| |
Κοφτερό ανεμίζεις μαχαίρι
Στο κηλιδωμένο σου χέρι
Κι αρμενίζεις στην κραυγή μιάς μαχαιριάς
Διψάς για αίμα πηγμένο της φτωχιάς σου καρδιάς
Δικό σου να τόχεις πριν στερέψει απο κατάρα βαριά
Και λείψει της δίψας σου η παρηγοριά
Μες στη δροσιά της πυρκαγιάς
Ψάχνεις τη τέφρα της λησμονιάς
Με γδαρμένο το πρόσωπο στην αόρατη αιχμή
Με κόπο συγκρατάς τη φωνή
Μα την αγάπη ζητιανεύεις
Κάποια μικρή ,αγκαθωτή αναγάλλια ανιχνεύεις
Κι όμως δεν φεύγεις σαν άσωτος γιός
Παραμένεις δεσμώτης που στερήθηκε το φώς
Μες στο κενό τη;ς απουσίας ζυγίζεις τη σιγή
Το αίνιγμα που πίστεψες οτι με λογοπαίγνια θα λυθεί
Κι αγκαλιάζεις την αγάπη με τόλμη ξανά
Στη λατρεμένη γυναίκα σαν άγαλμα μαρμαρώνεσαι αλγεινά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
