμός, ένας θυμός από λευκή πέτρα φτιαγμένος να βαραίνει τα στήθια
να τσαλακώνει την ανάσα...
Περιμένω ακόμα να ξεφύγεις απ΄τον βαρύ ύπνο
που σε πήρε μακριά μου και σε βαστάει αιχμάλωτο...[/I]


( Απόσμασμα απ΄το βιβλίο της ζωής μου )


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 9
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

τί χρώμα έχει η μοναξιά...( Αλκυόνη Παπαδάκη )
 
monajia
29-10-2009 @ 00:00
ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ.................................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ιωανναχανιωτακη
29-10-2009 @ 00:21
ΑΓΑΠΗ ξεψύχησε εκείνον τον Σεπτέμβρη
και γω ανήμπορη μπροστά στη δύναμή της νύχτας
γεμάτη απόγνωση μάζεψα απ΄τη γη
τις τελευταίες σκόρπιες ανάσες της
τη λευκή της κορδέλα...

τι να πω...... σαν δημιουργια.....υπεροχη!!!!
ppoppo
29-10-2009 @ 00:29
...λόγια σα μικροσκοπικά κλειδιά
ανοίγουν τα συρταράκια της ψυχής μου
όχι απ΄το Θεό, εκεί δεν ελπίζω πια
απ΄τους ανθρώπους
αυτούς που δε γνωρίζω
και δε με γνωρίζουν
Σας ευχαριστώ
Simos_Vassilis
29-10-2009 @ 01:21
Η ΑΓΑΠΗ ξεψύχησε εκείνον τον Σεπτέμβρη
και γω ανήμπορη μπροστά στη δύναμή της νύχτας
γεμάτη απόγνωση μάζεψα απ΄τη γη
τις τελευταίες σκόρπιες ανάσες της
τη λευκή της κορδέλα...
.....................................................................................
efrosiba
29-10-2009 @ 03:53
Υπέροχο και αγαπημένο................ ::theos.::
oneiropola
29-10-2009 @ 14:55
Η ΑΓΑΠΗ ξεψύχησε εκείνον τον Σεπτέμβρη
και γω ανήμπορη μπροστά στη δύναμή της νύχτας
γεμάτη απόγνωση μάζεψα απ΄τη γη
τις τελευταίες σκόρπιες ανάσες της
τη λευκή της κορδέλα...
................ΥΠΕΡΟΧΟ...........
::up.:: ::up.:: ::up.::
Αγνή
29-10-2009 @ 19:29
σα μισοπεθαμένο πουλί στο τσιμέντο...
....
nea xrysi
29-10-2009 @ 22:26
έμεινε και ο πόνος σκαρφαλωμένος σε μια ρυτίδα στο μέτωπο...
Και ο θυμός, ένας θυμός από λευκή πέτρα φτιαγμένος να βαραίνει τα στήθια
να τσαλακώνει την ανάσα...

::yes.:: ::theos.::
χρηστος καραμανος
04-01-2010 @ 12:06
Ηρθε νωρίτερα ο χειμώνας φέτος καλέ μου.
Εφυγες από κοντά μου και απέμεινα έρημη, φοβισμένη.
Γυρνώ και ξαναγυρνώ σα χαμένη σε κείνες τις όμορφες μέρες
με τις σκέψεις να πλανιούνται φαντάσματα στ΄άδεια δωμάτια
με τις θύμησες να βαριανασαίνουν στους ψυχρούς τοίχους...
ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΠΟΠΟ!!! ::love.:: ::love.:: ::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο